1 Korinther 7 - North Frisian New Testament (Clemens)

Dit 7. Kapitel.

¹ Üp dit, wat I mi skrewwen hå swåre ik: Hat es gud foar di Mensk, wan hi nin Wüfhaud berört.

² Mar om di Hureris wel skel ark sin ein Wüf hå, en ark Wüf hör ein Man ha.

³ Di Man bewise di Wüf di skildig Gudwelligheid, alliksa si Wüf di Man.

⁴ Di Wüf es hör ein Likhäm ek magtig, mar di Man. Alliksa es di Man ek magtig aur sin ein Likhäm, mar di Wüf.

⁵ Hoald at junk ek van arküder, hat mai da wis me bid Töstëmming en Tidlung, om dat at apleid sen tö fastin en tö bödigin; en kom weder töhop, omdat di Satan junk ek forsjukt, om junk Geilheids wel.

⁶ Dit si ik üs en gud Red, en ek üs en Befel.

⁷ Mar ik wild lewwer, alle Mensken wiär sa üs ik sen, mar ark hēd sin ein Gaw van Gott, di jen sa, en di uder sa.

⁸ Ik si dit tö di Ünbefriten en di Inkewüffen. Hat es gud foar jam, wan ja uk bliw allik üs ik.

⁹ Mar kjen ja sik dit ek önthoald, da let jam fri. Hat es beter tö frien, üs Brand tö liden.

¹⁰ Di Befriten iw ik ek, mar di Herr jewt di Befel, dat di Wüf sik ek skäd van di Man.

¹¹ Mar wan jü sik skäd, dat jü da Inke blewt, of uk, dat jü sik me di Man forsönet. En dat di Man di Wüf ek van sik let.

¹² Mar tö di Üdern si ek, ek di Herr: Wan en Brödher en ünglowig Wüf hēd, en hat håget hör, bi höm tö unin, di skäd sik ek van hör.

¹³ En wan en Wüf en ünglowig Man hed, en hat håget höm, bi hör tö unin, da mut jü sik ek van höm skäd.

¹⁴ For di ünglowig Man es helligt dör di Wüf, en din ünglowig Wüf ud helligt dör di Man, üders wiär ju Biärner ünrin, nü sen ja hellig.

¹⁵ Mar wan di Ünglowig sik skäd, da let höm sik skäd. Nin Brödher, en nin Sester es ön sa en Fal bünden. Gott hēd üs ön Fred beröpen.

¹⁶ For wetst dü, Wüf! of dü di Man selig måke skedt? Of dü, Man! of dü di Wüf selig måke skedt.

¹⁷ Sa üs Gott dit ark tödilet hēd, alliküs Gott ark beröpen hed, sa wandele hi. En sa forordne ik dit ön alle Geminten.

¹⁸ Es er hokken beskären beröpen, di let sik nin Voarhid önti. Es er hokken ön di Voarhid beröpen, di let sik ek beskjär.

¹⁹ Di Beskjäring es nönt, en di Voarhid es nönt, mar Gottes Gebot hoald.

²⁰ Ark bliw ön sin Stand, hurön hi beröpen es.

²¹ Best dü tö en Knegt beröpen, da kemmere ek diäraur; mar kjenst dü fri ud, da wäle dit vul lewwer.

²² For hokken üs en Knegt beröpen es ön di Herr, di es van di Herr friletten; alliksa hokken üs fri beröpen es, hi es Kristus sin Knegt.

²³ I sen jür kopet, ud ek di Mensken jår Slåwen.

²⁴ Ark, lew Brödhem! hurön hi beröpen es, diärön bliw hi voar Gott.

²⁵ Aur di Jüngers hå ik nin Befel van di Herr; mar ik si min Mining, alliküs ik van di Herr Bârmhartigheid fingen hå, om tru tö wisen.

²⁶ Sa min ik nü, al dit es gud, om di Noads wel ön dös Tid, dat et foar di Mensk gud es, sa tö wisen.

²⁷ Best du ön en Wüf bünden, da sjuk ek, hör loas tö uden; mar best du loas van di Wüf, da sjuk nin Wüf.

²⁸ Mar wan dü frīst, da forsendigst dü di ek; en wan en Jümfer frit, da fersendigt jü sik uk ek; dag skel sokken Bedrük hå ön jar Flēsk. Ik forskoanigt ju hold.

²⁹ Mar dit si ik ju, lew Brödhem! di Tid es kurt. Fârder es dit di Mining, danen, diär Wüffen ha, dat ja sen, üs wan ja nin Wüffen ha; en danen, diär skroale, üs skroalet ja ek.

³⁰ En danen, diär sik frügge, üs frügget ja jam ek; en danen, diär kopet, üs wan ja dit ek behoald.

³¹ En danen, diär dös Warld brük, dat ja en ek mesbrük, for di Wis van dös Warld forgeid.

³² Mar ik wild, dat I sönder Sörrig wiär. Hokken ledig en loas es, di sörge diärfoar, wat di Herr töhjert, hurdelling hi di Herr håget.

³³ Mar hokken frit, di sörrigt diärfoar, wat tö di Warld hjert, hurdelling hi di Wüf håget. Diär es in Forskel twesken en Wüf en en Jümpfer.

³⁴ Hokken ek frit, jü sörrigt diärfoar, wat di Herr töhjert, dat jü hellig es, bid ön hör Likhäm, en ön hör Geist. Mar hokken frit, jü sörrigt diärfoar, wat tö di Warld hjert, hurdelling ju di Man håget.

³⁵ En dit si ik tö ju ein Voardil, hat es ek, dat ik ju en Strik om di Hals snüre wild, mar diärtö, dat et skekkelk es, en dat I stidigs en sönder Hendernis di Herr tine kjen.

³⁶ Mar wan er hokken tinkt, dat hi ön sin Dågter Skand belewwe küd, wil dat jü üders aur di Jungjåren henkomt, en hat kjen ek üders wis, di dö, wat hi wel; hi forsendigt sik ek; hi let hör fri.

³⁷ Wan er hokken sik fast voarnemt, aurdat hi ek twüngen es, en sin fri Wel hed, en beslüt dit ön sin Hart, sin Dågter tö bewårin, di däd wel.

³⁸ Tölēst, hokken sik befrit, di däd wel; mar hokken sik ek befrit, di däd beter.

³⁹ En Wüf es bünden dör di Wet, sa lung üs di Man lewwet, wan di Man stürwen es, da es jü fri, sik weder tö befrien, me hokken jü wel, alining, dat et ön di Herr geske.

⁴⁰ Mar jü es lekkelker, wan jü sa blewt, na min Mining. Ik min uk, dat ik Gottes Geist ha.