Römer 2 - North Frisian New Testament (Clemens)

Dit 2. Kapitel.

¹ Diärom, o Mensk! kjenst dü di ek fri voar Skild kän, al hokken dü uk best, diär rigtet, för hurön dü en Üdern rigtest, fordammest dü di sallew; om sa vul moar, wan dü ditsalwige dädst, huraur dü ordilest.

² For wü wēt, dat Gottes Ordil rogt es aur danen, diär sa wat dö.

³ Mar tänkst dü, o Mensk! diär dânen forordilet, welk sok Dingen dö, en dü dädst ditsallew, dat dü Gottes Ordil öntlåp kjenst?

⁴ Of foragtest dü sin gurt Rikdom van Gudheid, Geduld, Fordragsomheid? Wetst dü ek, dat Gottes Gudheid di tö Bekiring leitet?

⁵ Mar dü eter din Forstoktheid en Halsstarrigheid ön din Hart, hüppest di sallew di Wredheid üp di Dai van Gottes Fortörning, en di Ipenbåring van Gottes rogtfardig Gerigt.

⁶ Diär Arkjen iw wel eter sin Werken.

⁷ Nämelk Pris, en Iär, en ünforgängelk Dingen danen, diär me Geduld ön gud Werken tragte eter dit ewig Lewent.

⁸ Mar danen, diär wederspenstig sen, en di Wårheid ek harke wel, mar föllige eter Üngeregtigheid Wredheid en Üngnad.

⁹ Bedrüwwing en Ungst aur alle Mensken-Selen, diär Arigs dö, jest di Juden, en da uk di Griken.

¹⁰ Mar Pris en Iär, en Frēd al dânen, diär Guds dö, jest di Juden, en da uk di Griken.

¹¹ For bi Gott gelt nin Önsen van di Person.

¹² Danen, diär sönder Wet sik forsendigt ha, skel uk sönder Wet forlesen gung; en dânen, welk tögen di Wet sik forsendigt ha, skel uk dör di Wet forordilet ud.

¹³ For ek dânen, diär di wēt hir, sen sen rogtfârdig, mar danen, diär di Wet dö, skel rogtfârdig ud.

¹⁴ For di Heiden, diär di Wet ek ha, en dag van Natur din Werken eter di Wet dö, danen sen, aurdat ja di Wet ek ha, foar jam sallew en Wet.

¹⁵ Diärom, dat ja bewise, dit Werk es ön jar Hart skrewwen, aurdat jår Geweten jam dit betjügt, diärtö uk di Gedanken, welk sik önder arküder forklåge, en di Skilj van sik sküw.

¹⁶ Üp di Dai, wan Gott di forborgenen Dåden van di Mensken rogt wel dör Jesus Kristus lüt min Evangilje.

¹⁷ Se diärfor tö, dü ūdst en Jud nämt, en forletst di üp di Wet, en römest di üp Gott.

¹⁸ En wetst sin Wel; en aurdat dü ön di Wet lirt best, prowest dü, wat dit Bǟst wiär om tö dön.

¹⁹ En bildst di in, en Geleitsman foar di Blinjen tö wisen, en Lägt foar danen, diär ön Junkens sen.

²⁰ En Tügtmeister foar di Tåbigen, en Lirmeister foar di Jenfoaldigen, hēst di Foarm, en wetst di Wårheid, en dit Rogt ön di Wet.

²¹ Nü lirst dü di Üdern, en lirst di sallew ek. Dü prötjest, dat em ek stjäl skel, en dü stjälst sallew.

²² Dü sprakst, dat em nin Hureri driw skel, en dü drewst Hureri. Dü hēst en Grūl voar di Ofgotten, en dü rowest Gott, wat sin es.

²³ Dü römest di üp di Wet, en nemst Gott di Iär, aurdat dü tögen di Wet handelst.

²⁴ For aur ju Skilj ud Gottes Nom last mung di Heiden, üs er skrewwen stånt.

²⁵ Di Beskjäring es wel van Net, wan dü di Wet haltst, mar haltst dü di Wet ek, da es din Beskjäring en Vorhid uden.

²⁶ Wan nü di Voarhid di Rogten ön di Wet halt, menst dü ek, dat sin Voarhid ud för en Beskjäring rekent.

²⁷ En nü skel di Voarhid, diär van di Natur es, en di Wet volbringt, di ek rigte, diär dü önder de Bokstewer en Beskjäring best, en di Wet ek befölligst?

²⁸ For dit es ek en Jud, diär blot ütwendig en Jud es; uk es dit nin Beskjäring, diär man ütterlik önt Flēsk forrogt ud.

²⁹ Mar dit es en Jud, diär innerlik forborgen es; en di Beskjäring ön-t Hart es en egt Beskjäring, welk ön di Geist, mar ek ön di Bokstewer bestånt. Sa jen hēd Low, ek van Mensken, mar van Gott.