Forhandlings 13 - North Frisian New Testament (Clemens)

Dit 13. Kapitel.

¹ En diär wiär ön Antiochien ön dit Geminte Profeten en Liärers, nämelk Barnabas en Simon, nämt me Tönom Niger, en Lucius van Kyrene, en Menahen, diär me Herodes di Vjurförst âptein wiär, en Saulus.

² En üs ja di Herr tinet en fastet, said di hellig Geist: Sendere mi of Barnabas en Saulus tö dit Werk, hurtö ik jam röpen hå.

³ Diär fastet ja en bödigt, en leid di Hunden üp jam, en let jam gung.

⁴ En üs jat ütstjürt wiär van di hellig Geist, kam jat tö Seleucia, en van diär skepet ja nå Cypern.

⁵ En diär jat ön di Stad Salamis kam, forkindigt jat Gotts Urd ön di Judenskulen, en Johannes wiär diärbi jår Helper.

⁶ En üs ja dit Eilönd bereiset hed bet tö di Stad Pafos, foand ja Jen, welk hjemmelk Trålkönst drēw, en falsk Profet, en Jud, hi hjit Bar Jehu.

⁷ Hi wiär bi Sergius Paulus, di Löndföged, en forständig Man. Disallew röp tö sik Barnabas en Saulus, en forlangt Gotts Urd tö hiren.

⁸ Diär stönd di Tralkönstler Elymas (for dit bedüdet sin Nōm), en uget, dat hi di Löndföged van de Glow ofwǟnt.

⁹ Mar Saulus, diär uk Paulus nǟmt ud, lukket höm ön.

¹⁰ En said: U, dü Düwels-Biärn, vol van List en Skalkheid, en Fīnd van di Rogtfârdigheid, dü halst ek âp, di Herr sin rogt Weien forkirt tö måkin.

¹¹ En nü betänk, di Herr sin Hund komt aur di, en dü skedt blinj wis, en di Sen en Tidlung ek se. En metjens van di Stünd of ön fâl die Junkheid en Düsternis üp höm; en hi ging ombi, sågt hokken, diär höm bi Hund leite küd.

¹² Üs di Londföged dit såg, wat diär sken wiär, liwt hi, en forwundert sik aur di Herr sin Lir.

¹³ En üs Paulus, en danen, diär me höm wiär, van Pafos offären wiär, kâm ja tö Pergen, en Stad ön dit Lönd Pamfylien. Mar Johannes skäd van jam, en reiset weder tö Jerusalem.

¹⁴ En ja reiset weg van Pergen, en kam tö Antiochien, en Stad ön dit Lönd Pisidien, en ja ging üp di Sabbatdai īn ön di Judenskul; en sät jam diäl.

¹⁵ En üs di Wet en di Profeten lesen wiär, stjürt di Oppersten van di Skul tö jam, en let jam si: Lew Brödhem, wan at jit wat tö dit Volk tö sien ha, en dit Volk formåne wel, da nem dit Urd.

¹⁶ Diär stönd Paulus ap, en wäftet me di Hund, en sprok: I Karming van Israel, en I, welk Gott fürgte, hir tö!

¹⁷ Di Gott van döt Volk hēd üs Väders ütkwoart, en dit Volk âphoget, üs ja Främenden wiär ön dit Lönd Ägypten, en me en âphēwt Järm död hi jam diärüt dit Geleit.

¹⁸ En omtrent vjärdig Jår fordrog hi jår Wis ön di Wösteni.

¹⁹ En hi rottet sowen Volken ön dit Lönd Kanaan üt, en dilet dör dit Lot mung jam, jünder Lönden.

²⁰ En diärnå jåw hi jam Rigters, omtrent vjur höndert en föfdig Jår, bet tö di Profet Samuel.

²¹ En van di Tid of ön boad ja om en Könning; en Gott jåw jam Saul, di Seen van Kis, en Man üt de Stam Benjamin, vjärdig Jar.

²² En üs hi disallew wegnōm, sät hi David tö Könning aur jam, van welk hi tjügt: Ik hå David, de Seen van Jesse, fünden, en Man eter min Hart, diär al min Wel dö skel.

²³ Üt sin Ofkomst hēd Gott, alliküs hi dit löwet hēd, apwǟkt Jesus tö en Seligmåker foar dit Volk Israel.

²⁴ Alliküs Johannes tövoaren tö dit Volk prötjet hēd van di Döp tö Bōt (Bekiring), voar sin Önkomst.

²⁵ Üs Johannes sin Löp volbrågt hed, said hi: Hokken min I, dat ik sen? Hat es ek mi, hurfoar I mi hoald; mar se, hi komt eter mi, ik sent ek wert, dat ik höm di Skur van di Fet lise.

²⁶ I Karming, lew Brödhem, Biärner van Abrahams Ofkomst, en danen, diär mung ju Gott fürgte, tö ju es dit Urd van de Seligheid stjürt.

²⁷ For danen, diär ön Jerusalem une, en jar Oppersten, aurdat ja höm ek küd, nog de Stem van de Profeten, (welk üp alle Sabbatten lesen ūd), hå ja höm forordilet, en di Profeten-Stem tö folling brågt.

²⁸ En hurwel ja nin Uarsåk tö di Doad ön höm foand, boad ja dag Pilatus, höm dit Lewent tö nemmen.

²⁹ En diär ja Alles volbrågt hed, wat er van höm skrewwen es, nōm ja höm van-t Holt, en leid höm ön en Grēw.

³⁰ Mar Gott hēd höm apwäkt van Doaden.

³¹ En hi es vul Dagen sen uden van danen, diär me höm âpgingen wiär van Galiläa tö Jerusalem, welk sin Tjügen sen bi dit Volk.

³² En wü forkindige ju uk di Belöwing, welk Gott üs Väders jåw.

³³ Dat Gott dit tö folling brågt ön üs, jår Ofkomst, dat hi Jesus âpwǟkt, alliküs er ön di taust Psalm skrewwen stånt. Dü best min Seen, delling hå ik di tökom letten.

³⁴ Dat hi höm van Doaden âpwäkt hēd, en dat hi ek moar forwese skel, sprakt hi sa: Ik wel ju di Gnad, welk ik David belöwet hå, tru hoald.

³⁵ Diärom sprakt hi uk ön en Üder Steid: Dü wedt et ek tölet, dat din Hellig di Forwesing sjogt.

³⁶ For David, üs hi bi sin Tid eter Gotts Wel tinet hed, es hi töslöppen, en bi sin Väders leid, en hēd wel di Forwesing sen.

³⁷ Mar di, welk Gott âpwǟkt hēd, hi hēd di Forwesing ek sen.

³⁸ Sa mut et ju nü bekänt wis, lew Brödhem! dat ju forkindigt ud di Sends-Foriwing dör höm, en van al dit ön Mosis sin Wet küd I ek rogtfardig ud.

³⁹ Mar hokken ön dös liwt, di ud selig.

⁴⁰ Se nü tö, dat dit ek aur ju komt, wat ön di Profeten said es.

⁴¹ Betänk, I Foragters! en forwundert ju, en ud tö Skand, for ik dö en Werk bi ju Tid, wat I ek liw wel, wan er-t ju hokken fortält.

⁴² Üs nü di Juden üt de Skul ging, boad di Heiden, dat jat twesken di Sabbatdagen jam dit Urd si måt.

⁴³ En üs di Geminte van di Skul âpbrok en van arküder ging, fölligt vul Juden en gottesfürgtig Nibekirte (Judengenoten) Paulus en Barnabas eter, welk tö jam sprok, en jam formånet, dat ja bi Gottes Gnad bliw skuld.

⁴⁴ Mar üp di fölgende Sabbat kam binai di hile Stad töhop, om Gottes Urd tö hiren.

⁴⁵ Mar üs di Juden dit Volk såg, wad ja vol Nidskheid, en said wat öntögen dit, wat van Paulus said wåd, en dit Tögenspreken ging aur ön Spot.

⁴⁶ Mar Paulus en Barnabas sprok dristig en fri: Hat wiär nödig, dat Gottes Urd jest tö Ju spreken wåd; mar nü stöt I dit van ju, en agt ju sallew ek wert tö dit ewig Lewent; se, da wänd wat unk tö di Heiden.

⁴⁷ For sa hed unk di Herr Order iwen. Ik hå di tö en Lägt foar de Heiden sǟt, om dat dü di Seligheid best bet tö di bütterst Jend van di Örd.

⁴⁸ Mar üs di Heiden dit hjert, wåd ja blid, en priset di Herr sin Urd, en sa Vulen fing di Glōw, üs er tö dit ewig Lewent forordnet wiär.

⁴⁹ En di Herr sin Urd wåd aur dit hile Lönd ütbredet.

⁵⁰ Mar di Juden sagt di öndagtig en iärbar Wüffen, en di Oppersten ön di Steid âptöhitsin, en reget ap tö en Forfölging aur Paulus en Barnabas, en brågt et diärhen, dat jat dit Lönd forwiset wåd.

⁵¹ Mar jat skoddet di Stof van jar Fet tögen jam, en kam tö Ikonien.

⁵² En di Jüngers wåd vol Blidheid en vol van di hellig Geist.