Forhandlings 2 - North Frisian New Testament (Clemens)

Dit 2. Kapitel.

¹ En üs di Pingsterdai kjemmen wiär, wiär ja al jens Sens bi arküder.

² En diär kam sa skor en Susin van Hemmel, alliküs en gewaldig Winj, en måket dit hile Hüs vol, hur ja sēt.

³ En em såg ön jam forskellig Tungen, alliküs dat er Jöld üp wiär. En hi sǟt sik üp Ark mung jam.

⁴ En ja wåd Al vol /van/ di hellig Geist, en begent tö prötjin me Üder Tungen, sa üs di Geist jam dit jaw üttöspreken.

⁵ Mar diär wiär Juden, welk ön Jerusalem unet, ja wiär gottesfürgtig Måner van allerlei Volk önder di Hemmel.

⁶ Diär nü di Stem tö hiren wiär, kam di Kär töhop, en wundert jam, for Ark hjert, dat ja ön sin Språk sprok.

⁷ Ja wåd al forfirt, forwundert sik, en said tö arküder: Se jens! sen ek dös Al, welk diär sprēk, üt Galiläa.

⁸ Hur hir wü da Ark sin Språk, diärön wü geboren sen.

⁹ Parther en Meder, en Elamiter, en wü, welk une ön Mesopotamien, en ön Judäa, en Cappadocien, Pontus en Asien.

¹⁰ Frygien en Pamfylien, Ägypten, en ön dit Ötterst van Lybien, en Bütlönder van Rom.

¹¹ Juden en Judengenoten (Nibekirten), Kreter en Araber, wü hir jam jå me üs Tungen Gottes gurt Dåden forkindigen.

¹² Mar ja wåd al forfirt, en alle twiwelt, en di Jen said tö di Üder: Wat wel diärvan ud?

¹³ En di Üdern hed jar Spot, en said: Ja sen vol van swet Win.

¹⁴ Da stönd Petrus âp me di Ellef, hēwt sin Stem, en sprok tö jam: I Juden, lew Måner, en Alle, diär ön Jerusalem une, dit skel ju bekǟnt wis, en let min Urder tö ju Oaren ingung.

¹⁵ For dössen hjir sen ek drunken, sa üs I formuden sen; voaral diär't /jit man/ di träd Stünd üp di Dai es.

¹⁶ Mar dit est, wat dör di Profet Joel tövoaren said es.

¹⁷ En hat skel ön di lēst Dågen ske, said Gott, ik wel ütjit (ütstört) van min Geist üp al dit Flēsk, en ju Seens en ju Dågters skel spoai, en ju jung Drǟnger (Junglid) skel Gesigter (Fortonings) se, en ju Olderlid skel Drōmer hå.

¹⁸ En üp min Knegter en üp min Tinstfåmner welk ik ön disallew Dagen van min Geist ütjit, en ja skel spoai.

¹⁹ En ik wel Wunder dö bowen ön Hemmel, en Teken bidiäl üp Örd, Blöd, Jöld en Rokdamp.

²⁰ Di Sen skel forwandelt ud ön Junkens, en di Mun ön Blöd, jer dat di Herr sin gurt en herrelk Dai komt.

²¹ En hat skel ske, hokken di Herr sin Nōm önrǟpt, di skel selig ud.

²² I Karming (Måner) van Israel, hir dös Ūrder: Jesus van Nazareth, di Man van Gott, üttekent bi ju me Dåden, Wunder en Teken, welk Gott dör höm dön hēd medden mung ju, üs I uk sallew wēt.

²³ Disalwige (eter dat hi me welaurleid Rēd en Omtågt Gott heniwen wiär) hå I nommen dör di Hunden van di Ünrogtfardigen, en önt Krüts önheft en wirrigt.

²⁴ Di hēd Gott âpwǟkt, en forlist van di Doadspīn, eter dat et ünmögelk wiär, höm diärön tö hoalden.

²⁵ For David said van höm: Ik hå di Herr langsen voar min Ansegt stelt, for hi es ön min rogt Sid, omdat ik ek skåket ud.

²⁶ Diärom es min Hart blid, en min Tung frügget sik; for uk min Flēsk wel ru ön dös Höp.

²⁷ For dü wedt min Sēl ek ön di Hel bliw let, uk ek tölet, dat din Hellig di Forwesing sjogt.

²⁸ Dü hēst mi di Lewentswei bekǟnt måket, dü wedt mi vol måke me Forhöging voar din Ansegt.

²⁹ I Karming, min lew Brödhem, let mi fri sprēk tö ju van di oald Stamvåder David. Hi es stürwen en begrewen uden, en sin Grēw es bi üs bet üp dös Dai.

³⁰ Üs hi nü en Profet wiär, en wust, dat Gott höm belöwet hed me en Tid, dat de Frügt van sin Lunken üp sin Stȫl set skuld.

³¹ Hat hi-t tövoaren sen en spreken van Christus sin Apstunen, dat sin Sēl ek ön di Hel blewwen es, en sin Flēsk di Forwesing ek sen hēd.

³² Dös Jesus hēd Gott apwäkt, diärtö sen wü al Tjüg.

³³ Hi es nü dör Gotts rogt Hund âphoget uden, en hēd di Belöwing tö di hellig Geist van di Våder fingen, en hi hēd en ütgöten, üs I nü se en hir.

³⁴ For David es ek âp tö Hemmel fåren. Mar hi sprakt: Di Herr hēd said tö min Herr: Set di ön (tö) min rogt Hund.

³⁵ Bet dat ik din Finder tö en Futstölk li foar din Fet.

³⁶ Sa wēt nü dit hile Hüs Israel et wes, dat Gott dös Jesus, welk I krütsigt hå, tö en Herr en Christ måket hēd.

³⁷ Mar diär ja dit hjert, ging-t jam dör jår Hart, en ja sprok tö Petrus, en tö di Üder Aposteler: I Karming, üs lew Brödhem, wat skel wü dö?

³⁸ Petrus sprok tö jam: Bekir ju (dö Bōt) en Ark van ju let sik döpe üp di Nōm van Jesus Christus tö Foriwing van Send; da skel I di Gåw van di hellig Geist fo.

³⁹ For ju en ju Jungen es dös Belöwing, en foar Alle, diär fir weg sen, welk üs Herr Gott hjårt röp wel.

⁴⁰ Uk me vul Üder Urder betjügt hi-t, en formånet, en sprok: Let ju ofhelp van dös forkirt Lid.

⁴¹ Danen diär nü sin Urd hold önnōm, let sik döpe (kresne); en diär kam hentö üp di Dai hen bi tridüsend Selen.

⁴² En ja blew stidigs ön di Aposteler jår Lir, en ön Geminskep, en önt Broad breken, en ön-t Gebet.

⁴³ En diär kam Fürgt uk aur alle Selen; en diär ske vul Wunder en Teken dör di Aposteler.

⁴⁴ En al danen, welk glōwsk uden wiär, wiär bi arküder, en höld alle Dinge gemin (töhop).

⁴⁵ Jår Håb en Gud forkopet ja, en dilet et üt mung alle, sa üs dat Ark dit nödig hed.

⁴⁶ En ja wiär dågligs en stidigs bi arküder en jens Sens ön di Tempel, en brok dit Broad hen en weder ön di Hüsing.

⁴⁷ Nōm di Miältid en lowet Gott me Frügged en me Jenfoalighed ön-t Hart en hed Gnad bi Gott en bi dit hile Volk. En di Herr död dågligs hokken hentö tö dit Geminte, welk selig wåd.