2 कुरिंथीयो 12 - नाहाली

पौलुसान दर्शन एने कोमजोरी

¹ जर गर्व केरुहू मारकेरीन बरोबर नाहं तेभी पुण केरणू लागी; तामुळे मी प्रभुने आपणो दर्शन एने उजालान चर्चा केरुहू.

² मी मसीहा माय एक माणहाह ओळखणे; चोवदा वर्ष एय गीयो मालूम नाहं शरीरहेर्यो केव्ही आगटा हेर्यो, बोगवानान मालूम हि, ओहलो माणुह तिसऱ्या स्वर्ग ताहवोर विशेल गीयो.

³ मी ओहला माणहाह ओळखणे ता माणहाह शरीर सहित, विसीन ली जाणेन आवील एतो एने ती केलीन बाराम बोगवानाह मालूम हि.

⁴ कि स्वर्ग माणहामाय विसीन लियेल गीयो, एने ओहला वातू होमल्या ज्या केताला नाहं; एने ज्यानस मुयापूर लावणेन माणहाह योग्य नाहं.

⁵ ओहला माणहापूर तर मी गर्व केरुहू, पुण आपणेपूर एने आपणो अशक्त पण सोडीन, आपणो विषयी गर्व केरुहू नाहं.

⁶ जर मी गर्व केरणेन ईच्छा केरुहू पुण तेभी मूर्ख एय नाहं, कारण खेरो केह; तेभी पुण थोबीन जाथू इही एणेन मां कि जोहलो कूण माहु दिखेह केव्ही माफायरीन होमलथू, माहु ताफायरीन होवटो सोमजीतेवी.

⁷ तान केरता कि मी प्रकटीकरणाच्या भरपुरीने फुग जाहू नाहा, मारो शरीराम एक काटू टोचाय गीयो, म्हणजे शैतानाआं एक दूत माहु ओ मारणार म्हणजे मी फुग जाहू नाहं.

⁸ याबाराम मी प्रभुह तीन वेळा विनंती केरील कि मार्फायरीन हे सेटो एईन जाणेन जुवी.

⁹ पुण तास माहु कियील, “मारी कृपा तार केरता मोक्तास हि; काहाकाय मारा सामर्थ्य अशक्त पनामाय सिद्ध एता.” तामुळे मी मोठली आनंदमाय आपणो अशक्त पणा उपेर गर्व केरुहू मसीहान सामर्थ्य मारपुर सावुलू केरतीन रेणार.

¹⁰ ज्यानकेरता मी मसीहा माय अशक्त पनामाय, एने निंदेत, एने लुलो, एने उपद्रिनमाय, एने संकटात आनंद हि; काहाकाय जेहीकाय मी अशक्त असतो; तेभी पुण ताकतवान एतो.

कुरिनन्थीयोन केरता पौलुसान चिंता

¹¹ मी मूर्ख तर बनलो, पुण तुमुच माहु हे केरणेकेरिन हे भाग पाडील. तुमूह तर मारी प्रशंसा केरणे जुवी, कारण मी जर कायीच नाहं तेभी, पुण ता मोठली प्रेरिताहून काल्ली भी वातू माय कोमी नाहं.

¹² प्रेरिताचे चिन्ह पुण तुमरे माय आखा प्रकारान धीरजप्रमाणे चिन्ह, एने अदभूत कामांन, एने सामर्थ्यान कामांन देखाडील गीया.

¹³ तुमूह कायताहा वातून दिहीरा कलीसियान हि थोडो एता, फक्त ज्यामाय कि मी तुमरे पोर आपणो बारलो टाकील नाहं. मारो हा अन्याय क्षमा केरुहू.

¹⁴ देखू, मी तिसऱ्या टाइम तुमरेहे-यो आवणे तियार हि, एने मी तुमरे पोर कायीच बारो टाकणे नाहं, कारण मी तुमरी संपती नाहं पुण तुमुच माहु जुवी. कारण सोराह आईआबाह धन मां टुलू केरणे जुवी, पुण आई आबाक सोरान केरता.

¹⁵ मी तुमरो आत्माकेरिन जादा आनंदमाय खर्च केरुहू, पुण स्वताह पुण खर्च एय जाहू. काय जोलाक जादा मी तुमरे पोर प्रेम करने, तोलोच थोडो तुमूह मारपुर प्रेम केरुहू?

¹⁶ इही एहू शकते कि मी तुमरे पोर वजन टाकील नाहं, पुण चतराई केरीन तुमूह फसाडील लीईल!

¹⁷ हाजो, ज्याह मी तुमरेहे-यो मोकलील, काय तामायरीन कुणीन सोबहरकुच मी वेखडणु केरीन तुमरेफायरीन काही लीईल?

¹⁸ मी तीतुसाह विनंती केरील एने जेहीकाय एक बाहाका मोकलील, तिताने तुमरो गैरफायदा लीईल काय? आमु एकाच आत्मान हारकोज चाली केरीन चालील? नाह काय?

¹⁹ तुमूह एविवूर लागणे रेंय कि आमु तुम्राओगाण प्रत्युत्तर आपतेन रेणा हि, आमु तर बोगवानान उपस्थित होमजाडीन मसीहा माय बोलीह हि, एने हे प्रियानो, आखा वातू तुमरो वृधीत किथी हि.

²⁰ कारण माहु बिणेन हि, कि का इही एणेन मां कि मी आवीन जोहलो मारी ईच्छा हि, तोहोलो तुमूह देखणार; एने मारामाय भी तुमूह जोहलो जुवी तोहलो नाय जुडी? तुमरे माय लेडाणे, डाह, राग, विरोध, ईर्ष्या, चुगली, गर्व एने अव्यवस्था एय;

²¹ एने इही एणेन मां कि मारो बोगवान मारा पोशा तुमरो न्या आवीन मारपुर बारो टाकणे एने माहु मोक्तास जनासाठी दुख केरणू पोडी, लागणार तान केरता पेल्ला पाप किरील एता एने वाईट काम एने व्यभिचार लुचाडोपण, जो तास किरील पश्चाताप किरील नाहं.