اِنجِیل شریف (لُوقا) 16 - Mirpuri-Pahari Bibleہوشیار مُنشی نی مِثال 1 فِر حضرت عِیسیٰ اپݨے صحابیاں کی اِک قِصّہ سُݨایا، ”اِک واری نی گل اَے، کُسے امِیر بندے نا مُنشی سی جِس نے حوالے اُس اپݨا سارا حِساب کِتاب کِیتا سی۔ اُس امِیر بندے کی پتہ لغا کہ اُس نا مُنشی اُس نا مال پیا ضائع کرنا اَے۔ 2 اُس اپݨے مُنشی کی بُلائی کے پُچھیا، ’اے کَے گل اَے جیہڑی میں پیاں سُݨنا؟ اَپݨا سارا حِساب مِکی دس، کِیئانکہ تُوں اِس قابل نی ایں کہ اِس کَمّے واسطے تُکی رَخیا جائے۔‘ 3 مُنشی سوچیا، ’مالک تے مِکی کَڈھݨا چاہݨا اے، پر میں کَے کَرساں؟ میں کھُدائی نا کم ناں کری سکݨا۔ خَیر مَنگݨے تُوں وی مِکی شَرم اچھݨی اَے۔ 4 ہاں، اِک گل اَے وَے: کُجھ اِیئے جہیا کَم کراں تانکہ نوکری تُوں نِکلݨے تُوں بعد لوک اپݨے کہاراں وِچ مِکی خُوشی نال اچھݨ دیݨ۔‘ 5 اُس کَے کِیتا کہ اپݨے مالکے نے قرضداراں کی اِک اِک کری کے بُلایا۔ پہلے کولوں پُچھیاس، ’مہاڑے مالِکے نا تہاڑے اپر کِتنا قرضہ اَے؟‘ 6 اُس آخیا، ’سو مَݨ تیل۔‘ مُنشی آخیا، ’اے کِہن اپݨا بِل تے اِس اپر پَنجاہ مَݨ لِخی شوڑ۔‘ 7 فِر اُس مُنشی دُوئے بَندے کی بُلایا تے پُچھیا، ’تُوں اَساں نے مالکے نا کَے دیݨا اَے؟‘ اُس آخیا، ’سو مَݨ کݨک۔‘ مُنشی اُسی آخیا، ’اپݨا بِل کِہن تے اُس وِچ اَسّی لِخی شوڑ۔‘ 8 جیہڑے ویلے مالکے اُس بَد دیانت مُنشی نا حِساب تکیا، تے اُس نی ہوشیاری نی بہُوں تعرِیف کِیتی۔ کِیئانکہ اللّٰہ تعالیٰ نے لوکاں نی بہ نِسبت اِس دُنیا نے لوک اپݨے مَعاملات وِچ زیادہ ہوشیار ہوݨے اݨ۔“ 9 فِر حضرت عِیسیٰ آخیا، ”اِس واسطے میں تُساں کی آخݨا آں، اِس دُنیا نی دولت نے ذرِیعے اپݨے واسطے دوست بَݨاؤ، تانکہ جیہڑے ویلے اے دولت ختم ہوئی جائے تے اللّٰہ تعالیٰ تُساں کی جنّت وِچ خُوشی نال اچھݨ دَے۔ 10 جیہڑا شخص تھوڑے وِچ دیانتدار ہووے، او زیادہ وِچ وی دیانتدار ہوݨا اَے۔ اِسے طرح جیہڑا تھوڑے وِچ بَد دیانت ہووے، او زیادہ وِچ وی بَد دیانت ہوݨا اَے۔ 11 اِس واسطے اگر تُساں دُنیاوی دولت وِچ دیانتدار ناں ہوسو، تے حقِیقی دولت کُݨ تُساں نے حوالے کرسی؟ 12 اگر تُساں دُوئے لوکاں نے مال نال دیانتداری ناں کَرسو، تے جیہڑا حقِیقی مال تُساں واسطے اَے، او تُساں کی کُݨ دیسی؟ 13 کوئی بندہ دوآں مالکاں نی اِک وقت خِدمت نی کری سکݨا، کِیئانکہ او اِک نال مُحبّت کرسی تے دُوئے نال دُشمݨی، اِک نال وفاداری تے دُوئے نال بیوفائی کرسی۔ اِسے طرح تُساں خُدا تے دولت دوآں نی اِک وقت خِدمت نی کری سکݨے او۔ حضرت عِیسیٰ ہور تعلِیم دیݨے اݨ 14 فریسی فِرقے نے لوک زَر پرست سݨ، اِس واسطے حضرت عِیسیٰ نیاں گلاں سُݨی کے اُنہاں نا مزاق بناݨے سݨ۔ 15 حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی آخیا، ”تُساں اُنہاں لوکاں وِچوں او جیہڑے لوکاں نے سامݨے تے اپݨے آپ کی بہُوں نیک ثابت کری کِہننے اݨ، پر اللّٰہ تعالیٰ تے تُساں نی اَصلیّت کی بہُوں چَنگی طرح سمجھݨا اَے۔ کِیئانکہ جیہڑیاں چِیزاں نی اِنسان نی نَظر وِچ اہمیّت ہوݨی اَے، اللّٰہ تعالیٰ نی نَظر وِچ او چِیزاں قابِل ِ نفرت اݨ۔ 16 حضرت زَکریا نے پُتر حضرت یحییٰ نے زمانے تک توراة شریف تے صحائفِ انبیاء نی بہُوں تبلیغ ہوݨی رہی اَے۔ پر اُس تُوں بعد اللّٰہ تعالیٰ نی بادشاہی نی خُوشخبری سُݨائی جاݨی اے، تے ہر کُسے نی بہُوں کوشِش اَے کہ او وی اللّٰہ تعالیٰ نی بادشاہی وِچ داخِل ہوئی جائے۔ 17 پر زِیمی تے آسمان ختم ہوئی جاسݨ پر توراة شرِیف نے کُسے زیر زَبر وِچ وی کمّی بیشی نی آئی سکݨی۔ 18 جیہڑا بندہ اپݨی بِیوی کی طلاق دیئی کے کُسے دُوئی عورت نال بیاہ کرَے، او زِنا کرنا اَے۔ تے جیہڑا کوئی کُسے چھوڑی وی عورت نال بیاہ کرَے، او وی زِنا کرنا اَے۔“ امِیر آدمی تے لعزر نامی غرِیب بندہ 19 فِر حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی اِک قِصّہ سُݨایا، ”کوئی امِیر بندہ سی او بہُوں ہی قِیمتی تے چَنگے کپڑے لاݨا ہوݨا سی۔ او بہُوں ہی خُوش و خرم سی تے اُس نا ہر دیہاڑا عِیدی نا دیہاڑا ہوݨا سی۔ 20 اُتھے اِک بہُوں ہی غَریب لَعزَر نامی بندہ سی، جِس نے سارے جِسم اپر داݨے ہی داݨے سݨ۔ اِس بیچارے کی اُس امِیر بندے نے دَر اپر پُہنچایا جاݨا ہوݨا سی۔ 21 لَعزَر نی خواہش ہوݨی سی کہ امِیر بندے نے کہرے نے بچے وے ٹُکڑے ہی اُسی کھاݨے واسطے دِتے جاݨ۔ اُس نی حالت اِتنی خَراب سی کہ کُتّے وی اچھی ک اُس نے جِسم کی چَٹݨے ہوݨے سݨ۔ 22 فِر اِسرح ہویا کہ او غَریب بندہ مری گیا۔ فرِشتیاں اُسی جَنّت وِچ حضرت اِبراہِیم کول ہِݨی کَھڑیا۔ بعد وِچ امِیر بندہ وی مَریا تے دفنایا گیا۔ 23 اُسی دوزخ وِچ سَٹیا گیا جِتھے او سَخت عَذاب وِچ پئیا سی۔ اُس دُور لَعزَر کی تکیا کہ او حضرت اِبراہِیم کول بیٹھیا وا اَے۔ 24 اُس فریاداں نال آخیا، ”اَے مہاڑے باپ اِبراہِیم! مہاڑے اپر رحم کرو تے اِس لَعزر کی پہیجو۔ اے اچھی کے اپݨی اَنگلی نال پاݨی لائی کے مہاڑی زبان کی تَر کَرے۔ میں اِتھے اگی وِچ بہُوں سَخت عَذاب وِچ تڑفݨاں پیا آں۔‘ 25 حضرت اِبراہِیم اُسی جواب دِتا، ”پُتر، یاد کر! تُوں اپݨے حِصّے نیاں چنگیاں چِیزاں دُنیا وِچ چاہی کِہندیاں اݨ، تے لَعزَر دُکھ تے تکلِیفاں۔ ہُݨ او اِتھے مزّے پیا کرنا اے، تے تُوں عَذاب وِچ پئیا ایں۔ 26 اِس نے علاوہ مسئلہ اے اَے کہ تُساں تے اَساں نے بشکار اِک بہُوں بڑا کَھڈا اَے۔ اِس واسطے اگر کوئی اِتھوں تُساں ساریاں کول جاݨا وی چاہے، تے نی جائی سکݨا، تے ناں ہی کوئی اُتھوں اَساں کول آئی سکݨا۔‘ 27 فِر اُس امِیر بندے آخیا، ’حضُور، کَدے اِیئے جہی گل اے، تے میں تُساں نی مِنّت کرنا آں کہ لَعزر کی مہاڑے پِیؤ نے کہار پہیجو۔ 28 اُتھے مہاڑے پَنج پَہرآ رہݨے اݨ۔ میں چاہݨا کہ لَعزر جائی کے اُنہاں کی اے ساریاں گلاں دسی شوڑے۔ کُدرے او وی اِس عَذاب آلی جغہ ناں آئی جاݨ۔‘ 29 حضرت اِبراہِیم اُسی آخیا، ’آگاہ کرنے واسطے اُنہاں کول حضرت مُوسیٰ تے ہور نَبیاں نیاں کِتاباں اݨ۔ او اُنہاں اپر عَمل کرݨ۔‘ 30 امِیر بندے آخیا، ’حضُور، اِسرح او نی کَرنے! پر کَدے مُردیاں وِچوں کوئی جائی کے اُنہاں کی دسسے، تے فِر او توبہ کرسݨ۔‘ 31 اے گل سُݨی کے حضرت اِبراہِیم اُسی آخیا، ’کَدے او مُوسیٰ تے ہور نَبیاں نی گل نی سُݨنے، تے مُردیاں وِچوں زِندہ ہوئی کے جاݨے آلے نی وی او نی سُݨݨ لغے۔‘ “ |