ايوب 32 - Sindhi Bible

¹ انهيءَ طرح هنن ٽنهي ماڻهن ايوب کي جواب ڏيڻ کان بس ڪئي، ڇالاءِ جو هو پنهنجي نظر ۾ سچو هو.

² تڏهن اليهو، بن براڪيل بوزي، رام جي قبيلي واري جي ڪاوڙ دکڻ لڳي: هن جي ڪاوڙ ايوب تي دکي، ڇالاءِ جو هن پاڻ کي خدا کان زيادہ سچو ٿي سمجهيو.

³ هن جي ڪاوڙ سندس ٽن دوستن تي بہ دکي، ڇالاءِ جو هنن کي جواب ڪو نہ ٿي سُجهيو، ۽ انهيءَ هوندي بہ ايوب کي ڏوهاري ٿي سمجهيائون.

⁴ هاڻي الهيو ايوب سان ڳالهائڻ لاءِ انهيءَ ڪري ترسيل هو جو هو ٻيا کانئس وڏا هئا.

⁵ سو جڏهن اليهو ڏٺو تہ انهن ٽنهي ماڻهن جي واتان ورندي ڪانہ نڪتي، تڏهن هو ڪاوڙيو.

⁶ تڏهن اليهو بن براڪيل بوزيءَ ورندي ڏئي چيو تہ، آءٌ ننڍو آهيان ۽ اوهين تمام وڏا آهيو، انهيءَ ڪري مون ماٺ ڪئي هئي ۽ پنهنجي راءِ ڏيڻ جي جرئت نٿي ڪيم.

⁷ مون چيو تہ بزرگن کي ئي ڳالهائڻ گهرجي، ۽ وڏيءَ عمر وارن کي ئي حڪمت سيکارڻ لازم آهي.

⁸ پر انسان ۾ روح آهي، ۽ قادر مطلق جو دم انهي کي سمجهہ ڏئي ٿو.

⁹ وڏي مرتبي وارا ضرور نہ آهي تہ ڏاها هجن، نڪي وڏي عمر وارا انصاف جي سمجهہ رکندا آهن.

¹⁰ تنهن ڪري مون چيو تہ منهنجي ڳالهہ ڌيان ڏيئي ٻڌو؛ آءٌ پنهنجي راءِ بہ ٻڌائيندس.

¹¹ ڏسو، آءٌ اوهان جي ڳالهائڻ لاءِ ترسيو ويٺو هوس، مون اوهان جا دليل پئي ٻڌا، جيستائين اوهان پئي خيال ڪيو تہ ڇا ڳالهايون.

¹² هائو، منهنجو ڌيان اوهان ڏي هو، ۽ ڏسو اوهان مان ڪو بہ اهڙو ڪو نہ هو جو ايوب کي قائل ڪري، يا، جو سندس ڳالهين جو جواب ڏئي.

¹³ خبردار، متان اوهين چئو تہ اسان ڏاهپ لڌي آهي؛ خدا هن کي جيتي سگهي ٿو، نہ انسان:

¹⁴ ڇالاءِ جو هن جيڪي ڳالهيون ڪيون آهن سي منهنجي برخلاف نہ ڪيون اٿس؛ نڪي آءٌ اوهانجن حجتن دليلن سان هن کي ورندي ڏيندس.

¹⁵ هو حيران ٿي ويا آهن، هو وڌيڪ ڪو جواب نٿا ڏين: هنن کي ڪجهہ بہ چوڻ لاءِ ڪونهي.

¹⁶ ۽ آءٌ ترسي بيهان ڇا، ڇالاءِ جو هو نٿا ڳالهائين، ۽ ڪو جواب نہ ڏيان ڇا، ڇالاءِ جو هو چپ چاپ بيٺا آهن.

¹⁷ آءٌ بہ پنهنجي سمجهہ آهر جواب ڏيندس، آءٌ بہ اوهان کي پنهنجي راءِ ٻڌائيندس.

¹⁸ ڇالاءِ جو مون کي گهڻو ئي ڪجهہ چوڻو آهي؛ مون منجهہ جيڪو روح آهي سو مون کي زور ٿو ڪري.

¹⁹ ڏسو، منهنجو پيٽ انهيءَ شراب جي سانداريءَ جهڙو آهي جنهن کي ڪو ٽُنگ ڪونهي؛ نئين ساندارين وانگر اهو ڦاٽڻ تي آهي.

²⁰ آءٌ ڳالهائيندس تہ من مون کي آرام اچي؛ آءٌ پنهنجا چپ کوليندس ۽ ورندي ڏيندس.

²¹ آءٌ اوهان کي منٿ ٿو ڪريان، تہ مون کي ڪنهن بہ ماڻهوءَ جي پاس خاطري ڪرڻ نہ ڏيو؛ نڪو آءٌ ڪنهن بہ ماڻهوءَ کي خوشامد جهڙو لقب ڏيندس.

²² ڇالاءِ جو آءٌ خوشامد جا لقب ڏيڻ ڄاڻان ئي نٿو؛ نہ تہ جيڪر خالق سگهو ئي مون کي کڻي وٺي.