اِنجِیل شریف (لُوقا) 19 - Mirpuri-Pahari Bibleبے اِیمان ٹیکس کہنݨے آلے نی توبہ 1 جِس ویلے حضرت عِیسیٰ اُریحا شہر وِچوں پئے لنگݨے سݨ، 2 اُتھے زکائی نائیں نا اِک بندہ سی، جیہڑا ٹیکس کِہننے آلیاں نا اَفسر سی۔ او امِیر آدمی سی۔ 3 اُس حضرت عِیسیٰ کی تکݨے نی بہُوں کوشِش کِیتی، پر اپݨے نِکے قَد تے پہِیڑ نی وجہ تُوں او اُنہاں کی ناں تکی سکیا۔ 4 اُس کَے کِیتا کہ اگے دوڑی کے اُس راہ وِچ جِتھوں حضرت عِیسیٰ لَنگݨے سݨ، پھَگواڑیاں نے اِک بُوٹے اپر چَڑھی گیا۔ 5 جیہڑے ویلے حضرت عِیسیٰ اُس جغہ پُہنچے، تے اُنہاں اپر تکی کے اُسی آخیا، ”زکائی، جلدی تھَلے آ! اَج ضرُوری اَے کہ میں تہاڑے کہار رہاں!“ 6 او جلدی جلدی تھلے لتھا، تے بہُوں خُوشی نال حضرت عِیسیٰ کی اپݨے کہار ہِݨی گیا۔ 7 سارے لوک اے گل تکی کے بہُوں خفا ہوئے، تے آخݨ لغے، ”اِتھے تکو! اے تے غُنہگار بندے نے مہمان بݨی گئے اݨ!“ 8 اِسے دوران، زکائی کھَلی کے حضرت عِیسیٰ کی آخیا، ”حضُور تکو! میں اپݨے سارے مال نا اَدھ غرِیباں اپر بَنڈساں، تے جِس کُسے کولوں کُجھ ناجائِز کِہندا اَے، اُسی اُس نا چار گُنا موڑی کے دیساں!“ 9 حضرت عِیسیٰ اُسی آخیا، ”اَج اِس کہار وِچ نجات آئی گئی اَے، کِیئانکہ اے بندہ وی تے آلِ اِبراہِیم اَے۔ 10 گل اے اَے کہ اِبنِ اِنسان یعنی کہ میں اُنہاں لوکاں کی لوڑنے واسطے تے نجات دیݨے واسطے آیا آں جیہڑے گُمراہ ہوئے وے اݨ۔“ سونے نے سِکے نی مِثال 11 جیہڑے ویلے لوک حضرت عِیسیٰ نیاں گلاں سُݨنے پئے سݨ، تے او سوچݨے سݨ کہ اِک دم اللّٰہ تعالیٰ نی بادشاہی اچھسی، کِیئانکہ او یرُوشلم شہر نے نیڑے پُہنچے وے سݨ۔ اِس واسطے حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی اِک مِثال سُݨائی کے 12 آخیا، ”اِک واری اِسرح ہویا کہ کوئی نواب زادہ سی۔ او دُور کُسے مُلخے در گیا تانکہ اُسی اپݨی ریاست نا بادشاہ بݨائی کے واپس پہیجیا جائے۔ 13 جاݨے تُوں پہلے اُس اپݨے نوکراں وِچوں دس نوکراں کی بُلائی کے ہر اِک کی سونے نا اِک اِک سِکہ دِتا تے آخیا، ’مہاڑے مُڑی کے اچھݨے تک اِس تُوں کُجھ کماؤ۔‘ 14 پر اُس نے مُلخے نے لوک اُس نال دُشمݨی کرنے سݨ۔ اُس نے جاݨے تُوں بعد اُنہاں کُجھ بندیاں نے ذرِیعے بڑے بادشاہ کی اے سنیہا پہیجیا، ’اَساں ناں چاہݨے کہ اے بندہ اَساں اپر حکمراݨی کرَے۔‘ 15 پر اِسرح ہویا کہ او، بادشاہ بݨی گیا۔ تے مُڑی اچھی کے اُس اُنہاں نوکراں کی بُلایا جِنہاں کی اُس سونے نے سِکے دِتے سݨ تانکہ اُنہاں کولوں کمائی نا حِساب کِتاب پُچھے۔ 16 پہلے نوکرے اچھی کے دسیا ، ’حضُور، تُساں نے دِتے وے سِکے تُوں میں دس گُنا کمائی کِیتی اَے۔‘ 17 مالکے خُوش ہوئی کے اُسی شاباش دِتی تے آخیا، ’بہُوں اَچھا! تُوں چنگا نوکر ایں! تُوں تھوڑے کمے وِچ وفاداری کِیتی اے، اِس واسطے ہُݨ میں تُکی دس شہراں نا نِگران مُقرر کَرساں۔‘ 18 دُوئے اچھی کے آخیا، ’حضُور، تُساں نے دِتے وے سِکے تُوں میں پَنج گُنا کمائی کِیتی اَے۔‘ 19 مالکے خُوش ہوئی کے اُسی وی آخیا، ’تُکی میں پَنج شہراں نا نِگران مُقرر کرساں۔‘ 20 ترِیئے اچھی کے آخیا، ’حضُور، اے کِہنو اپݨا سِکہ۔ میں اِس کی رُومال وِچ سنبھالی کے رخیا۔ 21 مِکی تُساں نا ڈَر سی کِیئانکہ تُساں بہُوں سخت آدمی او۔ تُساں او پَیسے بَینک وِچوں کِہننے او جیہڑے تُساں جمع نی کرائے۔ تُساں او فصل کٹݨے او جِس نا تُساں بِیں نی رایا۔‘ 22 مالکے خفا ہوئی کے اُسی آخیا، ’او بُریا نوکرا! میں تہاڑے ہی لفظاں نے مطابق تُہاڑا فَیصلہ کرساں! تُکی پتہ وی سی کہ میں سخت آدمی آں، تے میں او پَیسے بَینک وِچوں کِہننا آں جیہڑے میں جمع نی کرائے، تے میں او فصل کٹݨا آں جِس نا میں بِیں نی رایا۔ 23 تُوں مہاڑا پَیسہ بَنک وِچ کِیئاں نی رخیا؟ تانکہ مُڑی اچھی کے مِکی اِس نال کُجھ تے منافع لبھے۔‘ 24 فِر مالکے اُتھے موجُود دُوئے نوکراں کی آخیا، ’اِس کولوں اے سِکہ چاہی کِہنو تے اُسی دیو جِس دس گُنا کمائی کِیتی اَے۔‘ 25 اُنہاں آخیا، ’حضُور، اُس کول تے پہلے ہی دس سِکے ہوئے وے اݨ!‘ 26 مالکے آخیا، ”ہاں، اے گل سَچ اَے کہ جِس کول کُجھ اَے وَے، اُسی ہور وی دِتا جاسی۔ پر جِس کول کُجھ وی نی، اُس کولوں او تھوڑا جہیا وی واپس کِہندا جاسی جیہڑا اُس کول موجُود ہوݨا اَے۔ 27 ہُݨ تُساں اِسرح کرو کہ مہاڑے اُنہاں دُشمݨاں کی جیہڑے تے نی چاہݨے سݨ کہ میں بڑا نواب بݨی کے حکمراݨی کراں، اُنہاں کی پغڑی کے اِتھے آݨو تے مہاڑی اکھیاں نے سامݨے مارو۔‘“ حضرت عِیسیٰ نا یرُوشلم شہر نے کول عِزّت نال پُہنچݨا 28 اے گلاں ختم کری کے حضرت عِیسیٰ یرُوشلم شہر در ٹُری پئے۔ 29 جِس ویلے او کوہِ زَیتُون اپر اُس جغہ پُہنچے جِتھے بیتِ فاجی تے بیتِ عِنیاہ گراں سݨ، تے اُنہاں اپݨے صحابیاں وِچوں دوآں صحابیاں کی اے آخی کے اَگے پہیجیا، 30 ”سامݨے آلے گرائیں وِچ جاؤ تے اُتھے پہُنچی کے تُساں کی اِک کھوتا بَدھیا نظر اچھسی۔ اُس اپر پہلیں کُسے وی سواری نی کِیتی وی ہوسی۔ اُسی کھولی کے مہاڑے کول کِہنی آݨو۔ 31 تے کدے کوئی تُساں کولوں پُچھے، ’اِس کی کِیئاں کھولݨے او؟‘ تے اُسی آخو، ’ساڑے مالکے کی اِس نی لوڑ اَے۔‘ 32 فِر او صحابی گئے، تے جِسرح حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی آخیا سی، اُسے طرح ہویا۔ 33 جیہڑے ویلے او کھوتے کی پئے کھولݨے سݨ تے اُس نے مالکاں پُچھیا، ”کھوتے کی کِیئاں پئے کھولݨے او؟“ 34 صحابیاں جواب دِتا، ”اَساں نے مالکے کی اِس نی لوڑ اَے۔“ 35 اُنہاں کھوتے کی آندا تے اپݨیاں چادراں اُس اپر بائی کے حضرت عِیسیٰ کی اُس اپر بہالی شوڑیا۔ 36 جیہڑے ویلے حضرت عِیسیٰ اُس اپر بیہی کے پئے جاݨے سݨ تے لوک اُنہاں نی عِزت کرنے واسطے اپݨیاں چادراں راہ وِچ ڈاہننے سݨ۔ 37 جیہڑے ویلے حضرت عِیسیٰ اُس جغہ پُہنچے جِتھے کوہِ زَیتُون تُوں سڑک ٹلائی در جاݨی اَے، تے پیروکاراں نے سارے ہجُوم اللّٰہ تعالیٰ نا شُکر کری کے اُچّی اُچّی آوازاں وِچ حمد و ثنا کِیتی، کِیئانکہ اُنہاں حضرت عِیسیٰ کولوں بہُوں سارے مُعجزے ہوݨے تکے وے سݨ۔ 38 او دَبی دَبی کے نعرے مارݨ لغے، ”مُبارک اَے او بادشاہ، جیہڑا ربّ نے ناں اپر اچھݨا اَے! آسماناں اپر صُلح ہووے، تے بُلندیاں اپر اللّٰہ تعالیٰ نی حمد و ثنا!“ 39 ہجُوم وِچوں فریسی فِرقے نے کُجھ لوکاں حضرت عِیسیٰ کی آخیا، ”حضرت، اِنہاں کی چُپ کراؤ!“ 40 حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی جواب دِتا، ”یاد رَخو، کدے اے چُپ ہوئی گئے، تے راہ نے بَٹّے وی بولسݨ!“ حضرت عِیسیٰ یرُوشلم شہر کی تکی کے روئی پئے 41 جیہڑے ویلے حضرت عِیسیٰ یرُوشلم شہر نے کول پُہنچے تے اُسی تکی کے روئی پئے۔ 42 اُنہاں آخیا، ”افسوس تہاڑے لوک امن و سلامتی نیاں گلاں اَج وی سمجھی کِہننے! پر ہُݨ او گلاں تہاڑیاں اکھاں تُوں چھپی گئیاں! 43 او ویلا اچھسی جدُوں تہاڑے دُشمݨ چوآں پاسوں اچھی کے مورچہ بݨائی کے کہیری کِہنسݨ تے تُکی ڈَکی شوڑسݨ۔ 44 او تُکی تے تہاڑے لوکاں کی بِلکُل تباہ کرسݨ۔ او تُہاڑی اِٹ نال اِٹ بَجائی شوڑسݨ، کِیئانکہ تہاڑے لوکاں اُس موقعے کی ضائع کِیتا جیہڑے ویلے اللّٰہ تعالیٰ اُنہاں اپر نظرِ کرم کِیتی سی۔“ حضرت عِیسیٰ بڑے عِبادت خانے وِچ داخِل ہوئی جاݨے اݨ 45 فِر حضرت عِیسیٰ بڑے عِبادت خانے وِچ داخِل ہوئی کے جیہڑے لوک اُتھے کاروبار کرنے سݨ، اُنہاں ساریاں کی باہر کڈھݨا شرُوع کِیتا۔ 46 حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی آخیا، ”اللّٰہ تعالیٰ نے کلام وِچ لِخیا اے، ’مہاڑا کہار عِبادت واسطے اَے۔‘ پر تُساں اِس پاک کہرے کی ڈاکُوواں نا اڈا بݨائی شوڑیا!“ 47 حضرت عِیسیٰ روز بڑے عِبادت خانے وِچ جائی کے لوکاں کی تعلِیم دیݨے ہوݨے سݨ۔ بڑے مذہبی پیشوانواں، شرِیعت نے عالماں تے بنی اِسرائیل نے بڑے بَڈیریاں نی بہُوں کوشِش سی کہ کُسے طرح اُنہاں کی شہیِد کری شوڑݨ۔ 48 پر اُنہاں کی کوئی مناسب موقع نی پیا لبھݨا سی، کِیئانکہ لوک بہُوں دِلچسپی نال اُنہاں نیاں گلاں سُݨنے ہوݨے سݨ۔ |