9 Ноёд үгсээ хорьж, гараараа амаа тагладаг байв.
9 Ноёд алгаараа амаа тагласан мэт үг яриагаа зогсоодог,
Над уруу харж, гайхан алмайрцгаан, гараа аман дээрээ тавь.
Намайг тэд сонсоцгоож, хүлээцгээж, зөвлөгөөг минь хүлээн чимээгүй байдаг байв.
залуус намайг хараад нуугдаж, өвгөд босож, зогсдог байв.
Хэрэв хэн нэгэн хүн чамд үг хэлэхээр зориглоод үзвэл, чи тэвчээрээ алдах уу? Гэвч хэн ярихыг хориглож чадах билээ?
Харагтун, би бол өчүүхэн юм. Танд би юуг хариулж чадах билээ? Би гараа аман дээрээ тавья.
Иймээс би амаа хамхихгүй. Сүнснийхээ шаналал дотор би ярьж, сэтгэлийнхээ уй гашуу дотор би гомдоллох болно.
Үг олшроход нүгэл зайлшгүй, Харин амаа захирдаг хүн мэргэн нэгэн юм.
Өөрийгөө өргөмжилж мунхаг зан гаргасан, эсвэл хорон мууг сэдсэн бол гараа аман дээрээ тавь.
Хайрт ах дүү нар минь, үүнийг та нар мэдэгтүн. Харин хүн бүр сонсохдоо түргэн, ярихдаа удаан, уур хилэндээ хойрго байг.
Тэд түүнд —Дуугүй бай. Чи гараараа амаа таглаж, бидний хамт явж, бидний эцэг болон тахилч бологтун. Үүний хувьд ганц хүний гэрийн тахилч байх нь дээр үү, эсвэл Израилийн овог, ургийн тахилч байх нь дээр үү? гэв.