Зәбур 72 - Изге Язма

Өченче китап

¹ Хактыр: Аллаһы Исраил халкына – күңеле саф кешеләргә игелекледер!

² Минем чак кына аякларым сөрлекмичә, табаннарым таймыйча калган иде:

³ яманнарның муллыкта яшәвен күреп, мин ул тәкәббер кешеләргә көнләшеп карадым.

⁴ Алар көчле, егәрле, үлгәнче хаста күрмиләр.

⁵ Кешеләр эшендә гамь йөртмиләр, алар кебек иза чикмиләр.

⁶ Шунлыктан аларны, зиннәтле муенса сыман, тәкәбберлек, горурлык чолгап алган, дорфалык исә алар өчен өс киеме кебек.

⁷ Йөз-күзләрен май баскан аларның, йөрәкләре ахмак ниятләр белән тулы.

⁸ Мыскыллап, нәфрәт чәчеп сөйләшерләр, эреләнеп, кешегә янарлар,

⁹ күккә карап, дәгъва белдерерләр, буш сүз белән җир йөзен тутырырлар.

¹⁰ Халык та алар ягына авыша бара, сүзләрен су урынына эчә.

¹¹ Әйтерләр яманнар: «Аллаһы каян белер икән?! Аллаһы Тәгалә ничек белер икән?!»

¹² Менә шундый ул яман бәндәләр: байлыкларын арттырып, дөньяда ваемсыз яшиләр.

^13-14 «Көн саен газап чигеп, һәр иртә җәза күреп, юкка гына йөрәгемне мин пакь тоттым һәм кулларымны, гаепсезмен дип, чисталап юдым».

¹⁵ Әгәр шулай уйлаган булсам, мин Синең халкың каршында хыянәтче булыр идем.

¹⁶ Бу хакта мин күп уйландым, әмма барыбер төшенә алмадым.

¹⁷ Аллаһының мөкатдәс ханәсенә кергәч кенә, яманнарны нәрсә көткәнен ачык аңладым.

¹⁸ Әйе! Тайгак юлга бастырасың Син аларны, һәлакәткә дучар итәсең.

¹⁹ Алар көтмәгәндә, кисәк кенә юк булалар, дәһшәт эчендәдер аларның азагы.

²⁰ Уянгач онытылган төш кебек ул яманнар: Син кузгалуга, и Хуҗа-Хаким, алар күздән югалырлар.

²¹ Йөрәгем уттай янган, бөтен эчем әрнеп сызлаган

²² ул заманнарда миңа акыл җитмәгән; каршыңда мәхлук бер хайван кебек, белексез, аңсыз булганмын мин.

²³ Алай да мин һәрвакыт Синең янәшәңдәдер, Син мине уң кулымнан җитәкләп йөртәсең;

²⁴ үгет-нәсыйхәтләрең белән миңа туры юл күрсәтәсең, мине данлы киләчәккә алып барасың.

²⁵ Синнән башка кемем бар минем күкләрдә?! Җир йөзендә дә миңа бүтән һичкем кирәкми!

²⁶ Бәдәнем вә йөрәгем хәлсезләнеп калганда да, Аллаһы – йөрәгемнең ныклыгы, миңа насыйп ителгән гомерлек өлешем.

²⁷ Хактыр: Синнән ераклашкан адәм һәлак булачак; Үзеңә хыянәт кылучыны Син юк итәчәксең.

²⁸ Аллаһыга якын булу – минем өчен бәхет ул! Хуҗа-Раббы – минем сыену урыныдыр, мин Аның бар эшләрен бәян итәмен!