اعمال رسولان 7 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

دفاعیه استیفان

¹ آنگاه کاهن اعظم گفت: «آیا این امور چنین است؟»

² استیفان گفت: «ای برادران و پدران، گوش دهید. خدای جلال بر پدر ما ابراهیم ظاهر شد وقتی که در بین‌النهرین بود، قبل از توقفش در حَران.

³ و به او گفت: 'از وطن خود و خویشانت بیرون شده، به زمینی که تو را نشان دهم برو.'

⁴ پس از دیار کَلدانیان روانه شده، در حَران زندگی نمود و بعد از وفات پدرش او را کوچ داد به سوی این زمین که شما الان در آن ساکن می‌باشید.

⁵ و او را در این زمین میراثی، حتّی به اندازه جای پای خود نداد، لیکن وعده داد که آن را به وی و بعد از او به نسلش به مِلکیت دهد، هنگامی که هنوز اولادی نداشت.

⁶ و خدا گفت که 'ذریّت تو در مملکت بیگانه، غریب خواهند بود و مدّت چهار صد سال ایشان را به بندگی کشیده، عذابشان خواهند داد.'

⁷ و خدا گفت: 'من بر آن ملّتی که ایشان را به بندگی کشند، داوری خواهم نمود و بعد از آن بیرون آمده، در این مکان مرا عبادت خواهند نمود.'

⁸ و عهد ختنه را به وی داد که بنابراین چون اسحاق را آورد، در روز هشتم او را ختنه کرد و اسحاق یعقوب را و یعقوب دوازده پاتریارخ را.

⁹ «و پاتریارخها به یوسف حسد برده، او را به مصر فروختند. امّا خدا با وی می‌بود

¹⁰ و او را از تمامی زحماتش رهایی داده در حضور فرعون، پادشاه مصر توفیق و حکمت عطا فرمود تا او را بر مصر و تمام خاندان خود فرمانفرما قرار داد.

¹¹ پس قحطی و مصیبتی شدید بر همهٔ ولایت مصر و کنعان رخ نمود، به حدی که اجداد ما خوراک نیافتند.

¹² امّا چون یعقوب شنید که در مصر غلّه یافت می‌شود، بار اوّل اجداد ما را فرستاد.

¹³ و در دفعهٔ دوّم یوسف خود را به برادران خود شناسانید و اقوام یوسف به نظر فرعون رسیدند.

¹⁴ پس یوسف فرستاده، پدر خود یعقوب و همهٔ خانواده‌اش را که هفتاد و پنج نفر بودند، طلبید.

¹⁵ پس یعقوب به مصر فرود آمده، او و اجداد ما وفات یافتند.

¹⁶ و ایشان را به شِکیم برده، در مقبره‌ای که ابراهیم از پسران حَمور، در شِکیم به مبلغی خریده بود، دفن کردند.

¹⁷ «و چون هنگام وعده‌ای که خدا با ابراهیم قسم خورده بود نزدیک شد، قوم در مصر رشد کرده زیاد می‌گشتند.

¹⁸ تا وقتی که پادشاه دیگر که یوسف را نمی‌شناخت، برخاست.

¹⁹ او با قوم ما حیله نموده، اجداد ما را ذلیل ساخت تا فرزندان خود را بیرون انداختند تا زنده نمانند.

²⁰ در آن وقت موسی تولّد یافت و بسیار زیبا بوده، مدّت سه ماه در خانهٔ پدر خود پرورش یافت.

²¹ و چون او را بیرون رهایش کردند، دختر فرعون او را برداشته، برای خود به فرزندی تربیت نمود.

²² و موسی در تمامی حکمت اهل مصر تربیت یافته، در تعلیم و عمل قوی گشت.

²³ چون چهل سال از عمر وی سپری گشت، به‌ خاطرش رسید که از برادران خود، خاندان اسرائیل دیدار نماید.

²⁴ و چون یکی را تحت ستم دید، او را حمایت نمود و انتقام آن عاجز را کشیده، آن مصری را بکشت.

²⁵ پس گمان برد که برادرانش خواهند فهمید که خدا به ‌دست او ایشان را نجات خواهد داد. امّا نفهمیدند.

²⁶ و در فردای آن روز خود را به دو نفر از ایشان که نزاع می‌نمودند، ظاهر کرد و خواست در بین ایشان آشتی دهد. پس گفت: 'ای مردان، شما برادر می‌باشید. به یکدیگر چرا ظلم می‌کنید؟'

²⁷ آنگاه آنکه بر همسایهٔ خود ستم می‌نمود، او را رد کرده، گفت: 'چه کسی تو را بر ما حاکم و داور ساخت؟

²⁸ آیا می‌خواهی مرا بکشی، چنانکه آن مصری را دیروز کشتی؟'

²⁹ پس موسی از این سخن فرار کرده، در زمین مِدیان غربت اختیار کرد و در آنجا صاحب دو پسر شد.

³⁰ و چون چهل سال گذشت، در بیابانِ کوه سینا، فرشتهٔ خداوند در شعلهٔ آتش از بوته به وی ظاهر شد.

³¹ موسی چون این را دید، از آن منظره در حیرت افتاد و چون نزدیک می‌آمد تا نظر کند، خطاب از خداوند به وی رسید

³² که 'منم خدای پدرانت، خدای ابراهیم و خدای اسحاق و خدای یعقوب.' آنگاه موسی به لرزه درآمده، جسارت نکرد که نگاه کند.

³³ خداوند به وی گفت: 'نعلین از پایهایت بیرون کن، زیرا جایی که در آن ایستاده‌ای، زمین مقدّس است.

³⁴ به یقین مشقّت قوم خود را که در مصرند، دیدم و ناله ایشان را شنیدم و برای رهانیدن ایشان نزول فرمودم. اکنون بیا تا تو را به مصر فرستم.'

³⁵ همان موسی را که رد کرده، گفتند: 'چه کسی تو را حاکم و داور ساخت؟' خدا حاکم و نجات‌دهنده مقرّر فرموده، به ‌دست فرشته‌ای که در بوته بر وی ظاهر شد، فرستاد.

³⁶ او با معجزات و نشانه‌هایی که مدّت چهل سال در زمین مصر و دریای سرخ و صحرا به ظهور می‌آورد، ایشان را بیرون آورد.

³⁷ این همان موسی است که به بنی‌اسرائیل گفت: 'خدا پیامبری را مثل من از میان برادران شما برای شما تعیین خواهد کرد. سخن او را بشنوید.'

³⁸ همین است آنکه در جماعت در صحرا با آن فرشته‌ای که در کوه سینا به او سخن می‌گفت و با پدران ما بود و کلمات زنده را یافت تا به ما رساند،

³⁹ که پدران ما نخواستند او را مطیع شوند، بلکه او را رد کرده، دلهای خود را به سوی مصر گردانیدند،

⁴⁰ و به هارون گفتند: 'برای ما خدایان ساز که در‌ پیش ما بروند، زیرا این موسی که ما را از زمین مصر برآورد، نمی‌دانیم او را چه شده است.'

⁴¹ پس در آن روزها گوساله‌ای ساختند و به آن بت، قربانی گذرانیده، به کارهای دستهای خود شادی کردند.

⁴² از این جهت خدا رو گردانیده، ایشان را واگذاشت تا اَجرام آسمان را پرستش نمایند، چنانکه در نوشته‌های انبیا نوشته شده است که: 'ای خاندان اسرائیل، آیا مدت چهل سال در بیابان برای من قربانی‌ها و هدایا گذرانیدید؟

⁴³ و خیمه مُلوک و ستاره خدای خود رِفان را برداشتید، یعنی تمثالهایی را که ساختید تا آنها را عبادت کنید. پس شما را به آن طرف بابِل تبعید خواهم کرد.'

⁴⁴ و خیمه شهادت با پدران ما در صحرا بود چنانکه امر فرموده، به موسی گفت: 'آن را مطابق نمونه‌ای که دیده‌ای، بساز.'

⁴⁵ و آن را اجداد ما یافته، همراه یوشع در آوردند به مملکت قومهایی که خدا آنها را از پیش روی پدران ما بیرون افکند تا دوران داوود.

⁴⁶ که داوود در حضور خدا لطف پیدا کرد و درخواست نمود که خود مسکنی برای خدای یعقوب فراهم سازد.

⁴⁷ امّا سلیمان برای او خانه‌ای بساخت.

⁴⁸ و لیکن خدای متعال در خانه‌های ساخته شده به دستها ساکن نمی‌شود، چنانکه نبی گفته است که:

⁴⁹ 'خداوند می‌گوید: آسمان کرسی من است و زمین پای انداز من. چه خانه‌ای برای من بنا می کنید و محل آرامیدن من کجاست؟

⁵⁰ مگر دست من تمامی این چیزها را نیافرید؟'

⁵¹ ‌ای گردنکشان که به دل و گوش ختنه ناشده هستید؛ شما پیوسته با روح‌القدس ستیز می‌کنید؛ چنانکه پدران شما، همچنین شما.

⁵² کیست از انبیا که پدران شما به او جفا نکردند؟ و آنانی را کشتند که از آمدن آن عادلی که شما عملا تسلیم کنندگان و قاتلان او شدید، پیش خبر دادند.

⁵³ شما که به توسط فرشتگان شریعت را یافته، آن را حفظ نکردید!»

⁵⁴ چون این را شنیدند، به شدت خشمگین شده، بر وی دندانهای خود را فشردند.

⁵⁵ امّا استیفان از روح‌القدس پر بوده، به سوی آسمان نگریست و جلال خدا را دید و عیسی را به دست راست خدا ایستاده و گفت:

⁵⁶ «اینک آسمان را گشاده، و پسر انسان را به ‌دست راست خدا ایستاده می‌بینم.»

⁵⁷ آنگاه به صدای بلند فریاد برکشیدند و گوشهای خود را گرفته، به یکدل بر او حمله کردند،

⁵⁸ و از شهر بیرون کشیده، سنگسارش کردند. و شاهدان، لباسهای خود را نزد پایهای جوانی که سولُس نام داشت، گذاردند.

⁵⁹ و چون استیفان را سنگسار می‌کردند، او دعا نموده، گفت: «ای عیسای خداوند، روح مرا بپذیر!»

⁶⁰ سپس زانو زده، به صدای بلند ندا در‌ داد که «ای خداوند، این گناه را بر اینها مگیر.» این را گفت و خوابید.