2 Korinther 12 - North Frisian New Testament (Clemens)

Dit 12. Kapitel.

¹ Om mi tö rümin, es mi wårelk nönt net, dag wel ik kom tö di Sjüner en Ipenbåring van di Herr.

² Ik kän en Mensk ön Kristus voar vjurtein Jåren, (of hi ön sin Likhäm wiär, dit wet ik ek; of hed hi bütten sin Likhäm wessen, dit wēt ik uk ek — Gott wēt et). Hi wad henrukt bet ön di träd Hemmel.

³ En ik kän disallew Mensk, (of hi ön di Likhäm, of bütten di Likhäm wessen hed, dit wet ik ek — Gott wet et).

⁴ Hi wåd henrükt ön dit Paradīs, en hjert Urder, diär ek üttöspreken sen, welk nin Mensk si kjen.

⁵ Diärvan wel ik mi rüme; mar van mi sallew wel ik mi nönt rüme, voarbütten min Swakheid.

⁶ En wan ik mi rüme wild, wiär ik da ek tåbig, for ik wild di Wårheid si. Ik let diärvan of, omdat ek hokken mi hoger agt, üs hi ön mi sjogt, of van mi hjert.

⁷ Omdat ik aur di hōg Ipenbåring mi ek tö vul hēw, es mi en skarp Turn ön-t Flesk iwen, nämelk di Satans-Engel, diär mi me Fästen slaid, omdat ik mi ek aurhew.

⁸ Diärom ha ik di Herr trimal böden, van mi tö wiken.

⁹ En hi hed tö mi said: Let min Gnad di nog wis, for min Kraft es ön di Swakken magtig. Diärom wel ik ollerlewst mi om min Swakheids wel rüme, omdat di Kraft van Kristus ön mi unet.

¹⁰ Diärom sen ik gud tö Mud ön Swakheid, ön Smoaien, ön Noad, ön Forfölging, ön Benautheid om Kristus sin wel. For wan ik swak sen, da sen ik stârk.

¹¹ Ik sen en Nar uden aur dit Rümin. Diärtö ha I mi twüngen. For ik skuld van ju lowet ud; for ik sen nönt mender, üs di hōg Aposeler sen, alhurwel ik nönt sen.

¹² For di Markteken van en Apostel sen bi ju sken, me al Geduld me Teken en Wunder, en me Dåden.

¹³ For wat es dit wel, hurön I mender sen üs di Üder Geminten, sönder dat ik ju ek beswäret hå? Foriw mi di Send.

¹⁴ Betänk, ik sen bered, tö di trädmål tö ju tö kommen, en wel ju ek tö Last fål. For ik sjuk ek dit, wat ju es, mar ju sallew. For ek di Biärner skel foar di Åldern Warldsgud Såmele, mar di Åldern foar di Biärner.

¹⁵ Mar ik wel mi rogt hold apåwere, en âpåwert ud foar ju Silen; alhurwel ik ju vul lew ha, en I mi dag litjet lew ha.

¹⁶ Dag let dit man sa wis, dat ik ju ek lästig uden sen, mar, wil ik slau wiär, ha ik ju me List fangt.

¹⁷ Ha ik van hokken min Voardil sagt dör dånen, welk ik tö ju stjürt ha?

¹⁸ Ik hå Titus formånet, en me höm jit en Brödher moar stjürt. Hēd Titus sin Voardil bi ju sågt? Ha wat ek ön jen Geist wandelt? Hå wat ek ön disallew Futstöpen wandelt?

¹⁹ Tänk I alweder, dat wat unk forswåre? Wat sprek ön Kristus voar Gott, en dit al geske, min Lewsten! tö ju Betering.

²⁰ For ik fürgte, wan ik kom, dat ik ju ek sa findj, üs ik et ha wel, en I mi uk ek sa findj, üs I mi ha wel; dat er ek Ünjensheid, Nidskheid, Fortörning, Strid, Sladder, Instokin Apblögenheid, Aprör diär es.

²¹ Omdat wan ik weder kom, min Gott mi bi ju fornederige mut, en ik Beruen aur Vulen hå mut, diär voarhen sik forsendigt hå, en sik ek bekirt hå van di Ünrinheid, Hureri, en Fülfattigheid, welk ja drewwen ha.