مزامیر 121 - Persian Old Version

¹ چشمان خود را به سوی کوههابرمی افرازم، که از آنجا اعانت من میآید. [*ترجمه درست این آیه اینست: «چشمان خودرا بسوی کوهها برمی افرازم. اعانت من از کجا میآید؟» ]

² اعانت من از جانب خداوند است، که آسمان و زمین را آفرید.

³ او نخواهد گذاشت که پای تو لغزش خورد. او که حافظ توست نخواهدخوابید.

⁴ اینک او که حافظ اسرائیل است، نمی خوابد و به خواب نمی رود.

⁵ خداوند حافظ تو میباشد. خداوند بهدست راستت سایه تو است.

⁶ آفتاب در روز به تو اذیت نخواهد رسانید و نه ماهتاب در شب.

⁷ خداوندتو را از هر بدی نگاه میدارد. او جان تو را حفظخواهد کرد.

⁸ خداوند خروج و دخولت را نگاه خواهد داشت، از الان و تا ابدالاباد.