پيدائش 34 - Sindhi Bible

¹ هاڻي لياہ جي ڌيءَ ديناہ، جا يعقوب مان ڄائي هيس، سا انهيءَ ملڪ جي ڇوڪرين کي ڏسڻ لاءِ نڪتي.

² ۽ انهيءَ ملڪ جي حاڪم حمور حويءَ جي پٽ سڪم هن کي ڏٺو، ۽ کيس وٺي وڃي ساڻس ستو، ۽ آبرو ورتائينس.

³ ۽ هن جي دل يعقوب جي ڌيءَ ديناہ سان لڳي ويئي، ۽ هو انهيءَ ڇوڪريءَ کي پيار ڪرڻ لڳو، ۽ ساڻس پيار جون ڳالهيون ڪيائين.

⁴ پوءِ سڪم پنهنجي پيءُ حمور کي چيو تہ مون کي هيءَ ڇوڪري وٺي ڏي، تہ ساڻس شادي ڪريان.

⁵ ۽ يعقوب ٻڌو تہ هن منهنجيءَ ڌيءَ ديناہ جي آبرو ورتي آهي، پر سندس پٽن جهنگ ۾ ڍور پئي چاريا، سو يعقوب انهن جي اچڻ تائين ماٺ ڪري ويٺو.

⁶ ۽ سڪم جو پيءُ حمور يعقوب سان گفتگو ڪرڻ لاءِ وٽس آيو.

⁷ ۽ يعقوب جا پٽ بہ اها ڳالهہ ٻڌي جهنگ مان موٽي آيا: اهي تمام رنج ٿيا ۽ ڏاڍي ڪاوڙ آين؛ ڇالاءِ جو هن يعقوب جي ڌيءَ سان سمهڻ ڪري اسرائيل ۾ بي عزتي جو ڪم ڪيو هو، جو بلڪل بي واجب هو.

⁸ پوءِ حمور هنن سان ڳالهہ ٻولهہ هلائي ۽ چيائين تہ منهنجي پٽ سڪم جي اوهان جي ڌيءَ سان ڏاڍي دل آهي، سو مهرباني ڪري اها کيس پرڻائي ڏيو،

⁹ تہ اسين پاڻ ۾ سيڻ سڄڻ ٿيون: اوهين پنهنجيون ڌيون اسان کي ڏيو، ۽ اسان جون ڌيون اوهين وٺو.

¹⁰ اوهين اسان سان گڏ رهو، هي سڄو ملڪ اوهان جي اڳيان پيو آهي؛ ڀلي منجهس رهو ۽ واپار ڪريو ۽ منجهس مال ملڪيت حاصل ڪريو.

¹¹ ۽ سڪم بہ ڇوڪريءَ جي پيءُ ۽ ڀائرن کي چيو تہ مون تي مهربانيءَ جي نظر ڪريو، ۽ جيڪي اوهين چوندا، سو آءٌ ڏيندس.

¹² ڪيترو بہ ڏاج سوغات اوهين گهرندا، سو آءٌ اوهان جي چوڻ موجب ڏيندس، پر اها ڇوڪري مون کي پرڻائي ڏيو.

¹³ تڏهن يعقوب جي پٽن، سڪم ۽ سندس پيءُ حمور کي ٺڳيءَ وارو جواب ڏنو؛ ڇالاءِ جو هن سندن ڀيڻ ديناہ جي آبرو ورتي هئي.

¹⁴ سو هنن کي چيائون تہ اسان کان اهو ڪم ٿي ڪين سگهندو، جو پنهنجي ڀيڻ هڪڙي اڻ طهريل ماڻهوءَ کي ڏيون، اهو اسان تي مهڻو ٿيندو:

¹⁵ پر رڳو هن شرط تي اسين اوهان جي ڳالهہ قبول ڪنداسين: تہ اوهين بہ اسان جهڙا ٿيو، يعني اوهان مان سڀ ڪو مرد ختنو ڪرائي؛

¹⁶ پوءِ اسين اوهان کي پنهنجون ڌيون ڏينداسين، ۽ اوهان جون ڌيون وٺنداسين، ۽ اوهان جي ملڪ ۾ رهنداسين. ۽ پاڻ ۾ گڏجي هڪڙي قوم ٿي پونداسين.

¹⁷ پر جي اوهين اسان جي ڳالهہ مڃي ختنو نہ ڪرائيندا تہ پوءِ اسين پنهنجي ڌيءَ وٺي هليا وينداسين.

¹⁸ هنن جي اها ڳالهہ حمور، ۽ سندس پٽ سڪم کي وڻي.

¹⁹ سو هن جوان ماڻهوءَ انهيءَ ڪم ڪرڻ ۾ دير ڪانہ ڪئي؛ ڇالاءِ جو هن جي يعقوب جي ڌيءَ تي ڏاڍي دل هئي، ۽ هو پنهنجي پيءُ جي گهر ۾ سڀني کان وڌيڪ عزت وارو هو.

²⁰ پوءِ حمور ۽ سندس پٽ سڪم پنهنجي شهر جي منڊيءَ ۾ آيا، ۽ پنهنجي شهر جي ماڻهن سان گفتگو ڪري چوڻ لڳا تہ

²¹ هي ماڻهو تہ اسان سان صلح سان رهڻ ٿا چاهين، تنهنڪري ڀلي تہ هن ملڪ ۾ رهن، ۽ وڻج واپار ڪن؛ ڇالاءِ جو ڏسو تہ ملڪ هنن جي لاءِ گهڻو ئي پيو آهي؛ اچو تہ هنن جون ڌيون اسين وٺون، ۽ پنهنجون ڌيون هنن کي ڏيون.

²² رڳو هن شرط تي هي ماڻهو اسان سان گڏ رهڻ، ۽ هڪڙي اُمت ٿيڻ قبول ڪندا تہ اسان مان سڀ ڪو مرد ختنو ڪرائي، جيئن هنن جو بہ ختنو ٿيل آهي.

²³ پوءِ هنن جا ڍور، ۽ مال متاع، ۽ جانور، سڀ اسان جا نہ ٿيندا ڇا؟ رڳو اسين سندن ڳالهہ مڃينداسين تہ پوءِ هو اسان سان گڏجي رهندا.

²⁴ سو جيڪي ماڻهو سندن شهر جي منڊيءَ مان لنگهيا ٿي، تن حمور ۽ سندس پٽ سڪم جي ڳالهہ قبول ڪئي، ۽ هر ڪنهن مرد پنهنجو ختنو ڪرايو.

²⁵ ۽ ٽئين ڏينهن هيئن ٿيو تہ جڏهن هنن کي سور ٿيو، تڏهن يعقوب جي پٽن مان ٻہ ڄڻا، شمعون ۽ لاوي، ديناہ جا ڀائر، پنهنجون تراريون کڻي اوچتو شهر جي مٿان ڪاهي آيا، ۽ سڀني مردن کي ماري وڌائون.

²⁶ ۽ حمور، ۽ سندس پٽ سڪم کي بہ ترار جي ڌار سان قتل ڪيائون: ۽ سڪم جي گهر مان ديناہ کي وٺي هليا ويا.

²⁷ يعقوب جي پٽن، انهن کي قتل ڪرڻ کان پوءِ سندن شهر بہ ڦريو: ڇالاءِ جو انهن سندن ڀيڻ جي آبرو ورتي هئي.

²⁸ هو انهن جا ڍور، ڌڻ، گڏهہ ۽ ٻيو جيڪي بہ شهر ۾، توڙي ٻنيءَ ۾ هو، سو سڀ ڦري کڻي ويا.

²⁹ ۽ هنن جي سڀ دولت ڦري ۽ سندن ٻار ٻچا، ۽ زالون جهلي وٺي ويا؛ ۽ ٻيو بہ جيڪي گهر ۾ هو، سو ڦري لٽي کڻي ويا.

³⁰ تڏهن يعقوب، شمعون ۽ لاويءَ کي چيو تہ اوهان مون کي تڪليف ۾ وڌو آهي، ۽ هن ملڪ جي رهاڪن، يعني ڪنعانين ۽ فرزين ۾، مون کي ڪراهت جهڙو ڪيو اٿوَ: اسين تعداد ۾ ٿورا آهيون، تنهنڪري هو سڀ پاڻ ۾ گڏ ٿي، مون تي ڪاهي ايندا، ۽ مون کي ماري وجهندا، ۽ آءٌ ۽ منهنجو خاندان تباهہ ٿي وينداسين.

³¹ تنهن تي هنن چيو تہ اهو هن کي لائق هو ڇا، جو اسان جيءَ ڀيڻ سان ڪسبياڻيءَ جهڙي هلت ڪري؟