زبور 39 - Sindhi Bible

¹ مون چيو تہ آءٌ پنهنجين واٽن جي خبرداري ڪندس، تہ منهنجيءَ زبان سان ڪو گناهہ نہ ٿئي: جيسين بدڪار منهنجي اڳيان هوندو، تيسين آءٌ پنهنجو وات ڄڻ لغام سان روڪيندس.

² آءٌ گونگو ٿي ماٺ ڪري ويٺس، چڱي ڳالهہ چوڻ کان بہ بس ڪيم؛ تہ بہ منهنجو غم وري تازو ٿيو.

³ منهنجي دل اندر ئي اندر تپي ويئي؛ ۽ خيال ڪندي ڪندي منهنجي اندر ۾ اچي باهہ ٻري؛ تڏهن مون پنهنجيءَ زبان سان چيو تہ:

⁴ اي خداوند مون کي ٻڌاءِ تہ منهنجي پڄاڻي ڪڏهن ٿيندي، ۽ باقي منهنجا ڏينهن ڪيترا آهن؛ مون کي سمجهاءِ تہ آءٌ ڪهڙو نہ بي بقا آهيان.

⁵ ڏس، تو منهنجي عمر گرانٺ جيڏي ڪئي آهي؛ ۽ منهنجي حياتي تنهنجي اڳيان ڪين جهڙي آهي: سچ سڀڪو ماڻهو ڪهڙي بہ چڱيءَ حالت ۾ هجي تہ بہ ٻاڦ وانگر آهي.

⁶ بيشڪ هرڪو ماڻهو اجائي ڏيک سان ٿو هلي: ۽ اجايو بي آرام ٿو ٿئي: هو مال گڏ ٿو ڪري ۽ خبر ڪانہ اٿس تہ اُهو ڪنهن کي ملندو.

⁷ هاڻي اي خداوند آءٌ ڪنهن جي واٽ نهاريان ۽ انتظار ڪريان؟ مون کي تنهنجي ئي اميد آهي.

⁸ مون کي منهنجن سڀني گناهن کان ڇڏاءِ، ائين نہ ڪر تہ بي عقل مونکي طعنا هڻن.

⁹ آءٌ گونگو ٿي رهيس، مون پنهنجو وات نہ پٽيو؛ ڇو جو تو ئي ائين ڪيو آهي.

¹⁰ پنهنجي آفت مون کان پري ڪر؛ آءٌ تنهنجي هٿ جي ڌڪ کان نابود ٿو ٿيان.

¹¹ جڏهن تون ماڻهوءَ کي بڇڙائيءَ جي ڪري ڇينڀي سيکت ٿو ڏين، تڏهن تون انهي جي سونهن پتنگ وانگر نابود ڪريو ڇڏين: سچ پچ سڀڪو ماڻهو فاني آهي.

¹² اي خداوند منهنجي دعا ٻڌ، ۽ منهنجي دانهن تي ڪن ڏي، منهنجي روئڻ تي ماٺ نہ ڪر؛ ڇالاءِ جو آءٌ تنهنجي حضور ۾ پرديسي ۽ پنهنجن سڀني ابن ڏاڏن وانگر مسافر آهيان.

¹³ پنهنجو هٿ مون کان جهل تہ آءٌ ساهہ پٽيان، انهي کان اڳي تہ آءٌ هتان هليو وڃان ۽ فنا ٿي وڃان.