داوران 5 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

سرود دِبوره

¹ و در آن روز دِبوره و باراق پسر اَبينوعَم سرود خوانده، گفتند:

² «آنگاه که رهبران در اسرائيل دست به رهبری زدند، آنگاه که قوم داوطلبانه خویشتن را ایثار نمودند، خداوند را متبارک بخوانيد.

³ ‌ای پادشاهان بشنويد! ای نیرومندان گوش دهيد! من خود برای خداوند خواهم سراييد. برای يهوه خدای اسرائيل سرود خواهم خواند.

⁴ ‌ای خداوند، وقتی که از سِعير بيرون آمدی، وقتی که از صحرای اِدوم پیش راندی، زمين پریشان شد و آسمان نيز قطره‌ها ريخت. و ابرها هم آبها بارانيد.

⁵ کوه‌ها از حضور خداوند لرزان شد، و اين سينا از حضور يهوه، خدای اسرائيل.

⁶ در دوران شَمجَر پسر عَنات، در دوران ياعيل شاهراهها ترک شده بود، و مسافران از کوره‌راهها می رفتند.

⁷ حاکمان در اسرائيل ناياب و نابود شدند، تا من، دِبوره، برخاستم، در اسرائيل، همچون مادر برخاستم.

⁸ خدايان جديد را اختيار کردند. پس جنگ تا به دروازه‌ها رسيد. در ميان چهل هزار نفر در اسرائيل، نه سپری یافت شد و نه نيزه‌اي.

⁹ قلب من به حاکمان اسرائيل مايل است، که خود را در ميان قوم به ارادت تسليم نمودند. خداوند را متبارک بخوانيد.

¹⁰ ‌ای شما که بر الاغهای سفيد سواريد و بر فرشهای نفیس می‌نشينيد، و بر طريق روان هستيد، اين را بيان کنيد.

¹¹ دور از صدای تيراندازان، نزد حوضهای آب در آنجا کارهای عادلانه خداوند را بيان می‌کنند، يعنی فرامین عادلانه او را در حکومت اسرائيل. آنگاه قوم خداوند به دروازه‌ها سرازیر گشتند.

¹² بيدار شو، بيدار شو، ‌ای دِبوره! بيدار شو، بيدار شو، و سرود بخوان. برخيز، ‌ای باراق، و ‌ای پسر اَبينوعَم، اسيران خود را به اسيری ببر.

¹³ آنگاه جماعت اندک بر بزرگان قوم تسلط يافتند. و خداوند مرا بر زورمندان چیره ساخت.

¹⁴ از اِفرايم آمدند، آنانی که مقر ايشان در عَماليق است. در پی تو بِنيامين با قومهای تو، و از ماکير داوران آمدند. و از زِبولون آنانی که عصای فرمانروایی به ‌دست می‌گيرند.

¹⁵ و سروران يِسّاکار همراه دِبوره بودند. چنانکه باراق بود، همچنان يِسّاکار نيز بود. در پی او به وادی هجوم آوردند. در میان طوایف رئوبین دودلی بسیار بود.

¹⁶ چرا در ميان آغلها نشستي؟ آيا تا نی گله‌ها را بشنوي؟ در میان طوایف رئوبین دودلی بسیار بود.

¹⁷ جلعاد به آن طرف اُردن ساکن ماند. و دان چرا نزد کشتي​ها درنگ نمود؟ اَشير به کناره دريا نشست. و نزد خليجهای خود ساکن ماند.

¹⁸ و زِبولون قومی بودند که جان خود را به خطر موت تسليم نمودند. و نَفتالی نيز در بلندي​های ميدان نبرد.

¹⁹ پادشاهان آمده، جنگ کردند. آنگاه پادشاهان کنعان مقابله نمودند. در تَعَناک نزد آبهای مِجِدّو. و هيچ غنیمتی از نقره به یغما نبردند.

²⁰ از آسمان جنگ کردند. ستارگان از منازل خود با سيسِرا جنگ کردند.

²¹ رود قیشون ايشان را در ربود. آن رود قديم يعنی رود قیشون. ای جان من، قوت را پايمال نمودي.

²² آنگاه اسبان، زمين را پا زدن گرفتند. به خاطر تاختن يعنی تاختن اسبان زورآورشان.

²³ فرشته خداوند می‌گويد: ”ميروز را لعنت کنيد، ساکنانش را به سختی لعنت کنيد، زيرا که به یاری خداوند نيامدند تا خداوند را در ميان زورمندان یاری نمايند.

²⁴ ياعيل، زن حابَر قينی، از ساير زنان مبارک باد! از زنان چادرنشين مبارک باد!

²⁵ او آب خواست و شير به او داد، و سرشير را در ظرف شاهانه پيش آورد.

²⁶ دست خود را به ميخ دراز کرد، و دست راست خود را به چکش عمله. و به چکش سيسِرا را زده، سرش را سوراخ کرد. و شقيقه او را شکافت و فرو دوخت.

²⁷ نزد پايهايش خم شده، افتاد و دراز شد. نزد پايهايش خم شده، افتاد. جايی که خم شد، در آنجا کشته افتاد.

²⁸ از دريچه نگريست و نعره زد، مادر سيسِرا از پنجره نعره زد: ”چرا ارابه‌اش در ‌آمدن تاخير می کند؟ و چرا چرخهای ارابه‌هايش توقف می‌نمايد؟

²⁹ حکیمترین ندیمه‌هایش در جواب او گفتند. ليکن او سخنان خود را به خود تکرار کرد:

³⁰ ”آيا غنيمت را نيافته، و تقسيم نمی‌کنند، يک دختر و یا دو دختر برای هر مرد. و برای سيسِرا غنيمت رختهای رنگارنگ، غنيمت رختهای رنگارنگ قلابدوزی، رخت رنگارنگ قلابدوزی دورو. بر گردنها چون غنیمت؟“

³¹ همچنين ‌ای خداوند! تمامی دشمنانت هلاک شوند. و اما دوستداران او مثل آفتاب باشند، وقتی که در قوتش طلوع می‌کند.» و سرزمين چهل سال آرامی يافت.