پیدایش 18 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

دیدار سه فرشته

¹ و خداوند در بلوطستان ممری بر وی آشکار شد و او در گرمای روز به در خیمه نشسته بود.

² ناگاه چشمان خود را بلند کرده، دید که اینک سه مرد در مقابل او ایستاده‌اند. و چون ایشان را دید، از در خیمه به استقبال ایشان شتافت و رو بر زمین نهاد

³ و گفت: «ای آقا، اکنون اگر منظور نظر تو شدم، از نزد بنده خود مگذر.

⁴ بگذار اندک آبی بیاورند، تا پای خود را شسته، در زیر درخت بیارامید،

⁵ و لقمه نانی بیاورم تا دلهای خود را تقویت دهید و پس از آن روانه شوید، زیرا برای همین، شما را بر بنده خود گذر افتاده است.» گفتند: «آنچه گفتی، بکن.»

⁶ پس ابراهیم به خیمه، نزد سارا شتافت و گفت: «سه پیمانه از آرد مرغوب به زودی حاضر کن و آن را خمیر کرده، گرده‌ها بساز.»

⁷ و ابراهیم به سوی رمه شتافت و گوساله جوان خوب گرفته، به غلام خود داد تا بی‌درنگ آن را بپزد.

⁸ پس کره و شیر و گوساله‌ای را که آماده کرده بود، گرفته، پیش روی ایشان گذاشت، و خود در مقابل ایشان زیر درخت ایستاد تا خوردند.

⁹ به او گفتند: «همسرت سارا کجاست؟» گفت: «اینک در خیمه است.»

¹⁰ گفت: «البته سال بعد همین وقت، نزد تو خواهم برگشت و همسرت سارا را پسری خواهد شد.» و سارا به در خیمه‌ای که در عقب او بود، شنید.

¹¹ و ابراهیم و سارا پیر و سالخورده بودند، و عادت زنان از سارا بریده شده بود.

¹² پس سارا در دل خود بخندید و گفت: «آیا بعد از فرسودگی‌ام مرا شادی خواهد بود، و آقایم نیز پیر شده است؟»

¹³ و خداوند به ابراهیم گفت: «سارا برای چه خندید؟» و گفت: «آیا به راستی خواهم زایید و حال آنکه پیر هستم؟»

¹⁴ «مگر هیچ امری نزد خداوند مشکل است؟ در وقت مقرر، سال بعد همین وقت، نزد تو خواهم برگشت و سارا را پسری خواهد شد.»

¹⁵ آنگاه سارا انکار کرده، گفت: «نخندیدم»، چونکه ترسید. گفت: «نه، بلکه خندیدی.»

شفاعت ابراهیم

¹⁶ پس، آن مردان از آنجا برخاسته، متوجه سُدوم شدند و ابراهیم ایشان را بدرقه نمود.

¹⁷ و خداوند گفت: «آیا آنچه من می‌کنم از ابراهیم مخفی دارم؟

¹⁸ و حال آنکه از ابراهیم به یقین قومی بزرگ و نیرومند پدید خواهد آمد و تمامی قومهای‌ جهان از او برکت خواهند یافت.

¹⁹ زیرا او را می‌شناسم که فرزندان و اهل خانه خود را بعد از خود امر خواهد فرمود تا راه خداوند را حفظ نمایند و عدالت و انصاف را به جا آورند، تا خداوند آنچه به ابراهیم گفته است، به او برساند.»

²⁰ پس خداوند گفت: «چونکه فریاد سُدوم و عَموره زیاد شده است و خطایای ایشان بسیار گران،

²¹ اکنون فرود می‌آیم تا ببینم موافق این فریادی که به من رسیده، به تمامی کرده‌اند و گرنه خواهم دانست.»

²² آنگاه آن مردان از آنجا به سوی سُدوم متوجه شده، برفتند. و ابراهیم در حضور خداوند هنوز ایستاده بود.

²³ و ابراهیم نزدیک آمده، گفت: «آیا عادل را با شریر هلاک خواهی کرد؟

²⁴ شاید در شهر پنجاه عادل باشند، آیا آن را هلاک خواهی کرد و آن مکان را به خاطر آن پنجاه عادل که در آن باشند، نجات نخواهی داد؟

²⁵ به دور باد از تو که مثل این کار بکنی که عادلان را با شریران هلاک سازی و عادل و شریر مساوی باشند. به دور باد از تو! آیا داور تمام جهان، انصاف نخواهد کرد؟»

²⁶ خداوند گفت: «اگر پنجاه عادل در شهر سُدوم یابم به یقین تمام آن مکان را به‌ خاطر ایشان رهایی دهم.»

²⁷ ابراهیم در جواب گفت: «اینک من که خاک و خاکستر هستم، جرأت کردم که به خداوند سخن گویم.

²⁸ شاید از آن پنجاه عادل، پنج کم باشد. آیا تمام شهر را به سبب پنج، هلاک خواهی کرد؟» گفت: «اگر ‌چهل و پنج در آنجا یابم، آن را هلاک نکنم.»

²⁹ بار دیگر به او عرض کرده، گفت: «هر گاه در آنجا چهل یافت شوند؟» گفت: «به‌ خاطر چهل آن را نکنم.»

³⁰ گفت: «تمنا اینکه غضب خداوند افروخته نشود تا سخن گویم، شاید در آنجا سی پیدا شوند؟» گفت: «اگر در آنجا سی یابم، این کار را نخواهم کرد.»

³¹ گفت: «اینک جرأت کردم که به خداوند عرض کنم. اگر بیست در آنجا یافت شوند؟» گفت: «به‌ خاطر بیست آن را هلاک نکنم.»

³² گفت: «خشم خداوند افروخته نشود تا این دفعه را فقط عرض کنم. شاید ده در آنجا یافت شوند؟» گفت: «به‌ خاطر ده آن را هلاک نخواهم ساخت.»

³³ پس خداوند چون گفتگو را با ابراهیم به پایان رسانید، برفت و ابراهیم به مکان خویش مراجعت کرد.