امثال 8 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

برکات حکمت

¹ آیا حکمت ندا نمی کند، و بصیرت صدای خود را بلند نمی‌نماید؟

² به‌ سر مکانهای بلند، به کناره راه، در میان طریق‌ها می‌ایستد.

³ به ‌جانب دروازه‌ها به دهنه شهر، نزد ورودی دروازه‌ها صدا می‌زند.

⁴ که شما را‌ ای مردمان، می‌خوانم و صدای من به آدمیان است.

⁵ ‌ای جاهلان، زیرکی را بفهمید و ‌ای احمقان، عقل را درک نمایید.

⁶ بشنوید، زیرا که از امور ارزنده سخن می‌گویم و گشادن لبهایم گفتن درستی‌ها است.

⁷ دهانم به حقیقت سخن می‌گوید و لب‌هایم از شرارت بیزار است.

⁸ همه سخنان دهانم بر‌حق است و در آنها هیچ‌ چیز کج یا منحرف نیست.

⁹ تمامی آنها نزد مرد فهیم واضح است و نزد یابندگان معرفت درست است.

¹⁰ رهنمود مرا قبول کنید و نه نقره را، و معرفت را بیشتر از طلای خالص.

¹¹ زیرا که حکمت از لعلها بهتر است و همه نفایس را به او برابر نتوان کرد.

¹² من حکمتم، در زیرکی سکونت دارم و معرفت تدبیر را یافته‌ام.

¹³ ترس خداوند، بیزار بودن از بدی است. غرور و تکبّر و راه بد و دهان دروغگو را نفرت می‌دارم.

¹⁴ مشورت و حکمت کامل از آن من است. من فهم هستم و قوت از آن من است.

¹⁵ به من پادشاهان سلطنت می‌کنند و داوران به عدالت حکم می‌دهند.

¹⁶ به من سروران حکمرانی می‌نمایند و شریفان و تمامی داوران جهان.

¹⁷ من دوست می‌دارم آنانی را که مرا دوست می‌دارند. و هر‌ که مرا به جد و جهد بطلبد، مرا خواهد یافت.

¹⁸ دولت و جلال با من است؛ توانگری جاودانی و عدالت.

¹⁹ ثمره من از طلا و زر ناب بهتر است و حاصل من از نقره خالص.

²⁰ در طریق عدالت می‌خرامم، در میان راه‌های انصاف،

²¹ تا میراث را نصیب دوستداران خود گردانم و خزینه‌های ایشان را پر سازم.

²² خداوند مرا آغاز راه خود داشت، قبل از کارهای خویش از ازل.

²³ من از ازل برقرار بودم، از ابتدا پیش از بودن جهان.

²⁴ هنگامی که ژرفاها نبود، من مولود شدم، وقتی که چشمه‌های پر از آب وجود نداشت.

²⁵ قبل از آنگاه کوه‌ها برپا شود، پیش از تپّه​ها زاده شدم.

²⁶ چون زمین و صحراها را هنوز نساخته بود، و نه اوّل غبار دنیا را.

²⁷ وقتی که او آسمان را استوار ساخت، من آنجا بودم، و هنگامی که دایره را بر سطح ژرفا قرار داد.

²⁸ وقتی که آسمان‌ها را بالا استوار کرد و چشمه‌های ژرفا را استوار گردانید.

²⁹ چون به دریا حد قرار داد، تا آبها از فرمان او تجاوز نکنند، و زمانی که بنیاد زمین را نهاد.

³⁰ آنگاه نزد او معمار بودم و روز به روز شادی می‌کردم و همیشه به حضور او پایکوبی می‌کردم.

³¹ و پایکوبی من در آبادی زمین وی، و شادی من با فرزندان آدم می‌بود.

³² پس الان ‌ای پسران مرا بشنوید و خوشا به حال آنانی که طریق‌های مرا نگاه دارند.

³³ رهنمود را بشنوید و حکیم باشید و آن را رد منمایید.

³⁴ خوشا به حال کسی ‌که مرا بشنود و هر روز نزد درهای من دیده‌بانی کند و در کنار دروازه‌های من به انتظار باشد.

³⁵ زیرا هر ‌که مرا یابد، حیات را کسب کند و خشنودی خداوند را حاصل نماید.

³⁶ اما هر که از یافتنِ من درمانَد، به‌ جان خود ضرر رساند، و هر ‌که مرا دشمن دارد، مرگ را دوست دارد.