ايوب 4 - Sindhi Bible

¹ تڏهن اليفز تيمانيءَ، ورندي ڏيئي چيو تہ،

² جيڪڏهن ڪو تو سان ڪوشش ڪري گفتگو ڪري، تہ تون رنج ٿيندين ڪيئن؟ پر ڪير پاڻ کي ڳالهائڻ کان روڪي سگهندو؟

³ ڏس تو گهڻن کي تعليم ڏني آهي ۽ ضعيف هٿن کي مضبوط ڪيو اٿيئي.

⁴ تنهنجي ڪلام انهي کي جهلي ورتو آهي جو ڪرڻ تي هو، ۽ تو ضعيف گوڏن کي مضبوط ڪيو آهي.

⁵ پر هاڻي اهو حال توتي آيو آهي، ۽ تون ماندو ٿو ٿين؛ اهو توکي ڇهي ٿو، ۽ توکي تڪليف ٿي رسي.

⁶ توکي جيڪو خدا جو ڊپ آهي سو تنهنجو ڀروسو ناهي ڇا، ۽ تنهنجن رستن جي سچائي تنهنجي اُميد ناهي ڇا؟

⁷ آءٌ توکي عرض ٿو ڪريان، تہ ياد رک، تہ بي گناهہ بہ ڪڏهن ڪو ناس ٿيو آهي؟ يا سچار بہ ڪٿي وڍجي ويا آهن ڇا؟

⁸ جيئن مون ڏٺو آهي، تيئن جيڪي ظلم ٿا کيڙين، ۽ فساد ٿا پوکين، سي لڻن بہ اهو ئي ٿا.

⁹ خدا جي دم سان هو چٽ ٿي وڃن ٿا، ۽ انجي ڪاوڙ جي جهوٽي سان هو مري کپي وڃن ٿا.

¹⁰ شينهن جي گجگوڙ، ۽ خوفناڪ شينهن جو آواز، ۽ ننڍن شينهن جا ڏند ڀڄي پيا آهن.

¹¹ ٻڍو شينهن شڪار نہ ملڻ ڪري مري ٿو، ۽ شينهڻ جا ٻچا پري پکڙي ويا آهن.

¹² هاڻي هڪڙي ڳالهہ ڳجهيءَ طرح مون وٽ آندي ويئي، ۽ منهنجي ڪن انهيءَ جو ڀڻڪو ٻڌو.

¹³ رات جي رويائن جي خيالن جي وچ ۾، جڏهن ماڻهن تي گهاٽي ننڊ غالب ٿئي ٿي،

¹⁴ تڏهن مونکي ڊپ ۽ ڏڪڻيءَ اچي ورتو، جنهنڪري منهنجا سڀ هڏا ڏڪڻ لڳا.

¹⁵ تڏهن هڪڙو روح منهنجي منهن جي اڳيان اچي لنگهيو؛ منهنجي بت جا وار کڙا ٿي بيٺا.

¹⁶ اهو ماٺ ڪري بيٺو، پر انهيءَ کي آءٌ چٽيءَ طرح ڏسي نہ سگهيس؛ فقط هڪڙي شڪل منهنجن اکين اڳيان هئي، ماٺ لڳي پيئي هئي، ۽ مون هڪڙو آواز ٻڌو جنهن چيو تہ،

¹⁷ فاني انسان بہ ڪو خدا کان وڌيڪ انصاف وارو ٿيندو ڇا؟ ماڻهو پنهنجي خالق کان ڪو وڌيڪ پاڪ ٿيندو ڇا؟

¹⁸ ڏس، هو پنهنجن ٻانهن ۾ ڪو بہ ويساهہ نٿو رکي؛ ۽ پنهنجن فرشتن کي هو بي عقليءَ جي تهمت ٿو ڏئي:

¹⁹ تنهنجو انهيءَ کان وڌيڪ ڪهڙو حال هوندو، جيڪي مٽيءَ جي گهرن ۾ رهن ٿا، جن جو بنياد خاڪ آهي، جي پتنگ وانگر چپجي ٿا پون!

²⁰ صبح ۽ شام جي وچ ۾ هو ناس ٿي وڃن ٿا: هو هميشہ لاءِ چٽ ٿي وڃن ٿا، ۽ ڪو بہ انهن ڏانهن ڌيان ڪونہ ٿو ڏئي.

²¹ هنن جي تنبوءَ جو رسو سندن اندر ۾ پٽجي نہ پيو آهي ڇا؟ هو ڏاهپ کان سواءِ مري وڃن ٿا.