مزامیر 41 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

ای خداوند، فیض خود را بر من شامل گردان

برای سالار سرایندگان. مزمور داوود

¹ خوشا به حال کسی ‌که برای فقیر تفکّر می‌کند. خداوند او را در روز بلا خلاصی خواهد داد.

² خداوند او را محافظت خواهد کرد و زنده خواهد داشت. او در زمین مبارک خواهد بود و او را به آرزوی دشمنانش تسلیم نخواهی کرد.

³ خداوند او را در بستر بیماری قوت خواهد داد. تو او را از بیماری‌اش شفا خواهی داد.

⁴ من گفتم: «ای خداوند بر من رحم نما. جان مرا شفا بده زیرا به تو گناه ورزیده‌ام.»

⁵ دشمنانم درباره من به بدی سخن می‌گویند که کی بمیرد و نام او گم شود.

⁶ و اگر برای دیدن من بیاید، سخن باطل می‌گوید و دلش در خود شرارت را جمع می‌کند. چون بیرون رود آن را شایع می‌کند.

⁷ و تمامی خصمانم با یکدیگر بر من غیبت می‌کنند و درباره من بدی می‌اندیشند،

⁸ که «حادثه‌ای مرگبار بر او ریخته شده است. و حال که خوابیده است دیگر نخواهد برخاست.»

⁹ و آن دوست خالص من که بر او اعتماد می‌داشتم که نان مرا نیز می‌خورد، پاشنه خود را بر من بلند کرد.

¹⁰ و امّا تو، ‌ای خداوند، بر من رحم فرموده، مرا برپا بدار تا پاداش به ایشان رسانم.

¹¹ از این می‌دانم که در من رغبت داری، زیرا که دشمنم بر من فخر نمی‌نماید.

¹² و مرا به خاطر کمالم استوار نموده‌ای و مرا به حضور خویش دائم مستحکم خواهی نمود.

¹³ یَهوْه خدای اسرائیل متبارک باد. از ازل تا به ابد. آمین و آمین.