Lukas 17 - North Frisian New Testament (Clemens)

Dit 17. Capitel

¹ En hi said tö sin Lirlings.: Hat es ünmögelk, dat er ek Ârgernis komt; dag wee di Mensk, diär er Skilđ ön es.

² Hat wiär höm moar Gågen, dat em en Mellenstiin bi sin Hals hinget, en smeet höm ön di See, üs dat hi Jen van di Litj en ârgere skulđ.

³ Nem ju en Agt! Wan din Brödher höm ön di forsenđnigt, da bestraafe höm; en wan hi höm bedert, da iiw höm dit tö.

⁴ En wan hi sowenmaal ön Daiem höm ön di forsenđnigt, en sowenmaal ön Daiem weder tö di komt, en said: Hat däd mi liid, da skedt dü höm dit töiiw.

⁵ En di Aposteler said tö di Herr: Maake üüs stark ön di Gloow!

⁶ En di Herr said: Wan I en Gloow hå üs en Senpkuurn, en si tö di Muulbiärboom: Riiw dit üt me di Röt, en plaante di weder iin ön Heew; da wel hi ju metjens harke.

⁷ Hokken es mung ju, diär en Tiinstknegt heed, diär foar höm pluget of di Kreidter gäset, wan hi van Mark tüs komt, dat hi tö höm said: Gung gau hen, en set di tö Staal.

⁸ Est ek alliksa, dat hi tö höm said: Fli di Staal tö, dat ik Naagdert iit kjen. Skort di âp en tine mi, wiilt ik üt en drink. Diäreter skedt dü uk üt en drink?

⁹ Danket hi uk disalw Knegt diärfoar, dat hi dit dön heed, wat höm befälen wiär? Dit miin ik ek.

¹⁰ Alliksa uk I, wan I Alles dön hå wat ju befälen es, da si: Wü sen Dögenigter; wü hå dön wat wü tö dön skilđlig wiär.

¹¹ En hat geböört, dat hi reiset na Jerusalem, dat hi medden döör Samaria en Galiläa ging.

¹² En üs hi ön en gurt Täärp kam, bemöt höm tiin fülflötig Kârming; ja stönđ van firens.

¹³ En ja rööp sa gurtem üs /ja/ küd: Jesus, lew Meister, wiis bârmhartig tögen üüs.

¹⁴ En diär hi jam saag, said hi tö jam: Gung hen, en wise ju bi di Pröster. En hat geske, diär ja hengung, waad ja riin.

¹⁵ En Jen van jam, diär hi saag, dat hi sünd uden wiär, kiirt om, en priset Gott me gurtem Stem.

¹⁶ En hi fääl diäl üp sin Ansegt voar sin Fet, en danket höm. En dit wiär en Samariter.

¹⁷ En Jesus swaaret en said: Sen er ek tiin riin uden? Mar hur sen di nigen?

¹⁸ Heed er höm üders Nemmen iinfünđnen, diär weder omkiirt en däd Gott di Iär, üs dös Främed?

¹⁹ En hi said tö höm: Stuun âp, gung hen, din Gloow heed di holpen.

²⁰ En diär hi fråget waad van di Farisäers: Wan komt Gotts Könningrik? swaaret hi jam en said: Gotts Könningrik komt ek me ütterlik Önstelling.

²¹ Em wel uk ek si: Lukke hjir est, of diär est. For sehjir, Gotts Könningrik es van bennen ön ju.

²² En hi said tö sin Lirlings: Di Tid wel kom, dat I er eter lääng, en Dai van di Menskenseen tö sen, en I wel en ek tö sen fo.

²³ En ja wel tö ju si: Lukke hjir, lukke diär! Gung ek hen, en laap ek me.

²⁴ For alliküs di Leid bowen van Hemmel diäl slaid, en skint aur Alles, wat önđer Hemmel es, alliksa wel di Menskenseen wiis üp sin Dai.

²⁵ Man tö voaren mut hi vuul liid en forsmoait ud van di Lid bi dös Tid.

²⁶ En alliksa üs't sken es tö Noas Tid, sa wel dit uk ske ön di Menskenseen sin Dågen.

²⁷ Ja eet, ja droonk, ja friit, ja let jam fri tö üp di Dai, dat Noa ön di Ark ging, en da kâm di Senđflöd en braagt jam al om.

²⁸ Alliksa ditsalw, üs dit geske tö Lots Tid. Ja eet, ja droonk, ja koopet, ja forkoopet, ja plaantet, ja begt.

²⁹ Man üp di Dai, da Lot üt Sodom ging, da rintjet Jölđ en Swaawel van Hemmel, en braagt jam al om't Lewent.

³⁰ Üp disalw Wiis wel dit ske üp di Dai, wan di Menskenseen ipenbår ud skel.

³¹ Wan er hokken üp disalw Dai üp Taak es en sin Hüsgeraad ön sin Hüs, di kom ek diäl, om dit tö hålin. Alliksa ditsalw, diär üp Mark es, di kiir höm ek om eter dit, wat beeft höm es.

³² Täänk om Lots Wüf.

³³ Di diär sjukt sin Seel tö behoalden, di wel en forlees; en diär di Seel forlees wel, di skel dit ewig Lewent weder fo.

³⁴ Ik si ju: Ön disalw Nagt wel tau üp jen Bääd li. Jen ud er önnommen, di Üder wel forletten ud.

³⁵ Tau wel er me arküder grinđ. Jen van jam ud er önnommen, di Üder wel forletten ud.

³⁶ Tau wel er üp Mark wiis. Jen van jam ud er önnommen; di Üder wel forletten ud.

³⁷ En ja swaaret en said tö höm: Herr, hur da? En hi said tö jam: Hur dit As es, diär saamle jam di Guusaarner.