اِنجِیل شریف (لُوقا) 10 - Mirpuri-Pahari Bibleحضرت عِیسیٰ بَہَتّر (72) صحابیاں کی تبلیغ کرنے تے بیمار لوکاں کی شِفاء دیݨے واسطے پہیجݨے اݨ 1 فِر اِس تُوں بعد حضرت عِیسیٰ اپݨے صحابیاں وِچوں بَہَتّر (72) بندیاں کی دو دو نیاں جوڑیاں بݨائی کے آپے کولوں اگے اُنہاں گَرانواں وِچ پہیجیا جِتھے اُنہاں آپوں جاݨا سی۔ 2 حضرت عِیسیٰ فرمایا، ”فصل تے بہُوں اَے، پر کم کرنے آلے لوک تھوڑے اݨ۔ اِس واسطے فصلاں نے مالک اگے اِلتجأ کرو کہ او اپݨی فصل واسطے کم کرنے آلے بندیاں کی پہیجے۔ 3 پر جاؤ اللّٰہ نے حَوالے! اے اِسرح ہی اَے کہ میں پہیڈاں کی پَہگیاڑاں دَر پیا پہیجݨا آں۔ 4 اپݨے نال فالتُو سامان کُجھ وی ناں کَھڑو، ناں کوئی تھیلا، ناں بَٹّوا، ناں فالتُو جُتی۔ تے راہ وِچ کُسے کول رُکی کے سلام دُعا کرنے وِچ ویلا وی ضائع ناں کرو۔ 5 جِس کُسے نے کہرے در جاسو اُسی اِسرح دُعا دیو، ”اللّٰہ تعالیٰ تُساں کی امن و سلامتی وِچ رخے!“ 6 اگر اُس کہار کوئی امن پسند بندہ ہویا تے تُساں نی برکت اُس اپر ہوئی جاسی، نی تے اُسی امن و سلامتی نی پہنچݨ لغی۔ 7 جِس کہار تُساں ٹھہرو تے کھاݨا پِیݨا وی اُتھے ہی کرو، کِیئانکہ مزدُور نی مزدُوری اُس نا حق ہوݨا اَے۔ ساریاں کہراں نے مہمان ناں بݨو۔ 8 اگر کُسے اِیئے جہے شہر یا گرائیں وِچ گئے او جِتھے نے لوک تُساں نی گل سُݨݨ، او جیہڑا وی کھاݨا تُساں کی پیش کرݨ کھائی کِہنو۔ 9 اُتھے نے بِیمار لوکاں کی شِفاء دیو، تے لوکاں کی اللّٰہ تعالیٰ نا اے پَیغام دسو، ’اللّٰہ تعالیٰ نی بادشاہی نیڑے آئی گئی اَے۔‘ 10 کدے تُساں کُسے اِیئے جہے شہرے وِچ گئے او جِتھے نے لوک تُساں کی قبُول ناں کرݨ، تے اِسرح کرو کہ اُس شہر کی چھوڑنے ویلے بازار وِچ جائی کے اُتھے نیاں لوکاں کی آخو، 11 ’تُساں نے شہر نی مِٹی جیہڑی اَساں نے پیراں نال لغی اَے، تُساں نی تباہی نی نشانی نے طور اپر اَساں چھِنڈݨے آں۔ پر اے گل یاد رَخو کہ اللّٰہ تعالیٰ نی بادشاہی نیڑے آئی گئی اَے۔‘ 12 یقِین کرو کہ قیامت آلے دیہاڑے صدُوم شہر نے غُنہگار لوکاں نی بہ نِسبت اُس شہر نیاں لوکاں کی زیادہ سزا لبھسی۔“ اِیمان ناں رخݨے آلے لوکاں نے شہر 13 اَے خَرازِین تے بَیت صَیدا شہراں نے لوکو، تُساں اپر اَفسوس! کِیئانکہ اگر او مُعجزے طائِر تے صَیدا شہراں نے لوکاں وِچ دسے جاݨے جیہڑے تُساں کی دسے گئے اݨ، تے او لوک اُسے ویلے اپݨے غُناہواں تُوں توبہ کری کے اپݨے غُناہواں اپر پشیمانگی دَسݨے واسطے ٹاٹ نے کپڑے لاݨے تے خاک اپر بیہی جاݨے۔ 14 یقِین کرو کہ قیامت آلے دیہاڑے طائِر تے صَیدا شہراں نے غُنہگار لوکاں نی بہ نِسبت تُساں کی زیادہ سزا لبھسی۔ 15 اَے کَفَر نَحُوم شہر نے لوکو! تُساں نا کَے حال ہوسی؟ تُساں کی آسماناں وِچ چاڑیا جاسی؟ بِلکُل نی! بلکہ تُساں کی تے دوزخ وِچ سَٹیا جاسی!“ 16 فِر حضرت عِیسیٰ اپݨے صحابیاں کی آخیا، ”جیہڑا کوئی تُساں نی گل سُݨنا اے، او مہاڑی گل سُݨنا اے۔ جیہڑا تُساں کی رد کَرنا، او مِکی رد کَرنا۔ تے جیہڑا مِکی رد کَرنا، او مہاڑے پہیجݨے آلے کی رد کَرنا۔“ بَہَتّر (72) صحابی واپس اچھݨے اݨ 17 جدُوں او بَہَتّر (72) بَندے اپݨے دورے تُوں خُوشی نال واپس آئے، تے آخݨ لغے، ”حضُور، تُساں نے نائیں اپر جِنّات وی اَساں نا حُکم مننے اݨ!“ 18 حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی جواب دِتا، ”چنگا! تاں ہی مِکی شیطان اِسرح پیا ٹہیݨا نظر آیا جِسرح آسمان تُوں بِجلی پئی ٹہیݨی! 19 یاد رَخو! میں تُساں کی اِس قابل بݨائی شوڑیا اَے کہ ہُݨ تُساں اِنہاں سَپاں تے بِچُوواں کی کُچلی کے رخی شوڑو تے دُشمݨ شیطان اپر غالب آئی جاؤ۔ تُساں نا کوئی کُجھ نی بِگاڑی سکݨا۔ 20 پر تُساں کی اِس گل اپر زیادہ خُوش نی ہوݨا چاہی نا کہ جِنّات تُساں نا حُکم مننے اݨ، بلکہ اِس گل اپر خُوش ہوݨا چاہی نا اَے کہ جَنّت وِچ تُساں نے ناں لِخے گئے اݨ۔“ حضرت عِیسیٰ خُوش ہوݨے اݨ 21 اُسے ویلے حضرت عِیسیٰ رُوحِ پاک نے وسِیلے نال خُوش ہوئی کے اللّٰہ تعالیٰ نی شُکر گُزاری کِیتی، ”اَے باپ، زِیمی و آسمان نے مالِک! میں تُہاڑا شُکر ادا کرنا آں کہ تُوں اے گلاں عالماں تے عقلمنداں کولوں چُھپایاں اݨ، پر سِدھیاں تے سادیاں کی دسی شوڑیاں اݨ۔ ہاں اَے باپ! تُہاڑی رَضا اِسرح ہی سی۔“ 22 فِر حضرت عِیسیٰ لوکاں کی آخیا، ”مِکی اپݨے آسمانی باپ سارا کُجھ دیئی شوڑیا اَے۔ اُس تُوں بغَیر مہاڑی یعنی پُتر نی پُوری پہچاݨ کُسے کی وی نی۔ تے مہاڑے یعنی پُتر تُوں بغَیر اُس نی پُوری پہچاݨ وی کُسے کی نی، ماسوائے اُس بندے نے جِسی میں اُس نے بارے وِچ دسݨا چاہناں۔“ 23 فِر حضرت عِیسیٰ مُڑی کے خاص اپݨے صحابیاں کی آخیا، ”تُساں لوک کِتنے خُوش نصیب او، کِیئانکہ تُساں اِنہاں کماں نے گواہ او جو کُجھ میں کرنا آں! 24 اے گل یاد رَخو کہ بہُوں سارے نبی تے بادشاہ چاہݨے سݨ کہ جو وی کم تُساں تکݨے او، او وی تکݨ، پر نی تکی سکے۔ تے جو وی گلاں تُساں سُݨنے او، او وی سُݨݨ۔ پر او نی سُݨی سکے۔“ ریاست سامریہ نے نيک بندے نی مِثال 25 فِر اُنہاں لوکاں وِچوں اِک جیہڑا کہ شرِیعت نا عالم سی، اُس حضرت عِیسیٰ کی سوالاں وِچ پھساݨے نی کوشِش کِیتی۔ او آخݨ لغا، ”حضُور، اے گل دَسو کہ ہمیشہ نی زِندگی نا حقدار بݨنے واسطے مِکی کَے کرنا چاہی نا اے؟“ 26 حضرت عِیسیٰ اُس کی آخیا، ”توراة شرِیف وِچ اِس نے بارے وِچ کَے لِخیا وا؟ تُوں اُس وِچ کَے پَڑھیا؟“ 27 اُس بندے جواب دِتا، ”ربّ، تُساں نے خُدا، نال اپݨے پُورے دل، پُوری جان، پُوری طاقت تے پوری عقل نال مُحبّت کرو۔ اپݨے گوانڈیاں نال اِسرح مُحبّت کرو جِسرح تُساں اپݨے آپ نال کرنے او۔“ 28 حضرت عِیسیٰ اُس کی آخیا، ”تُوں ٹھِیک آخیا! اِنہاں حُکماں اپر عَمل کر، تے تُکی ہمیشہ نی زِندگی لبھسی!“ 29 اُس عالم اپݨی گل صحیح ثابت کرنے واسطے فِر آخیا، ”پر مہاڑا گوانڈی کُݨ اے؟“ 30 حضرت عِیسیٰ اُس کی اِک مِثال دیئی کے جواب دِتا، ”اِک بندہ سی، او یرُوشلم شہر تُوں اُریحا شہر در پیا جاݨا سی۔ راہ وِچ ڈاکُوواں اُس کی کہیری کِہندا، اُس نے کپڑے لاہی کِہندے، اُس کی ماریا کُٹیا تے اَدھمُہوآ کری کے نسی گئے۔ 31 اتفاق نال اِک مذہبی پیشوا اُسے راہ تُوں لَنگیا۔ اُس زخمی بندے کی تکیا، پر سَڑکے نے دُوئے پاسے ہوئی کے لنگی گیا۔ 32 اِسرح لاوی قبِیلے نا اِک بندہ جیہڑا کہ بڑے عِبادت خانے نا مُلازم سی، اُتھوں لَنگیا تے اُس بندے کی تکیا۔ او وی اُس کی نظرانداز کری کے لنگی گیا۔ 33 فِر اِسرح ہویا کہ ریاست سامریہ نا اِک بندہ وی اُتھوں گُزریا، جِنہاں نال بنی اسرائیلی لوک نفرت کرنے سݨ۔ جیہڑے ویلے اُس زخمی بندے کی تکیا تے اُس کی تَرَس آیا۔ 34 او اُس کول گیا تے اُس نے زخماں اپر دوائی لائی کے پَٹّی بَدھی۔ فِر اُس کی اپݨے سواری آلے جانور اپر بہالی کے اِک سَرائے در ہِݨی گیا جِتھے اُس نی دیخ پہال کِیتی۔ 35 دُوئے دیہاڑے اُس سامریہ نے بندے سَرائے نے مالک کی دو دِینار دِتے تے آخیا، ’اِس بَندے نا چنگی طرح خیال رَخو! اگر علاج نا خرچہ زیادہ ہوئی گیا، تے باقی رقم جدُوں میں فِر اِدھر اچھساں تے تُساں کی چائی دیساں۔‘ “ 36 فِر حضرت عِیسیٰ عالمے کولوں پُچھیا، ”تُہاڑا کَے خیال اے؟ اُنہاں ترَیہاں بندیاں وِچوں کیہڑے بندے اُس نا گوانڈی ہوݨے نا کِردار ادا کِیتا، جِس اپر ڈاکُوواں حملہ کِیتا سی؟“ 37 عالم جواب دِتا، ”او بندہ جِسی اُس اپر تَرَس آیا سی۔“ حضرت عِیسیٰ اُس کی آخیا، ”جا، تُوں وی اِسے طرح کر۔“ حضرت عِیسیٰ مارتھا تے مَریم نے کہار جاݨے اݨ 38 حضرت عِیسیٰ تے اُنہاں نے صحابی یرُوشلم شہر در جاݨیاں جاݨیاں اِک گراں وِچ پُہنچے۔ اُتھے اِک عورت سی جِس نا ناں بی بی مارتھا سی۔ اُس حضرت عِیسیٰ کی اپݨے کہار خُوشی نال ٹھہرائی کِہندا۔ 39 اُس نی اِک پہیݨ بی بی مَریم وی سی۔ او حضرت عِیسیٰ کول اچھی کے بیٹھی، تے اُنہاں نیاں گلاں سُݨݨ لغی۔ 40 بی بی مارتھا کہرے نا کَم کرنیاں کرنیاں تھکی گئی، تے اچھی کے حضرت عِیسیٰ کی آخیا، ”حضُور، کُجھ مہاڑا خیال وی کرو۔ میں کَہلی مُہلی پئی کَم کرنی آں۔ اِس کی آخو اچھی کے مہاڑی مدد کرَے!“ 41 حضرت عِیسیٰ اُس کی آخیا، ”مارتھا، مارتھا، تُوں تے بہُوں سارے کماں واسطے پریشان ہوئی وی ایں! 42 پر ضرُوری گل تے اِک ہی اَے جِسی مَریم چُݨیا اَے۔ اِس کی حاصل کرنے تُوں بعد کوئی اِس کولوں کِہنی نی سکݨا!“ |