زبور 6 - Sindhi Bible

¹ اي خدا، مونکي پنهنجيءَ ڪاوڙ ۾ نہ ڇينڀ، نڪي پنهنجي سخت ناراضپي سان مونکي سزا ڏي.

² اي خداوند، مون تي رحم ڪر؛ ڇو جو آءٌ هيڻو ٿي ويو آهيان: اي خداوند، مونکي چڱو ڀلو ڪر؛ ڇو جو منهنجن هڏن ۾ بي آرامي آهي.

³ منهنجو روح بہ گهڻو بيچين آهي؛ پر تون اي خداوند، ڪيستائين؟

⁴ اي خداوند موٽ، اچي منهنجيءَ جان کي ڇڏاءِ؛ پنهنجيءَ ٻاجهہ سان مونکي بچاءِ.

⁵ ڇو جو موت کان پوءِ تنهنجي يادگيري ڪانهي؛ قبر ۾ ڪير تنهنجا ٿورا مڃيندو؟

⁶ آءٌ آهون ڀري ڀري ٿڪجي پيو آهيان؛ سڄي رات ڳوڙها ڳاڙي پنهنجو هنڌ اهڙو ٿو ڀڄايان، جو ڄڻ تہ پاڻيءَ ۾ پيو تري.

⁷ روئندي، روئندي، منهنجن اکين ۾ ڌنڌ ٿي پيو آهي؛ اهي منهنجي سڀني دشمنن جي ڪري هيڻيون ٿي پيون آهن.

⁸ اي سڀ بدڪارو مون کان پري ٿيو؛ ڇو جو خداوند منهنجي روئڻ جو آواز ٻڌو آهي.

⁹ خداوند منهنجو عرض ٻڌو آهي؛ خداوند منهنجي دعا قبول ڪندو.

¹⁰ منهنجا سڀ دشمن ڦڪا ۽ پشيمان ٿيندا؛ اهي موٽي ويندا ۽ اوچتو شرمندا ٿيندا.