1 Korinther 14 - North Frisian New Testament (Clemens)

Dit 14. Kapitel.

¹ Strewe na di Lewde! Tragte eter di geistelk Gawen, mar foar-t mist, dat I wis voarüt si kjen.

² For hokken en främed Moal sprakt, di sprakt ek foar di Mensken, mar foar Gott, for Nemmen forstånt dit, mar me di Geist sprakt hi forborgene Dinge.

³ Hokken wis voarüt said, hi sprakt foar di Mensken tö jar Aprogting, tö Formåning, en tö Trösting.

⁴ Hokken me en främed Moal sprakt, di rogt sik sallew âp; hokken wis voarüt said, di rogt dit Geminte ap.

⁵ Ik wild, dat I al me främed Moalen sprek küd, mar vulmoar, dat I wis voarüt said. For di diär wis voarüt said, di es moar, üs di, diär ön en främed Moal sprakt, hat mai da wis, dat hi dit uk ütlīdt, omdat dit Geminte diärdör aprogt ud.

⁶ Mar nü, lew Brödhem! wan ik tö ju kam, en sprok en främed Moal, wat wiär dit tö Net foar ju, wen ik ek me ju sprok dör Ipenbåring, of dör Känels, of dör Wissien of dör di Lir?

⁷ Forhalt sik dit da uk alliksa ön di Dingen, diär en Lüt iw, hat mai en Floit, of en Harp wis; wan ja ek forskellig Klank van sik iw, hur kjen em wēt, wat floitet of spöllet ud.

⁸ En wan di Basun en ündüdelk Ton jewt, hokken wel sik da apröst tö Krig?

⁹ Alliksa uk I, wan I me Tungen sprek, wan I ek en düdelk Rede hoald; hur kjen em wēt, wat spreken es? Jå hat wild wis, üs wan I ön di Winj sprek.

¹⁰ Diär sen sa vul Slag Stemmen ön di Warld, en nin diärvan es ündüdelk.

¹¹ Wan ik nü ek di Bedüding van di Stem wet; wild ik da ek üs en Främed foar di wis, diär sprakt; en di diär sprakt mut mi främed wis.

¹² Alliksa uk I, wil I tragte eter di geistelk Gawen, strewe diäreter, dat I dit Geminte âprogt, omdat I Alles rikkelk hå.

¹³ Diärom, hokken me en främed Moal sprakt, di bödige sa dat hi dit uk ütlidt.

¹⁴ Mar wan ik me di Tung ön en främed Moal bödige, da bödigt wel min Geist, mar min Forstand tinet da Nemmen tö Net.

¹⁵ Hurdelling skel dit da wis? Nämelk sa: I wel bödige me di Geist, en wel uk bödige me min Forstand; ik wel Psalmen sjung me min Geist, en wel uk Psalmen sjung me min Forstand.

¹⁶ Mar wan du segenst ön di Geist; hur kjen di, diär nönt lirt hed, Amen si üp din Danksien, wil hi ek forstånt, wat du saidst?

¹⁷ Dü saidst wel Dank, üs-t höm skekket, mar di Üder ud diärvan ek aprogt.

¹⁸ Ik danke min Gott, dat ik moar me främed Moalen sprak, üs I al.

¹⁹ Mar ik wel ön dit Geminte lewwer füf Urder sprek me min Forstand, omdat ik uk Üdern önderwise mai, üs üders tin düsend Urder me en främed Moal.

²⁰ Lew Brödhem! ud ek Biärner ön di Forstand, mar ön di Bōsheid wis Biärner, en ud mündig ön Insigt.

²¹ Ön di Wet stånt er skrewwen: Ik wel me Üder Tungen en me Üder Leppen sprek tö döt Volk; en ja skel mi uk sa ek hir, sprakt di Herr.

²² Diärom sen di Moalen ön di främed Sprak tö en Teken, ek foar di Glowigen, mar foar di Ünglowigen; mar dit Wisvoarütsien es ek foar di Ünglowigen, mar foar danen, welk liw.

²³ Wan nü dit hile Geminte töhop komt ön en Steid, en ja al me främed Moalen sprok, en diär kam sokken diär di Språk ek kan, of sokken, diär ek liw, wild ja ek si, I wiär wansennig?

²⁴ Mar wan ja al voarüt wissi küd, en diär kam en Ünglowiger, of en Üngeliärter (Laie) in; di wåd ja van jam al aurtjügt, en van jam al beordilet.

²⁵ En sa wåd dit Forborgene ön sin Hart ipenbar, en hi wild üp sin Ansegt fål, Gott önbödige, en bekän, dat Gott wårhaftig ön ju wiär.

²⁶ Hurdelling es dit nü da? lew Brödhem! Wan I töhop kom, da hed di jen en Lowpsalm, di Üder en Lir, di Üder en främed Moal, di Üder en Ipenbåring, di Üder en Ütlegging. Let di al ske tö Aprogting.

²⁷ Wan er hokken ön en främed Moal sprakt, of tau, of üp dit mist tri, di jen eter di Üder nä di Bört, da li Jen dit üt.

²⁸ Mar es diär nin Ütlegger, da swügge ark ön dit Geminte; dag dat hi tö sik sallew en tö Gott sprakt.

²⁹ Van di Wissiers let tau of tri sprek, en di Üdern kjen diäraur ordile.

³⁰ Mar wan en Üdern, welk diär set, en Ipenbåring faid, da swügge hi jest.

³¹ Ik kjen wel al wissi, di jen eter di Üder, omdat ja al lir, en al formånet ud.

³² En de Profeten jar Geister sen di Profeten önderdånig.

³³ For Gott es ek en Gott om Forwirring öntörogten, mar om Fred tö stiftin; alliküs ön alle Geminten, hur Helligen sen.

³⁴ Let ju Wüffen swügge ön dit Geminte. For hat skel jam ek töletten wis tö spreken, mar ja skel önderdån wis, alliküs di Wet said.

³⁵ Mar wel ja wat lir, da let jam ēthüs jår Måner fråge. Hat stånt di Wüffen ek gud ön, ön dit Geminte tö spreken.

³⁶ Of es Gotts-Urd van ju ütgingen? Of est alining tö ju kjemmen?

³⁷ Wan er hokken tinkt, hi wiär en Profet, of geistelk, di betänk, wat ik ju skriw, for hat sen di Herr sin Geboten.

³⁸ Wan er hokken es, diär dit ek insjogt, di let uk sa wis.

³⁹ Diärom, lew Brödhem! tragte eter di profetisk Gåwen, en wärne-t ek, me en främed Moal tö spreken.

⁴⁰ Let Alles iärelk en ordentlik tögung.