ایّوب 14 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹ «انسان که از زن زاده می‌شود، روزهایش اندک است و پر از زحمات.

² مثل گل می‌روید و بریده می‌شود. و مثل سایه می‌گریزد و نمی‌ماند.

³ آیا بر چنین شخص چشمان خود را می‌گشایی و مرا با خود به محاکمه می‌آوری؟

⁴ کیست که چیز پاک را از چیز نجس بیرون آورد؟ هیچ کس نیست.

⁵ چونکه روزهای انسان مقدر است و شماره ماههایش نزد توست و حدی از برایش گذاشته‌ای که از آن تجاوز نتواند نمود.

⁶ از او رو بگردان تا آرام گیرد. و مثل مزدور روزهای خود را به انجام رساند.

⁷ زیرا برای درخت امیدی است که اگر بریده شود، باز خواهد رویید، و جوانه‌هایش نابود نخواهد شد.

⁸ اگر‌چه ریشه‌اش در زمین کهنه شود، و تنه آن در خاک بمیرد.

⁹ لیکن از بوی آب، جوانه می‌زند و مثل نهال نو، شاخه‌ها می‌آورد.

¹⁰ اما انسان می‌میرد و فاسد می‌شود و آدمی چون جان را سپارد، کجا است؟

¹¹ چنانکه آبها از دریا زایل می‌شود، و نهرها هدر می‌رود و خشک می‌گردد.

¹² همچنین انسان می‌خوابد و بر نمی خیزد، تا نیست شدن آسمانها بیدار نخواهند شد و از خواب خود برانگیخته نخواهند گردید.

¹³ کاش که مرا در عالم مردگان پنهان کنی؛ و تا غضبت فرو نشیند، مرا پوشیده سازی؛ و برایم زمانی تعیین نمایی تا مرا به یاد آوری.

¹⁴ اگر انسان بمیرد آیا بار دیگر زنده شود؟ در تمامی روزهای مجاهده خود انتظار خواهم کشید، تا وقت تبدیل من برسد.

¹⁵ تو ندا خواهی کرد و من جواب خواهم داد، و به صنعت دست خود مشتاق خواهی شد.

¹⁶ اما الان قدمهای مرا می‌شماری و آیا بر گناه من نگهبانی نمی‌کنی؟

¹⁷ نااطاعتی من در کیسه مُهر شده است. و خطای مرا پوشانیده‌ای.

¹⁸ به درستی کوهی که می‌افتد، فانی می‌شود و صخره از مکانش منتقل می‌گردد.

¹⁹ آب سنگها را می‌ساید، و سیلهایش خاک زمین را می‌برد. همچنین امید انسان را تلف می‌کنی،

²⁰ بر او تا به ابد غلبه می‌کنی، پس می‌رود. روی او را تغییر می دهی و او را رها می‌کنی.

²¹ پسرانش به عزت می‌رسند و او نمی‌داند. یا به ذلت می‌افتند و ایشان را به نظر نمی‌آورد.

²² برای خودش فقط جسد او از درد بی‌تاب می‌شود. و برای خودش جان او ماتم می‌گیرد.»