Ipenbaring 3 - North Frisian New Testament (Clemens)

Dit 3. Kapitel.

¹ En ön di Engel bi dit Geminte ön Sardis skriw: Sa sprakt di, diär di sowen Geister Gottes hed en di sowen Stiären: Ik wēt din Werken, for dü hēst di Nom, dat dü lewwest, en best doad.

² Wis wakker, en forstark dit, wat er aur es, wat sterrew wel; for ik hå din Werken ek foar vol fünden voar Gott.

³ Sa betänk nü, hurdelling dü fingen en hjert hēst, en bewåre dit, en bekir di. Wan dü ek wåke wedt, da skel ik aur di kom, üs en Tiw, en dü skedt ek wēt, om wat Klokkenslag ik aur di kom wel.

⁴ Dü hēst uk litjet Nomer on Sardis, diär jar Kloader ek sollig måket ha, en ja skel me mi wandele ön wit Kloader, for ja sen-t wert.

⁵ Hokken aurwent, di skel mi wit Kloader bekloadet ud, en ik wel sin Nom ek ütdö ön dit Lewents Bok, en ik wel sin Nom bekän voar min Våder en voar sin Engeler.

⁶ Hokken Oaren hed, dit hir, wat di Geist tö di Geminten said.

⁷ En ön di Engel bi dit Geminte ön Filadelfia skriw: Dit said di Hellig, di Wårhaftig, diär Davids Kai hed; diär ipen måket; en Nemmen slüt tö; en hi slüt tö, en Nemmen lukt ipen.

⁸ Ik wet din Werken. Se, ik hå en ipen Dür foar di maket, en Nemmen kjen-s töslüt, for dü hēst ek vul Kraft, en hest min Urd behölden, en hest min Nom ek forlögnet.

⁹ Se, ik let hokken üt Satans Skul kom, diär si, ja sen Juden, en sent ek, mar lög. Se, ik wel jam make, dat ja kom skel, en bödige voar din Fet, en bekän, dat ik di lew hå.

¹⁰ Aurdat dü dit Urd van min Geduld behölden hēst, wel ik di uk behoald voar di Stünd ön di Forsjuk, welk kom skel aur di hile Warld, om danen tö forsjukken, welk üp di Örd une.

¹¹ Betänk, ik kom gau. Hoald, wat dü hēst, omdat Nemmen din Krōn nemt.

¹² Hokken aurwent, di wel ik tö en Piller ön min Gottes Tempel måke, en hi skel ek moar diärüt gung. En ik wel min Gottes Nom üp höm skriw, en di Nom van dit ni Jerusalem, min Gottes Stad, diär van Hemmel diälkomt, van min Gott, en van min ein ni Nom.

¹³ Hokken Oaren hed, di hir, wat di Geist tö di Geminten said.

¹⁴ En ön di Engel bi dit Geminte ön Laodicea skriw: Sa sprakt di, welk Amen es, di tru en wårhaftig Tjüg, di Begen van Gottes Skåbning.

¹⁵ Ik wet din Werken, dat dü nogweder kul, of warm best.

¹⁶ Diärom aurdat dü li best, en nogweder kul of warm, wel ik di ütspütte üt min Müd.

¹⁷ Dü sprakst: Ik sen rik, en ha rogt sat, en mi wånt nont; en dü wētst ek, dat dü elendig en jammerlik, ârem, blindj en bloat best.

¹⁸ Ik red di, dat dü Gold van mi kopest, wat me Jöld prowet es, omdat dü rik udst; en wit Kloader, omdat dü bekloadet udst, en di Skand van din Nåkenheid ek ipenbåret ud, en salwe din Ogen me Ogensoalew, omdat dü se kjenst.

¹⁹ Hokken ik lew ha, di strawe en tügt ik. Sa wis nü flitig en bekir di.

²⁰ Betänk, ik stun voar di Dür, en bokke ön. Wan er hokken min Stem hjert, en måket di Dür ipen, tö di wel ik ingung, en dit Någdert me höm hoald, en hi me mi.

²¹ Hokken aurwent, höm wel ik Forlow iw, üp min Stöl tö setten, üs ik aurwonnen ha, en hå seten me min Vader üp sin Trōn.

²² Hokken Oaren hed, di hir, wat di Geist tö di Geminten said.