واعظ 2 - Sindhi Bible

¹ مون پنهنجي دل ۾ چيو تہ هاڻي اچ، آءٌ خوشيءَ سان توکي آزمائيندس؛ تنهن ڪري مزا ماڻ: ۽ ڏس اها بہ بيهودگي آهي.

² کلڻ بابت مون چيو تہ اها چريائي آهي: ۽ خوشيءَ بابت چيم تہ اها ڇا ڪندي؟

³ مون پنهنجي دل ۾ ويچار ڪيو تہ ڪهڙيءَ طرح پنهنجي جسم کي شراب سان خوش رکان، ۽ ساڳئي وقت منهنجي دل ڏاهپ سان منهنجي هدايت ڪري؛ ۽ ڪهڙيءَ طرح آءٌ بي عقليءَ کي قابو ڪريان، جيستائين ڪ ڏسان تہ بني آدم لاءِ ڪهڙو ڪم چڱو آهي، جو هو پنهنجي حياتيءَ جي ڏينهن ۾ آسمان جي هيٺان ڪندا رهن.

⁴ مون پنهنجي لاءِ وڏا وڏا ڪم ڪيا؛ مون پنهنجي لاءِ گهر جوڙيا: مون پنهنجي لاءِ ڊاک جا منهہ لڳايا؛

⁵ مون پنهنجي لاءِ باغ ۽ بستان بنايا، ۽ انهن ۾ هر قسم جي ميون جا وڻ ويهاريم:

⁶ مون پنهنجي لاءِ پاڻيءَ جون ڍنڍون جوڙيون، انهي لاءِ تہ انهن مان ٻيلي کي پاڻي اچي، جنهن ۾ وڻ پوکيم:

⁷ مون ٻانها ۽ ٻانهيون خريد ڪيون، ۽ گهر ڄاول ٻانها بہ هئم؛ چوپائي مال جا گهڻا گلا ۽ ڌڻ بہ منهنجي ملڪيت ۾ هئا، جي يروشلم ۾ مون کان اڳي جيڪي ماڻهو ٿي گذريا هئا تن کان وڌيڪ هئا؛

⁸ مون پنهنجي لاءِ چاندي ۽ سون، ۽ بادشاهن جو، ۽ پرڳڻن جو خاص خزانو بہ گڏ ڪيو: مون پنهنجي لاءِ ڳائڻ وارا مرد ۽ زالون، ۽ انسان جي عيش عشرت جون شيون، ۽ تمام گهڻيون سريتون بہ گڏ ڪيون.

⁹ انهي طرح آءٌ وڏو هوس، ۽ يروشلم ۾ مون کان اڳي جيڪي ٿي گذريا هئا تن سڀني کان آءٌ وڌي ويس: ۽ منهنجي ڏاهپ بہ مون ۾ قائم رهندي آئي.

¹⁰ ۽ جيڪي منهنجين اکين خواهش ٿي ڪئي سا هنن کان روڪي نٿي رکيم: ۽ نہ پنهنجي دل کان ڪا خوشي روڪي ڇڏيم، ڇالاءِ جو منهنجي دل منهنجي سڄي محنت ڪري ڏاڍي خوش هئي؛ ۽ منهنجي سڄي محنت مان منهنجو حصو اهو هو:

¹¹ تنهن کان پوءِ جيڪي ڪم منهنجي هٿن ڪيا، ۽ جيڪو پورهيو مون محنت ڪري ڪيو هو، تنهن تي مون نظر ڪئي: ۽ ڏسو سڀ بيهودگي ۽ واءُ جي پٺيان ڊوڙڻ هو، ۽ سج جي هيٺان ڪوبہ فائدو ڪونہ هو.

¹² ۽ آءٌ ڦري ڏاهپ ۽ چريائيءَ ۽ بي عقليءَ کي ڏسڻ لڳس: ڇالاءِ جو جيڪو ماڻهو بادشاهہ کان پوءِ ٿو اچي سو ڇا ڪري سگهندو؟ اهو ئي جيڪي اڳي ڪيو ويو آهي.

¹³ تنهن کان پوءِ مون ڏٺو تہ ڏاهپ بي عقليءَ کان ايتري قدر بهتر آهي، جيتري قدر روشنائي اونداهيءَ کان بهتر آهي.

¹⁴ ڏاهي ماڻهوءَ جون اکيون سندس مٿي ۾ آهن، ۽ بي عقل اونداهيءَ ۾ هلي ٿو: انهي هوندي بہ مون معلوم ڪيو تہ هڪڙي ئي ڳالهہ سڀني سان ٿي ٿئي.

¹⁵ تڏهن مون پنهنجي دل ۾ چيو تہ جيئن بي عقل سان ٿو ٿئي تيئن مون سان بہ ٿيندو؛ پوءِ ڇو آءٌ وڌيڪ ڏاهو ٿيس؟ تڏهن مون پنهنجي دل ۾ چيو تہ اها بہ بيهودگي آهي.

¹⁶ ڇالاءِ جو جهڙي بي عقل جي تهڙي ڏاهي جي، ڪابہ يادگيري هميشہ لاءِ نہ ٿي رهي؛ جو ڏسجي پيو تہ ايندڙ ڏينهن ۾ سڀيئي وسري ويندا. ڏاهو ماڻهو ڪيئن نہ بي عقل وانگر ٿو مري!

¹⁷ تنهن ڪري آءٌ حياتيءَ کي ڌڪارڻ لڳس: ڇالاءِ جو جيڪو ڪم سج جي هيٺان ڪرڻ ۾ ٿو اچي سو مون کي خراب معلوم ٿيو: ڇالاءِ جو سڀ ڪجهہ بيهودگي ۽ واءُ پٺيان ڊوڙڻ آهي.

¹⁸ ۽ جيڪو پورهيو مون محنت سان سج هيٺان ٿي ڪيو تنهن سڀ کي آءٌ ڌڪارڻ لڳس: جو ڏٺم تہ اُهو سڀ آءٌ انهي ماڻهوءَ لاءِ ڇڏي ويندس جو مون کان پوءِ ايندو.

¹⁹ ۽ ڪنهن کي خبر تہ اهو ڏاهو هوندو يا بي عقل؟ انهي هوندي بہ منهنجو سڄو پورهيو جو محنت سان ڪيو اٿم، ۽ جنهن ۾ مون سج هيٺان ڏاهپ ڏيکاري آهي، سو انهيءَ جي اختيار ۾ رهندو. اها بہ بيهودگي آهي.

²⁰ تنهن ڪري جيڪو پورهيو مون محنت ڪري سج هيٺان ڪيو هو تنهنجي نسبت ۾ آءٌ ڦري پنهنجي دل کي نااُميد ڪرڻ لڳس.

²¹ ڇالاءِ جو ڪو ماڻهو اهڙو آهي جنهن جو پورهيو ڏاهپ، ۽ علم، ۽ هنر منديءَ سان آهي: انهي هوندي بہ اهو انهي جي حصي جي لاءِ ڇڏيندو جنهن انهي جي ڪرڻ ۾ ڪا بہ محنت نہ ڪئي آهي. اها بہ بيهودگي ۽ هڪڙي وڏي خرابي آهي.

²² ڇالاءِ جو ماڻهوءَ کي سج هيٺان تمام گهڻي محنت ڪري، ۽ پنهنجي دل جي ڪوشش سان ڇا حاصل ٿيو آهي؟

²³ ڇالاءِ جو اُن جا سڀ ڏينهن نسورو ڏک آهن، ۽ سندس محنت زحمت آهي: هائو، رات جو بہ ان جي دل کي ڪو آرام نٿو اچي. اها بہ بيهودگي آهي.

²⁴ ماڻهوءَ جي لاءِ انهي کان بهتر ٻي شيءِ ڪانهي تہ هو کائي ۽ پيئي ۽ پنهنجي محنت ۾ پنهنجي روح کي چڱي راحت رسائي. اهو بہ مون ڏٺو تہ سڀ خدا جي طرفان آهي.

²⁵ ڇالاءِ جو ڪير مون کان وڌيڪ کائيندو يا مزا ماڻيندو؟

²⁶ ڇالاءِ جو جنهن ماڻهوءَ مان خدا راضي آهي، تنهن کي هو ڏاهپ، ۽ علم، ۽ خوشي ٿو ڏئي: پر گنهگار کي هو تڪليف ٿو ڏئي تہ هو ميڙي ۽ گڏ ڪري، انهي لاءِ تہ جنهن مان خدا راضي هجي تنهن کي ڏياري. اها بہ بيهودگي آهي ۽ واءُ جي پٺيان ڊوڙڻ آهي.