ایّوب 17 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده1 «روح من تلف شده، و روزهایم تمام گردیده، و قبر برای من حاضر است. 2 به درستی که استهزا کنندگان نزد منند، و چشم من در کینه‌توزی ایشان دائم دوخته است. 3 الان گرو بده و به جهت من نزد خود ضامن باش. و گرنه کیست که به من دست دهد؟ 4 چونکه دل ایشان را از حکمت منع کرده‌ای، بنابراین ایشان را بلند نخواهی ساخت. 5 کسی که دوستان خود را به تاراج تسلیم کند، چشمان فرزندانش تار خواهد شد. 6 مرا نزد قومها مَثَل ساخته است، و مثل کسی که بر رویش آب دهان اندازند، شده‌ام. 7 چشم من از غصه بی‌قوت شده است، و تمامی اعضایم مثل سایه گردیده. 8 راستان به خاطر این، حیران می‌مانند و صالحان خویشتن را بر ریاکاران برمی‌انگیزانند. 9 لیکن مرد عادل به طریق خود چسبیده می‌شود، و کسی که دست پاک دارد، در قوت پیشرفت خواهد نمود. 10 «اما همه شما برگشته، الان بیایید و در میان شما حکیمی نخواهم یافت. 11 روزهای من گذشته، و قصدهای من و فکرهای دلم محو شده است. 12 شب را به روز تبدیل می‌کنند و با وجود تاریکی می‌گویند ”روشنایی نزدیک است.“ 13 وقتی که امید دارم، عالم مردگان خانه من می‌باشد، و بستر خود را در تاریکی می‌گسترانم، 14 و به هلاکت می‌گویم: ”تو پدر من هستی.“ و به کرم که ”تو مادر و خواهر من می‌باشی.“ 15 پس امید من کجا است؟ و کیست که امید مرا خواهد دید؟ 16 آیا تا پشت‌بندهای عالم مردگان فرو می‌رود؟ آیا با هم در خاک نزول خواهیم کرد؟ |
@ 2024 Korpu Company