حزقي ايل 37 - Sindhi Bible

¹ خداوند جو هٿ مون تي هو، ۽ انهي مون کي خداوند جي روح ۾ کڻي واديءَ جي وچ ۾ آڻي لاٿو؛ ۽ اُها هڏن سان ڀريل هئي؛

² ۽ هن مون کي آس پاس انهن جي چوڌاري گهمايو: ۽ ڏس، انهي کليل واديءَ ۾ تمام گهڻيون ۽ سُڪل هڏيون هيون.

³ ۽ هن مون کي چيو تہ اي آدمزاد، هي هڏيون زندہ ٿي سگهن ٿيون يا نہ؟ ۽ مون چيو تہ خداوند، تون ئي ڄاڻين ٿو.

⁴ وري هن مون کي چيو تہ تون هنن هڏين تي نبوت ڪري چئُہ، تہ اي سُڪل هڏيون، اوهين خداوند جو ڪلام ٻڌو.

⁵ خداوند خدا هيئن ٿو فرمائي، تہ ڏسو، آءٌ اوهان ۾ ساهہ وجهندس ۽ اوهين زندہ ٿي پونديون.

⁶ آءٌ اوهان تي نسون رکندس، ۽ اوهان تي ماس چاڙهيندس، ۽ اوهان کي کل سان ڍڪيندس، ۽ اوهان ۾ ساهہ وجهندس ۽ اوهين زندہ ٿي پونديون، ۽ اوهين ڄاڻندا تہ آءٌ خداوند آهيان.

⁷ تڏهن جيئن مون کي حڪم مليو تيئن مون نبوت ڪئي: ۽ منهنجي نبوت ڪندي هڪڙو آواز ٻڌڻ ۾ آيو، ۽ اوچتو زمين ڌٻي ۽ هڏيون هڏين سان اچي گڏيون.

⁸ ۽ مون ڏٺو تہ انهن تي نسون هيون، ۽ ماس چڙهڻ لڳو، ۽ مٿان کل چڙهي ويئي: پر اڃا انهن ۾ ساهہ ڪونہ هو.

⁹ تڏهن هن مون کي فرمايو تہ هوا سان نبوت ڪر؛ اي آدمزاد، هوا سان نبوت ڪري ڳالهاءِ، ۽ چئينس تہ خداوند خدا هيئن ٿو فرمائي، تہ اي روح، چئني پاسي جي هوائن کان اچ، ۽ هنن مُئلن تي ڦوڪ تہ هو زندہ ٿي پون.

¹⁰ تڏهن جيئن مون کي حڪم مليو هو، تيئن مون نبوت ڪئي ۽ هنن ۾ ساهہ پيو ۽ هو زندہ ٿي پيون، ۽ هڪڙو تمام وڏو لشڪر ٿي پيرن ڀر اُٿي بيٺيون.

¹¹ تڏهن هن مون کي فرمايو، تہ اي آدمزاد، هي هڏيون اسرائيل جو سڄو گهراڻو آهي: ڏس، هو چون ٿا تہ اسان جون هڏيون سُڪي ويون آهن، ۽ اسان جي اُميد ويندي رهي آهي؛ اسين بلڪل وڍجي ويا آهيون.

¹² تنهنڪري هنن کي نبوت ڪري چئُہ تہ خداوند خدا هيئن ٿو فرمائي، تہ ڏس، اي منهنجي قوم، آءٌ اوهان جون قبرون کوليندس ۽ اوهان کي قبر مان ٻاهر ڪڍندس؛ ۽ آءٌ اوهان کي اسرائيل جي زمين ۾ آڻيندس.

¹³ ۽ اوهين تڏهن ڄاڻندا تہ آءٌ خداوند آهيان، جڏهن اي منهنجي قوم، آءٌ اوهان جون قبرون کوليندس ۽ اوهان کي قبرن مان ٻاهر ڪڍندس.

¹⁴ ۽ آءٌ پنهنجو روح اوهان ۾ وجهندس ۽ اوهين زندہ ٿي پوندا، ۽ آءٌ اوهان کي پنهنجي زمين ۾ رکندس: ۽ اوهين ڄاڻندا تہ مون خداوند ائين فرمايو آهي ۽ اهو پورو ڪيو آهي، خداوند خدا ائين ٿو فرمائي.

¹⁵ خداوند جو ڪلام وري بہ مون تي نازل ٿيو، تہ

¹⁶ اي آدمزاد، تون هڪڙي ڪاٺي کڻ ۽ انهي تي لک، تہ يهوداہ جي لاءِ ۽ سندس سنگتين بني اسرائيل جي لاءِ: پوءِ ٻي ڪاٺي کڻ ۽ انهي تي لک تہ يوسف جي لاءِ افرائيم جي ڪاٺي، ۽ ان جي سنگتين اسرائيل جي گهراڻي جي لاءِ:

¹⁷ ۽ پنهنجي لاءِ انهن ٻنهي کي هڪ ٻئي سان گڏي هڪڙي ڪاٺي ڪر، تہ اُهي ٻئي تنهنجي هٿ ۾ هڪڙي ڪاٺي ٿي پون.

¹⁸ ۽ جڏهن تنهنجي قوم جا ماڻهو پڇن تہ انهن مان جيڪي تنهنجو مطلب آهي سو اسان کي ٻڌاءِ.

¹⁹ تڏهن هنن کي چئُہ تہ خداوند خدا هيئن ٿو فرمائي، تہ ڏس، يوسف جي ڪاٺي، جا افرائيم جي هٿ ۾ آهي تنهن کي ۽ هن جي سنگتين کي، يعني اسرائيل جي فرقن کي آءٌ گڏ ڪندس: ۽ انهي سان گڏ يهوداہ جي ڪاٺي رکندس، ۽ اُهي منهنجي هٿ ۾ هڪ ٿيندا.

²⁰ ۽ جن ڪاٺين تي تون لکين ٿو سي هنن جي اکين اڳيان تنهنجي هٿ ۾ هونديون.

²¹ ۽ انهن کي چئو تہ خداوند خدا هيئن ٿو فرمائي، تہ ڏس، آءٌ بني اسرائيل کي انهن قومن مان ڪڍي وٺندس جن ۾ هو وڃي پيا آهن، ۽ هر طرف هنن کي گڏ ڪندس، ۽ کين سندن ملڪ ۾ آڻيندس:

²² آءٌ انهي زمين ۾ اسرائيل جي جبلن تي هنن کي هڪڙي قوم ڪندس؛ ۽ هڪڙو ئي بادشاهہ هنن سڀني جو بادشاهہ ٿيندو: ۽ هو اڳتي ٻہ قومون ٿي نہ رهندا، نڪي وري ڪڏهن بہ ٻن بادشاهتن ۾ ورهائجي ويندا:

²³ نڪي هو وري پنهنجن بُتن سان، يا پنهنجين نفرت جهڙين شين سان، يا پنهنجي ڪنهن بدڪاريءَ سان، پاڻ کي ناپاڪ ڪندا: پر جن جن پنهنجين رهڻ جي جاين ۾ هنن گناهہ ڪيو آهي، تن سڀني مان آءٌ هنن کي بچائيندس ۽ هنن کي پاڪ ڪندس: انهي طرح هو منهنجي قوم ٿيندا ۽ آءٌ سندن خدا ٿيندس.

²⁴ ۽ منهنجو ٻانهو دائود هن جي مٿان بادشاهہ ٿيندو؛ ۽ هنن سڀني جو هڪڙو ڌنار ٿيندو؛ هو منهنجن حڪمن تي بہ هلندا، ۽ منهنجي قانونن جي سنڀال ڪندا، ۽ انهن تي عمل ڪندا.

²⁵ ۽ جيڪا زمين مون پنهنجي ٻانهي يعقوب کي ڏني آهي، ۽ جنهن ۾ اوهان جا ابا ڏاڏا رهندا هئا، تنهن ۾ هو رهندا؛ ۽ انهي ۾ هو ۽ سندن اولاد، ۽ سندن اولاد جو اولاد هميشہ لاءِ رهندو: ۽ منهنجو ٻانهو دائود هميشہ لاءِ هنن جو بادشاهہ ٿيندو.

²⁶ تنهن کان سواءِ آءٌ هنن سان سلامتيءَ جو عهد اقرار ڪندس: اُهو هنن سان مدامي عهد اقرار ٿيندو؛ ۽ آءٌ هنن کي اُتي رکندس ۽ وڌائيندس، ۽ پنهنجو پاڪ مڪان هميشہ لاءِ هنن جي وچ ۾ قائم ڪندس.

²⁷ منهنجو تنبو بہ هنن سان هوندو؛ ۽ آءٌ هنن جو خدا ٿيندس ۽ هو منهنجي قوم ٿيندا.

²⁸ ۽ قومون ڄاڻنديون تہ آءٌ اُهو خدا آهيان جو اسرائيل کي پاڪ ٿو ڪريان، ۽ منهنجو پاڪ مڪان هميشہ لاءِ انهن جي وچ ۾ رهندو.