زبور 57 - Sindhi Bible

¹ مون تي رحم ڪر، اي خدا، مون تي رحم ڪر؛ ڇالاءِ جو منهنجي جان تنهنجي پناهہ ۾ آهي: هائو جيستائين هي آفتون ٽري نہ وڃن تيستائين آءٌ تنهنجن کنڀن جي پاڇي هيٺ پناهہ وٺندس.

² آءٌ خدا تعاليٰ کي پڪاريندس؛ انهيءَ خدا کي جو منهنجي لاءِ سڀ ڪجهہ ٿو ڪري.

³ جيڪو مون کي ڳهي وڃڻ ٿو گهري تنهنجي طعنن کان بچائڻ لاءِ، هو آسمان مان موڪليندو؛ هائو خدا پنهنجو رحم ۽ سچائي موڪليندو.

⁴ منهنجي جان شينهن جي وچ ۾ آهي؛ آءٌ اهڙن ماڻهن جي وچ ۾ ليٽيل آهيان جن ۾ باهہ پيئي ٻري، جن جا ڏند ڀالا ۽ تير آهن، ۽ جن جي زبان تکي ترار آهي.

⁵ اي خدا تون آسمان تي سرفراز ٿيءُ؛ ۽ ساريءَ زمين تي تنهنجو جلال ظاهر ٿئي.

⁶ انهن منهنجي پيرن لاءِ ڄار وڌو آهي؛ منهنجي جان جهڪي ويئي آهي: انهن منهنجي اڳيان کڏ کوٽي آهي؛ جنهن ۾ پاڻ ڪِريا آهن.

⁷ منهنجي دل قائم آهي، اي خدا، منهنجي دل قائم آهي: آءٌ گيت ڳائي تعريف ڪندس.

⁸ اي منهنجي جان جاڳ؛ منهنجا تنبورا ۽ بربط اوهين جاڳو: آءٌ پاڻ سويرو اُٿندس.

⁹ اي خداوند آءٌ ماڻهن ۾ تنهنجا ٿورا ڳائيندس: آءٌ قومن ۾ تنهنجي تعريف ڳائيندس.

¹⁰ ڇالاءِ جو تنهنجو رحم آسمانن تائين وڏو آهي، ۽ تنهنجي سچائي افلاڪ ۾ پکيڙيل آهي.

¹¹ اي خدا تون آسمان تي سرفراز ٿيءُ؛ ۽ ساريءَ زمين تي تنهنجو جلال ظاهر ٿئي.