Markus 4 - North Frisian New Testament (Clemens)

Dit 4. Capitel

¹ En hi begent al weder tö liren bi di See, en diär kâm en hil Kär Lid tö-hop bi höm, sa vulen, dat hi ön en Skep gung måst, en üp Weter set, en di hile Kär stönd üp Lönd bi di See.

² En /hi/ lirt jam vul ön Henlikkelsen. En ön sin Önderrogt said hi tö jam:

³ Hir tö: Sé jens, diär ging en Sītman üt tö säen.

⁴ En hat kam tö pas, diär hi sä, fǟl som bi di Wei; en diär kam di Vüggeler van Hemmel, en ēt et âp.

⁵ Som fäl üp dit stinigt Lönd, diär ek vul Örd wiär; en ging bald âp, diärom dat et nīn dīp Örd hed.

⁶ Diär nü di Sen âpging, forwellet et; en aur dat et nīn Röt hed, da est fordorret.

⁷ En som fäl mung di Tūrner; en di Turner wugset âp, en kwewet et, en hat brågt nin Frügt.

⁸ En som fål üp en gud Lönd, en brågt Frügt, diär tönōm en wugset; en som drog dördigfoalig, en som söstigfoalig, en som höndertfoalig.

⁹ En hi said tö jam: “Hokken Oaren hēd tö hiren, di hīr.”

¹⁰ En diär hi alining wiär, fråget höm dânen, diär bi höm wiär me di twelf, om dit Henlikning.

¹¹ En hi said tö jam: Hat es ju iwen, dit Hjemmelkheid van Gottes Könningrik tö wēten, mar dânen, diär bütten sen, ud-t ipenbåret ön Henlikkelsen.

¹² Om dat ja me ipen Ogen sé, en-t dag ek forstūn; en me ipen Ogen hir, en dag nönt diärvan mark; om dat ja jam jit jens bekir måt, en jam jår Send foriwen wåd.

¹³ En hi sprok tö jam: “Forstūn I dös Henlikkelsen ek, hur wel I da alle Üdern forstun?”

¹⁴ Di Sitman sä dit Ūrd.

¹⁵ Dânen sen-t, diär bi di Wei sen: Hur Gotts Urd sän ud, en ja dit hjert ha; da komt dådelkst di Satan, en nemt dit Urd weg, wat ön jår Hart sen uden wiär.

¹⁶ Alliksa danen, diär üp di Skenning sän ud: wan ja dit Ūrd hjert ha, nem ja dit bald me Frügged âp.

¹⁷ En ha nin Röt ön jam, mar sen alliküs di Winj weit; wan Bedrüwwing en Forföllig om dit Urds wel komt, da fortröt et jam dådelkst.

¹⁸ En danen sent, diär mung di Turner sän ud, diär Gotts Ūrd hīr.

¹⁹ En di Warldssörrig, en di Begjärelkheid na Rikdom, en di Forföring eter jår Wellest geid ön jam īn, en kwewe dit Urd, en hat blewt ünfrügtbar.

²⁰ En danen sent, diär ön dit gud Lönd sän ud: diär dit Urd hir, en nemt ön, en bring Frügt, som dördigfoalig, som söstigfoalig, en som höndertfoalig.

²¹ En hi said tö jam: Tjendt em uk en Lägt ön, om-t önder en Skǟpstenk of önder Stål tö säten? Hil en-t al ek, mar em sät et üp en Lägtstander.

²² For diär es nönt forborgen, wat ek ipenbår ud; en diär es nönt hjemmelk, wat ek töm Voarskin komt.

²³ Hokken Oaren hēd tö hiren, di hir.

²⁴ En hi said tö jam: Sé tö, wat I hir: Me di salw Måt, diär I me mēt, wel em ju weder mēt; en em wel ju jit wat tö dö, diär I dit hir.

²⁵ For hokken hēd, höm ud moar iwen; en hokken ek hēd, höm ud uk dit nommen, wat er hēd.

²⁶ En hi sprok: Me Gottes Könningrik est alliksa, üs wan en Mensk Sit üp sin Lönd smet.

²⁷ En slǟpt, en stånt âp Nagt en Dai; en di Sīt geid âp, en wugset, sönder dat hi-t weet.

²⁸ For di Örd bringt van salw jest dit Gääs, diärna di Aagsen, diärna di vol Weten ön di Aagsen.

²⁹ Mar wan di Frügt rip es, da stjürt hi bald di Sekkel hen, for di Korskort es diär.

³⁰ En hi sprok: “Hurbi skel wü Gottes Könningrik henlikke? En dör wat foar en Henlikning wel wü-t voarstel?

³¹ Allik üs en Senpkurn, wan-t üp-t Lönd sän uden es, da est dit litjst mung alle Sit üp di Örd.

³² En wan-t sän es, da geid-t âp, en ud gurter, üs alle Koalstrükker, en faid gurt Twiggen, sa dat di Vüggeler önder Hemmel önder sin Skår une kjen.

³³ En me vul sok Henlikkelsen said hi jam dit Urd, al üs ja dit fåte küd.

³⁴ En sönder Henlikkels sprok hi nönt tö jam. Mar sonderlik leid hi sin Lirlings alles üt.

³⁵ En üp di salw Dai ön Indnem sprok hi tö jam: “Let üs aurfår tö di üder Eg.”

³⁶ En ja let di Kär Lid gung en nōm höm mé, sa üs hi ön-t Skep wiär; en diär wiär uk üder Skepen bi höm.

³⁷ En diär kâm en stark Horrelwinj, en di Brekers /Wogen/ slog aur ön-t Skep, dat dit Skep vol wåd.

³⁸ En hi wiär bēft üp-t Skep, en slöp üp en Haudem (Hünke). En ja wǟkt höm âp, en sprok tö höm: “Meister, bekümmerst dü di diär ek om, dat wü forgung?”

³⁹ En hi stönd âp, trüwwet di Winj, en sprok tö di See: “Swügge, en wīs stel!” En di Winj leid höm, en hat wåd en gurt Stelte, ja lükluwen.

⁴⁰ En hi said tö jam: “Hurom sen I sa fürgtsom? Wat, ha I nīn Glōw?”

⁴¹ En ja wåd vul bang, en said tö arküder: “Hokken es dit? For Winj en See harke höm ja!”