Ipenbaring 17 - North Frisian New Testament (Clemens)

Dit 17. Kapitel.

¹ En diär kam jen van di sowen Engeler, welk di sowen Skellen hed, hi sprok me mi, en said tö mi: Kom, ik wel di dit Ordil aur di gurt Hur wise, welk üp vul Wetern set.

² Me hör hureten di Könninger üp di Örd, en dânen, diär üp di Örd une, je sen drunken uden van jår Hurenwin.

³ En hi brågt mi ön di Geist weg ön di Wösteni. Diär sag ik di Wüf setten üp en skarlåken road Bēst, dit wiär vol van Nomer me Gottes Lästering, en hed sowen Hauder en tin Hurner.

⁴ En di Wüf wiär bekloadet me Skarlaken en Purpur, en forsiret me Gold, en Edelstiner, en Perlen, en hed en gold Bekker ön Hund vol Gröggelkheid van hör Hureri.

⁵ En üp hör Vorhaud wiär er skrewwen; nämelk: Hjemmelkheid: di gurt Babylon, di Moder van di Hureri, en al Gröggelkheid üp di Örd.

⁶ En ik såg di Wüf drunken van di Helligen jår Blöd, en van dit Blöd van Jesus sin Tjügen. En ik forwundert mi vul, üs ik hör såg.

⁷ En di Engel said tö mi: Hurom forwunderst dü di? Ik wel di si van di Wüf hör Hjemmelkheid en van dit Best, wat hör drait, en hed sowen Hauder en tin Hurner.

⁸ Dit Best, wat dü sen hēst, hed wessen, en es nu ek, en hat skel weder apkom üt di Ofgründ, en ön di Fordârew gung; en dânen, diär üp di Ord une, skel sik forwundere, huns Nomer ek skrewwen stun ön dit Lewents Bok van di Warlds Gründlåg of ön; wan ja dit Best se, dat et wessen hēd, en ek es, al hurwel-t dag es.

⁹ En hjir es di Bedüding, hurtö Wisheid hjert. Di sowen Hauder sen sowen Bâriger, hurup di Wüf set, en diär sen uk sowen Könninger.

¹⁰ Füf sen er falen, en di Jen es, en di üder es jit ek kjemmen, en wan hi komt, mut hi en kurt Tid bliw.

¹¹ En dit Best, wat wiär, en ek es, dit es dit ågst, en es van di sowen, en fört ön di Fordârew.

¹² En di tin Hurner, welk dü sen hest, dit sen tin Könninger, welk dit Könningrik jit ek fingen ha; mar alliküs Könninger skel ja om jen Klokkentid di Magt fo me dit Best.

¹³ Dossen ha en Mining, en skel jår Kraft en Magt dit Best iw.

¹⁴ Dössen skel strid me dit Lum, en dit Lum skel jam aurwen, for hat es di Herr aur alle Herren, en di Könning aur alle Könninger, en dânen, diär me höm sen, di Beröpenen, di Ütwäleten, en di Glowigen.

¹⁵ En hi said tö mi: Di Wetern, welk dü sen hēst, hur di Hur set, sen Volken, en Kärren, en Heiden en Moalen.

¹⁶ En di tin Hurner, welk dü sen hest üp dit Bēst, ja skel di Hur håte, en skel-s wöst måke, en nåken; en skel hör Met it, en skel hör me Jöld forbren.

¹⁷ For Gott hēd-t jam ön-t Hart iwen, om sin Mining tö dön, wat Gott wel eter jen Mining, om jår Könningrik dit Bēst tö iwen, bēt dat Gottes Urd tö folling komt.

¹⁸ En di Wüf, diär dü sen hēst, es di gurt Stad, diär diär dit Könningrik hed aur di Könninger üp di Örd.