Михә 7 - Изге Язма

¹ Хәсрәтем зур минем: җәйге уңыш җыеп алынгач, йөзем куагында бер тәлгәш җимеш таба алмаган, иртә өлгерә торган бер инҗирдән дә авыз итә алмаган кешедәй булдым мин.

² Бу илдә адәм рәтле һичберкем калмады, кешеләр арасында саф күңеллесен таба алмыйсың. Һәркем икенче берәүнең канын коярга әзер, хәтта кардәшләр дә бер-беренә каршы тозак кора.

³ Куллары явызлык кылырга җайлашып беткән: түрәләр – бүләк, хөкемчеләр ришвәт таләп итә, көчлеләр үз мәнфәгатен алга сөрә, һәм алар бергәләп шулай дөреслекне бозалар.

⁴ Аларның иң яхшысы да тигәнәк кебек, иң намуслысы да чәнечкеле куактан яманрак. Әнә, пәйгамбәрләрегез сезгә әйтеп куйган көн инде якынлашты, җәза көне җитеп килә – чарасыз калып, кая керергә белмәячәксез.

⁵ Күршегезгә ышанмагыз, дустыгызга таянмагыз. Хәтта кочагыңда яткан хатыныңа да серләреңне ачма.

⁶ Чөнки угыл үз атасын хурлый, кыз бала – әнкәсенә, килен үзенең кайнанасына каршы чыга. Кешенең иң явыз дошманнары – үз өендәгеләр.

⁷ Мин исә өметемне Раббыга баглыйм, үземнең Коткаручымны көтәм, һәм Аллам мине ишетми калмаячак.

⁸ Әй дошманнарым! Мыскыллап көлмәгез миннән! Егылсам да, аягыма торып басармын мин, караңгылык эчендә утырсам да, Раббы миңа нурын чәчәр.

⁹ Раббы алдында гөнаһ эш кылдым мин һәм хәзер Аның ярсуына түзәргә мәҗбүрмен. Әмма соңыннан, хөкемен чыгарып, Ул мине яклаячак, яктылыкка алып чыгачак, һәм мин Аның хак булуын күрәчәкмен.

¹⁰ «Кайда соң синең Раббы Аллаң?!» дип сораган дошманнарым моны күреп мәсхәрәгә калачак. Аларның, урам пычрагы сыман, аяк астында ятуына мин шаһит булачакмын.

¹¹ Әй Иерусалим, диварларыңны төзеп, чикләреңне киңәйтер көн килеп җитә.

¹² Ул көнне Ашшурдан һәм Мисыр шәһәрләреннән синең янга кешеләр киләчәк. Алар Мисырдан Фырат елгасынача җәйрәп яткан төбәкләрдән, ерак диңгез буйларыннан, тау белән тау арасындагы җирләрдән киләчәк.

¹³ Әмма җирдә яшәүчеләрнең явыз гамәлләре аркасында дөнья вәйран хәлгә төшәчәк.

¹⁴ И Раббы, Үз халкыңны – Үзең сайлап алган көтүеңне – кулыңдагы таягың белән саклап йөрт. Тирә-якта уңдырышлы җирләр булса да, алар урман-чытырман арасында көн күрәләр. Инде алар, элекке заманнардагы кебек, Башан вә Гилыгад көтүлекләрендә утлап йөрсеннәр иде.

¹⁵ Безне Мисырдан алып чыккан көннәрдәге кебек, Үзеңнең могҗизаларыңны күрсәт.

¹⁶ Ул могҗизаларны күреп, халыклар, ничек кенә куәтле булсалар да, хурлыкка калырлар, куллары белән авызларын капларлар, аларның колаклары ишетмәс булыр.

¹⁷ Алар елан кебек, сөйрәлүче хайван кебек тузан ялар, дер калтырап, Раббы Аллабыз каршына өннәреннән шуышып чыгар. Синең хозурыңда аларны курку биләп алыр.

¹⁸ Исән калган халкың-биләмәңнең гаеп эшләрен вә җинаятьләрен ярлыкаучы Синдәй берәр Аллаһы бармы икән тагын?! Синең ачуың гомерлек түгел, мәрхәмәт күрсәтергә яратасың Син.

¹⁹ Син безгә тагын рәхим-шәфкать кылачаксың; гаеп эшләребезне аяк астына салып таптап, барлык гөнаһларыбызны диңгез упкынына ыргытачаксың.

²⁰ Ерак заманнарда ата-бабаларыбызга ант иткәнчә, Ягъкубка Син – тугры, Ибраһимга мәрхәмәтле булачаксың.