ايوب 30 - Sindhi Bible

¹ پر هاڻي جيڪي مون کان ننڍا آهن سي مون تي ٺٺوليون ٿا ڪن، جن جي ابن ڏاڏن کي نفرت کان آءٌ پنهنجي ڌڻ جي ڪتن سان گڏ ويهاريندو هوس.

² هائو، هنن جي هٿن جي زور مان مون کي ڪهڙو فائدو پهچندو؟ اهڙا ماڻهو، جن ۾ عمر جو زور ضايع ٿي ويو آهي.

³ هو گهرج ۽ ڏڪر جي ڪري ڏٻرا ٿي ويا آهن؛ هو سڃ ۽ ويرانيءَ جي اُداسيءَ ۾ بک جا چڪ ٿا هڻن.

⁴ هو ٻوڙن جي پاسن مان لوڻڪ ٿا پٽين؛ ۽ ٻوٽن جون پاڙون هنن جو قوت آهن.

⁵ هو ماڻهن جي وچ مان هڪليا ويا آهن؛ اُهي هنن جي پٺيان ائين رڙيون ٿا ڪن جيئن ڪنهن چور جي پٺيان.

⁶ تمام اونداهين وادين ۾، ۽ ٽڪرن ۽ زمين جي چرن ۾ هنن جو رهڻ ضرور ٿو ٿئي.

⁷ هو جهنگ جي ٻوڙن ۾ هينگندا وتن؛ ڪنڊن هيٺان هو وڃي گڏ ٿيو ٿا ويهن.

⁸ هو بي عقلن جو اولاد آهن، هائو، نيچ ماڻهن جو اولاد آهن؛ هنن کي ملڪ مان چهبڪ هڻي هڪلي ڪڍيو هئائون.

⁹ ۽ هاڻي آءٌ انهن جو راڳ ٿي پيو آهيان، هائو، آءٌ انهن جي لاءِ هڪڙو پهاڪو ٿي پيو آهيان.

¹⁰ هو مون کان نفرت ٿا ڪن، هو مون کان پري ڀڄيو ٿا بيهن، ۽ منهنجي منهن تي ٿُڪ هڻڻ کان نٿا رهن.

¹¹ ڇالاءِ جو هن پنهنجي واڳ ڍري ڪئي آهي ۽ مون کي ڏک ڏنو اٿس، ۽ هو منهنجي اڳيان پاڻ کي روڪين نٿا.

¹² منهنجي سڄي پاسي لچا لفنگا اُٿن ٿا؛ هو منهنجو پير هٽائي پاسي ڪيو ڇڏين، ۽ پنهنجا ناس ڪرڻ جا اُپاءَ منهنجي برخلاف اُڇلائين ٿا.

¹³ اهڙا ماڻهو جو ڪو بہ مددگار ڪونهي، سي منهنجي واٽ بگاڙين ٿا، ۽ منهنجي مصيبت وڌائين ٿا.

¹⁴ هو ڄڻ تہ هڪڙي ڪشادي ڦاٽ مان هليا ٿا اچن: ويرانيءَ سان هو مون تي ڪاهيندا اچن.

¹⁵ خوف لڙي مون تي موٽي آيا آهن، هو منهنجي عزت جي پٺيان هوا وانگر ڪاهي پون ٿا؛ ۽ منهنجي خير سلامتي ڪڪر وانگر لنگهي وئي آهي.

¹⁶ ۽ هاڻي منهنجو ساهہ منهنجي اندر ۾ سڪي ويو آهي؛ مصيبت جي ڏينهن مون کي آڻي ورايو آهي.

¹⁷ رات جي وقت مون ۾ منهنجون هڏيون ونڌجي وڃن ٿيون، ۽ سورن ڪري مون کي آرام ڪونهي.

¹⁸ منهنجي مرض جي زور ڪري منهنجي ڪپڙن جي شڪل ئي ڦري وئي آهي: اُهو منهنجي گڊلي جي ڳچيءَ وانگر مون کي چوڌاري تنگ ڪري ٿو.

¹⁹ هن مون کي گپ ۾ اُڇلائي وڌو آهي، ۽ آءٌ مٽيءَ ۽ رک وانگر ٿي پيو آهيان.

²⁰ آءٌ توکي رڙيون ڪري سڏيان ٿو ۽ تون مون کي جواب نٿو ڏين: آءٌ اُٿي ٿو بيهان ۽ تون مون ڏي نهارين ٿو.

²¹ تون ڦري مون تي ظلم ڪرڻ لڳو آهين: پنهنجي هٿ جي زور سان تون مون کي ستائين ٿو.

²² تون مون کي کڻي واءُ جي سامهون جهلين ٿو، ۽ انهيءَ تي چاڙهي سوار ڪرين ٿو؛ ۽ تون مون کي طوفان ۾ ڳاريو چٽ ڪيو ڇڏين.

²³ ڇالاءِ جو آءٌ ڄاڻان ٿو تہ تون نيٺ مون کي ماريندين، ۽ جيڪو گهر سڀني جيئرن جي لاءِ ٺهرايل آهي اتي آڻيندين.

²⁴ تڏهن بہ تباهيءَ جي وقت ڪير پنهنجو هٿ نہ ڊگهيريندو؟ يا مصيبت جي وقت مدد لاءِ نہ پڪاريندو؟

²⁵ جيڪو تڪليف ۾ هو، تنهنجي لاءِ مون نہ رنو ڇا؟ محتاجن جي لاءِ منهنجي روح کي ڏک نہ ٿيو ڇا؟

²⁶ جڏهن مون چڱائيءَ لاءِ نهاريو تڏهن بڇڙائي آئي؛ ۽ جڏهن مون سوجهري جي لاءِ انتظار ڪيو تڏهن اونداهي آئي.

²⁷ منهنجا آنڊا ٽهڪن ٿا ۽ انهن کي آرام ڪونهي؛ مصيبت جا ڏينهن مون تي اچي پيا آهن.

²⁸ سج کان سواءِ آءٌ ڪارو ٿي ويو آهيان: آءٌ جماعت جي وچ ۾ بيهي مدد لاءِ دانهون ٿو ڪريان.

²⁹ آءٌ گدڙن جو ڀاءُ آهيان، ۽ اٺ پکين جو سنگتي آهيان.

³⁰ منهنجي کل ڪاري آهي، ۽ مون تان لهيو ٿي پوي، ۽ منهنجا هڏا گرميءَ جي ڪري سڙي ويا آهن.

³¹ تنهن ڪري منهنجي بربط مان ڦري غم جو آواز ٿو نڪري، ۽ منهنجي بانسريءَ مان روئڻ جو آواز ٿو نڪري.