မာကု 11 - ဓမ္မသစ်ကျမ်း ရခိုင်ဘာသာစကား

အောင်ပွဲခံ၍ ယေရုဆလင်မြို့သို့ ကြွတော်မူခြင်း

¹ ယေသျှုနှင့် တပည့်တော်ရို့သည် ယေရုဆလင်မြို့သို့ ကြွလာကြရာ သံလွင်တောင်ခြီရင်း အနီး၌ဟိသော ဗေသနိရွာနှင့် ဗက်ဖာဂေရွာသို့ ရောက်လာကြ၏။

² ထိုအခါ ကိုယ်တော်သည် တပည့်တော်နှစ်ယောက်အား “သင်ရို့၏ရှိ့၌ ဟိသောရွာသို့ လားကြလော့။ ရွာထဲသို့ ဝင်လျှင်ဝင်ချင်း ဇာသူမျှ မစီးဖူးသိမ့်သော မြည်းသျှေတစ်ကောင်အား ကြိုးနှင့်ချိုင်ထားသည်ကို သင်ရို့ တွိ့လိမ့်မည်။ ယင်းမြည်းကို ကြိုးဖြီ၍ ယူလာလော့။

³ တစ်ယောက်ယောက်က သင်ရို့ကို ဇာလုပ်နိန်သနည်း ဟူ၍ မိန်းလျှင် အကျွန်ရို့သခင်က အလိုဟိပါ၏။ ပြီးလျှင်၊ ချက်ချင်း ပို့ပီးပါမည် ဟူ၍ ပြောလော့” ဟု မိန့်မှာ၍ စီလွှတ်တော်မူ၏။

⁴ ထိုတပည့်တော်နှစ်ယောက်ရို့သည် လားကြ၍ လမ်းဘေး၌ဟိသော အိမ်တန်းခါးနား၌ ကြိုးနှင့် ချိုင်ထားသော မြည်းချေတစ်ကောင်ကို တွိ့လျှင် ကြိုးကိုဖြီကြ၏။

⁵ ထိုအခါ အနီးအနား၌ ဟိသောလူတချို့က “မြည်းချေကို ဇာလုပ်ဖို့ ကြိုးဖြီကြသနည်း” ဟု တပည့်တော်ရို့ကို မိန်းကြ၏။

⁶ တပည့်တော်ရို့သည် ယေသျှုမိန့်မှာထားသည့်အတိုင်း ပြောပြကြသောအခါ မြည်းချေကို ကြိုးဖြီခွင့် ပြုကြ၏။

⁷ တပည့်တော်ရို့သည် မြည်းချေကို ယေသျှုပါးသို့ ဆွဲလာပြီးလျှင် ထိုမြည်းချေထက်၌ မိမိရို့၏ ဝတ်ရုံတိကို တင်ကြ၏။ ထို့နောက် ကိုယ်တော်သည် မြည်းကို စီးတော်မူ၏။

⁸ များစွာသောလူရို့သည် မိမိရို့၏ ဝတ်ရုံတိကို လမ်း၌ ဖြန့်ခင်းကြ၏။ အချို့မူကား ကွင်းပြင်မှ သစ်ရွက်သစ်ခက်များကို လမ်း၌ ဖြန့်ခင်းထားကြ၏။

⁹ ကိုယ်တော်၏ရှိ့တော်မှ လည်းကောင်း၊ နောက်တော်မှ လည်းကောင်း လိုက်ပါလာကြသော လူရို့က “ဟောသျှဏ္ဏ ဖြစ်စီသတည်း။ သခင်ဘုရား၏ နာမတော်၌ ကြွလာသောအသျှင်သည် မင်္ဂလာဟိပါစီသတည်း။

¹⁰ တည်လုသော ငါရို့အဖ ဒါဝိဒ်မင်းကြီး၏နိုင်ငံတော်သည် မင်္ဂလာဟိပါစီ။ အမြင့်ဆုံးသောအရပ်၌ ဟောသျှဏ္ဏ ဖြစ်စီသတည်း” ဟု ကြွေးကြော်ကြ၏။

¹¹ ယေသျှုသည် ယေရုဆလင်မြို့သို့ ရောက်သောအခါ ဗိမာန်တော်သို့ ဝင်ပြီးလျှင် ဟိသမျှသောအရာတိကို လှည့်လည်၍ ကြည့်တော်မူ၏။ ထို့နောက် နီဝင်ချိန်နီးသဖြင့် တပည့်တော်တစ်ဆယ့်နှစ်ပါးနှင့်အတူ ဗေသနိရွာသို့ ကြွတော်မူ၏။

ယေသျှုသည် သဖန်းပင်အား ဒဏ်ခတ်တော်မူခြင်း

¹² နောက်တစ်နိ့၌ ယေသျှုနှင့် တပည့်တော်ရို့သည် ဗေသနိရွာမှ ပြန်လာကြစဉ်တွင် ကိုယ်တော်သည် ဆာလောင်မွတ်သိပ်ခြင်းသို့ ရောက်တော်မူ၏။

¹³ ကိုယ်တော်သည် အရွက်တိဖုံးနိန်သော သဖန်းပင်တစ်ပင်ကို အဝီးမှ မြင်တော်မူလျှင် အသီးကို တွိ့လိုတွိ့ငြား လား၍ ကြည့်တော်မူ၏။ သို့ရာတွင် သဖန်းသီး သီးချိန် မဟုတ်သောကြောင့် အသီးကို မတွိ့ဘဲ အရွက်တိကိုသာ တွိ့တော်မူ၏။

¹⁴ ထိုအခါ ကိုယ်တော်က သဖန်းပင်ကို “နောက်အစဉ်အဆက် သင်၏အသီးကို တစ်ယောက်မှ မစားစီရ” ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုသို့ မိန့်တော်မူသည်ကို တပည့်တော်ရို့သည် ကြားကြ၏။

ဗိမာန်တော်သို့ ကြွတော်မူခြင်း

¹⁵ ကိုယ်တော်နှင့် တပည့်တော်ရို့သည် ယေရုဆလင်မြို့သို့ ရောက်ကြသောအခါ၊ ကိုယ်တော်သည် ဗိမာန်တော်သို့ ကြွတော်မူ၍ ဗိမာန်တော်အတွင်း၌ ရောင်းဝယ်နိန်ကြသော သူရို့ကို နှင်ထုတ်တော်မူ၏။ ဖေသာဒင်္ဂါး လဲလှယ်နိန်သော သူရို့၏ စားပွဲကိုလည်း မှောက်လှန်၍ ဂြိုးငှက်ရောင်းသော သူရို့၏ ထိုင်ခုံတိကိုလည်း တွန်းလှဲတော်မူ၏။

¹⁶ ဗိမာန်တော်ဝင်းကို ဖြတ်၍ သယ်ဆောင်ခြင်းငှာ မည်သူ့ကိုမျှ ခွင့်ပြုတော်မမူ။

¹⁷ ထိုသူရို့အား ကိုယ်တော်က “ ‘ငါ၏ဗိမာန်ကို လူမျိုးတကာရို့၏ ဆုတောင်းရာအိမ်တော်ဟူ၍ ခေါ်ဆိုကြလိမ့်မည်’ ဟု ကျမ်းစာတော်မြတ်၌ ရီးသားထားသည်မဟုတ်လော။ သို့ရာတွင်၊ ဤနီရာကို သူခိုးဒါးပြတိ ခိုအောင်းသောနီရာ ဖြစ်စီသည်တကား” ဟု ဆုံးမသွန်သင်တော်မူ၏။

¹⁸ ယဇ်ပုရောဟိတ်အကြီးအကဲရို့နှင့် ကျမ်းတတ်ဆရာရို့သည် ထိုစကားကို ကြားကြလျှင် ယေသျှုကို သတ်ခြင်းငှာ နည်းလမ်းရှာကြ၏။ သို့ရာတွင် လူအပေါင်းရို့သည် ကိုယ်တော်၏သွန်သင်မူကို လွန်စွာအံ့သြလျက် ဟိကြသောကြောင့် ထိုသူရို့သည် ကိုယ်တော်အား ကြောက်ကြ၏။

¹⁹ ညနီစောင်းအချိန်ရောက်သောအခါ ကိုယ်တော်နှင့် တပည့်တော်ရို့သည် ထိုမြို့မှ ထွက်လားကြ၏။

သဖန်းပင်မှ သင်ခန်းစာ

²⁰ နောက်တစ်နိ့ မိုးထက်စောစောအချိန်၌ ကိုယ်တော်နှင့် တပည့်တော်ရို့သည် လမ်း၌ လျှောက်လားကြစဉ်၊ သဖန်းပင်ကို မြင်ကြ၏။ ထိုအပင်သည် အမြစ်မှစ၍ တစ်ပင်လုံး ခြောက်သွိ့ညှိုးနွမ်းလျက် ဟိ၏။

²¹ ပေတရုသည် သတိရ၍ “ဆရာ၊ ကြည့်တော်မူပါ၊ ကိုယ်တော် ဒဏ်ခတ်ခသော သဖန်းပင်သည် ညှိုးနွမ်းခြောက်သွိ့လားခယာ” ဟု လျှောက်ထား၏။

²² ယေသျှုက “ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်ကြလော့။

²³ ငါ အမှန်ဆိုသည်ကား၊ အကြင်သူသည် စိတ်နှလုံးထဲ၌ သံသယမဟိဘဲ၊ ‘မိမိပြောဆိုသည်အတိုင်း ဖြစ်မည်ဟု’ ယုံကြည်ခြင်း ဟိသောသူသည် ‘ဤတောင်ကို နီရာမှ ရွိ့လော့။ ပင်လယ်၌ ကျလော့ ဟုဆိုလျှင် ထိုသူဆိုသည့်အတိုင်း ဖြစ်လိမ့်မည်။’

²⁴ ထို့ကြောင့် ငါ ဆိုသည်ကား သင်ရို့သည် မိမိတောင်းလျှောက်သော အရာကို မုချရယာဟု ယုံကြည်ကြလျှင် တောင်းသမျှကို ရကြလိမ့်မည်။

²⁵ သင်ရို့ ဆုတောင်းသောအခါ သူတစ်ပါး၏ အပြစ်တိကို ခွင့်ရွှတ်ရမည်။ ထိုမှသာ၊ ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဟိတော်မူသော သင်ရို့အဖသည် သင်ရို့၏အပြစ်တိကို ခွင့်ရွှတ်တော်မူလိမ့်မည်” ဟု မိန့်တော်မူ၏။

²⁶

ယေသျှု၏ အခွင့်အာဏာကို စစ်ဆီးမိန်းမြန်းခြင်း

²⁷ တဖန် ယေသျှုနှင့် တပည့်တော်ရို့သည် ယေရုဆလင်မြို့သို့ ရောက်တော်မူလျှင်၊ ကိုယ်တော်သည် ဗိမာန်တော်၌ လမ်းလျှောက်တော်မူ၏။ ယဇ်ပုရောဟိတ် အကြီးအကဲတိ၊ ကျမ်းတတ်ပုဂ္ဂိုလ်တိနှင့် ဘာသာရေးခေါင်းဆောင်ရို့သည် အထံတော်သို့ ချဉ်ကပ်၍၊

²⁸ ကိုယ်တော်အား “သင်သည် ဤအမှုအရာတိကို ဇာအခွင့်ဖြင့် ပြုသနည်း။ ဇာသူက ဤအခွင့်ကို ပီးသနည်း” ဟု မိန်းလျှောက်ကြလျှင်၊

²⁹ ယေသျှုက “သင်ရို့ကို ငါ မိန်းခွန်းတစ်ခု မိန်းမည်။ သင်ရို့ဖြေကြလော့၊ သို့ပြုလျှင် ဤအမှုအရာတိကို ဇာသူ့အခွင့်ဖြင့် ပြုသည်ကို သင်ရို့အား ငါ ပြောပြမည်။

³⁰ ယောဟန်သည် ဗတ္တိဇံကို ပီးသောအခါ ဘုရားသခင်ပါးက အခွင့်ဖြင့်လော၊ လူပါးက အခွင့်ဖြင့်လော။ ထိုအရာကို ငါအား ပြောလော့” ဟု မိန်းတော်မူ၏။

³¹ ထိုသို့ မိန်းတော်မူလျှင် သူရို့က “ငါရို့ ဇာပိုင် ပြောရမည်နည်း။ အကယ်၍ ‘ဘုရားအခွင့်ဖြင့် ပြုသည်’ ဟု ဖြေလျှင် ‘ယောဟန်ကို ဇာတွက် မယုံကြည်ကြသနည်း’ ဟု ဤသူက ငါရို့ကို မိန်းဖို့။

³² ယင်းပုံစံ ‘လူပါးက အခွင့်နှင့် ပြုသည်ဟု ဖြေရဖို့လား’ လူတိက ယောဟန်ကို ပရောဖက်အမှန်ဖြစ်သည်ဟု မှတ်ယူထားကြ၏” ဟူ၍ အချင်းချင်း ဆွေးနွေးကြပြီး လူတိကို ကြောက်ရွံ့ကြသောကြောင့်၊

³³ “အကျွန်ရို့ မသိပါ” ဟု ကိုယ်တော်အား လျှောက်ကြ၏။ ထိုအခါ ယေသျှုက၊ “ထို့အတူ ဤအမူတိကို ဇာသူ့အခွင့်ဖြင့် ငါ ပြုနိန်သည်ကို သင်ရို့အား ငါလည်း မပြော” ဟု သူရို့အား မိန့်တော်မူ၏။