مزامیر 147 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شدهاو دلشکستگان را شفا می‌بخشد 1 هللویاه، زیرا خدای ما را سراییدن نیکو است و دلپسند، و سپاس خواندن شایسته است! 2 خداوند اورشلیم را بنا می کند و پراکندگان اسرائیل را جمع می‌نماید. 3 شکسته دلان را شفا می‌دهد و جراحت‌های ایشان را می‌بندد. 4 شماره ستارگان را می‌شمارد و تمامی آنها را به نام می‌خواند. 5 خداوند ما بزرگ است و قوّت او عظیم و حکمت وی بی‌انتها. 6 خداوند مسکینان را برمی‌افرازد و شریران را به زمین می‌اندازد. 7 خداوند را با تشکر بسرایید. خدای ما را با بربط سرود بخوانید. 8 که آسمان‌ها را با ابرها می‌پوشاند و باران را برای زمین مهیا می‌نماید و گیاه را بر کوه‌ها می‌رویاند. 9 که چارپایان را آذوقه می‌دهد و زاغچه‌ها را که او را می خوانند. 10 در قوت اسب رغبت ندارد، و از ساقهای انسان خشنود نمی‌باشد. 11 رضامندی خداوند از ترسندگان وی است و از آنانی که به رحمت او امیدوارند. 12 ای اورشلیم، خداوند را سپاس بخوان. ای صهیون، خدای خود را حمد بگو. 13 زیرا که پشت‌بندهای دروازه‌هایت را استوار کرده و فرزندانت را در درونت مبارک فرموده است. 14 که حدود تو را امنیت می‌دهد و تو را از مغز گندم سیر می‌گرداند. 15 که کلام خود را بر زمین فرستاده است و سخن او به زودی هر چه تمامتر می‌دود. 16 که برف را مثل پشم می‌باراند، و ژاله را مثل خاکستر می‌پاشد. 17 که تگرگ خود را در قطعه‌ها می‌اندازد؛ و کیست که پیش سرمای او تواند ایستاد؟ 18 کلام خود را می‌فرستد و آنها را می‌گدازد. باد خویش را می‌وزاند، پس آبها جاری می‌شود. 19 کلام خود را به یعقوب بیان کرده، و مقررات و داوری‌های خویش را به اسرائیل. 20 با هیچ قومی چنین نکرده است و داوری‌های او را ندانسته‌اند. هللویاه! |
@ 2024 Korpu Company