نِحِمیا 9 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

اعتراف قوم به گناهانشان

¹ در روز بیست و چهارم همان ماه، تمام قوم اسرائیل جمع شدند تا با روزه، پوشیدن پلاس، و ریختن خاک بر سرشان اندوه خود را نسبت به گناهانشان نشان دهند.

² بنی‌اسرائیل که خود را از بیگانگان جدا کرده بودند، ایستادند و به گناهانی که خود و نیاکانشان مرتکب شده بودند، اعتراف کردند.

³ حدود سه ساعت تورات یَهْوه، خداوند برای ایشان خوانده شد، و حدود سه ساعت دیگر را به اعتراف گناهان و نیایش یَهْوه، خدای خود پرداختند.

⁴ یِشوع، بانی، قَدمیئیل، شِبَنیا، بونّی، شِربیا، بانی و کنانی بر سکوی لاویان ایستادند و با صدای بلند نزد یَهْوه، خدای خود دعا کردند.

⁵ این لاویان مردم را برای نیایش فراخواندند: یِشوع، قَدمیئیل، بانی، حَشَبنیا، شِربیا، هودیا، شبیا و فِتَحیا. آنان گفتند: «به پا خیزید و یَهْوه، خدای خود را ستایش کنید؛ او را همواره تا به‌ ابد ستایش کنید! همه نام پُرشکوه او را ستایش کنید، اگرچه ستایش هیچ انسانی بسندۀ او نیست.»

دعای اعتراف

⁶ آنگاه قوم اسرائیل چنین دعا کردند: «تو، ای خداوند، تنها تو خداوند هستی، تو آفرینندۀ آسمان‌ها و ستارگان آن هستی. تو آفرینندۀ زمین و دریاها و هرچه در آن‌ها است هستی؛ تو به همه زندگی بخشیدی. لشکریان آسمانی تو را پرستش می‌کنند.

⁷ تو، ای یَهْوه، خدا که اَبرام را برگزیدی و او را از اورِ کَلدانیان بیرون آوردی؛ تو نام او را به ابراهیم تغییر دادی.

⁸ تو دریافتی که دل او نسبت به تو وفادار است، و تو با او پیمان بستی که سرزمین کنعانیان، حِتّیان، اَموریان، فِرزّیان، و یِبوسیان و جِرجاشیان را به نسل او بدهی و به پیمان خود وفا کردی، زیرا تو وفادار هستی.

⁹ «تو رنج نیاکان ما را در مصر دیدی؛ تو فریادشان را در کنار دریای سرخ شنیدی.

¹⁰ تو نشانه‌های شگفت‌آوری علیه فرعون‌، بزرگان و مردم سرزمین او انجام دادی، زیرا تو می‌دانستی آن‌ها چگونه بر قوم تو ستم کردند. در آن زمان برای خود نامی یافتی که تا امروز پایدار است.

¹¹ تو راهی از میان دریا برای قوم خود باز کردی، و ایشان را به خشکی برآوردی، و تعقیب کنندگان ایشان را در آب‌های ژرف فروبردی، همچون سنگی در دریای خروشان.

¹² تو در روز با ابری ایشان را راهنمایی کردی، و در شب با آتش راهشان را روشن کردی.

¹³ در کوه سینا از آسمان به زیر آمدی. تو با قوم خود سخن گفتی و به ایشان شریعت برحق و قوانین نیک خود را آموزش دادی.

¹⁴ تو به ایشان آموختی تا روز سَبَّتِ تو را مقدّس بدارند، و از طریق بنده‌ات موسی قوانین خود را به ایشان دادی.

¹⁵ «هنگامی‌که گرسنه بودند، از آسمان به ایشان نان دادی، و هنگامی‌که تشنه بودند، از میان صخره‌ای به ایشان آب دادی. تو گفتی سرزمینی را که به آنان وعده داده بودی، تصرّف کنند.

¹⁶ امّا نیاکان ما مغرور شدند و گردنکشی کردند، و از فرمان‌های تو پیروی نکردند.

¹⁷ آنان از اطاعت امتناع ورزیدند و همۀ کارهایی را که انجام داده بودی، فراموش کردند. ایشان معجزاتی را که انجام داده بودی، فراموش کردند. در غرور خودشان رهبری برگزیدند تا ایشان را به بردگی در مصر بازگرداند. امّا تو خدایی بخشنده‌ هستی. تو دلسوز و مهربان و دیرخشم هستی. رحمت تو عظیم است؛ تو ایشان را ترک نکردی.

¹⁸ حتّی زمانی‌‌که آنان بُتی به شکل گوساله ساختند و گفتند، 'این است خدایی که آنان را از مصر بیرون آورد!' و کُفر گفتند،

¹⁹ تو در رحمت عظیم خود، ایشان را در بیابان رها نکردی. چون رحمت تو عظیم است. تو ابر یا آتشی را که شب و روز، راهنمای ایشان بود، پس نگرفتی.

²⁰ تو روح نیک خود را برای آموزش ایشان دادی. در گرسنگی به ایشان مَنّا و در تشنگی به ایشان آب دادی.

²¹ مدّت چهل سال در بیابان، تو همۀ نیازهای آنان را برآورده کردی؛ جامه‌ٔ ایشان هرگز کهنه نشد، و پای ایشان هرگز ورم نکرد.

²² «تو اجازه دادی تا بر ملّت‌ها و ممالک و سرزمین‌هایی که در مرز ایشان بود، چیره شوند. ایشان سرزمین حِشبون را از سیحون پادشاه، و سرزمین باشان را از عوج پادشاه گرفتند.

²³ تو به شمارۀ ستارگان آسمان به ایشان فرزندان دادی، و اجازه دادی سرزمینی را که به نیاکان ایشان وعده داده بودی، تسخیر کنند و در آن زندگی نمایند.

²⁴ آنان سرزمین کنعان را تصرّف کردند. تو بر اقوامی که آنجا زندگی می‌کردند، پیروز شدی. تو به قوم خود قدرت دادی که مطابق میل خود با مردم و پادشاه کنعان رفتار کنند.

²⁵ قوم تو شهرهای مستحکم، زمین‌های حاصل‌خیز، خانه‌های پُر از ثروت، آب‌انبارها، درختان زیتون، درختان میوه و تاکستان‌ها را به تصرّف در آوردند. آنان هرچه خواستند خوردند و فربه شدند، و از چیزهای نیکویی که به ایشان دادی، لذّت بردند.

²⁶ «امّا قوم تو سرکشی کرده از تو نافرمانی کردند، آنان به قوانین تو پشت کردند. انبیایی را که به ایشان هشدار دادند و گفتند که به‌سوی تو بازگردند، کشتند. بارها به تو اهانت‌ کردند.

²⁷ پس تو اجازه دادی که دشمنانشان بر ایشان پیروز گردند و بر آنان حکومت کنند. در دشواری‌های خود، برای کمک تو را خواندند، و تو از آسمان به ایشان پاسخ دادی. به‌خاطر لطف عظیم خود، برای ایشان رهبرانی فرستادی، تا ایشان را از دست دشمنانشان برهانند.

²⁸ امّا هنگامی‌که آرامش بازگشت، آن‌ها گناه ورزیدند، و تو دوباره اجازه دادی تا دشمنانشان بر ایشان چیره شوند. با‌این‌حال، زمانی‌‌که توبه کردند و از تو خواستند که ایشان را نجات دهی، تو در آسمان شنیدی و بارها به‌خاطر لطف عظیم خود، ایشان را رهانیدی.

²⁹ تو هشدار دادی تا از تعالیم تو پیروی کنند، امّا در غرور خود قوانین تو را رد کردند، با‌وجودی که پیروی از قوانین تو راه زندگی است. آن‌ها با سرسختی و لجاجت از پیروی تو خودداری کردند.

³⁰ سال‌ها با صبر به آنان هشدار دادی، انبیای خود را الهام بخشیدی تا سخن گویند، امّا قوم تو گوش فراندادند. پس اجازه دادی که ملّت‌های دیگر بر ایشان چیره شوند.

³¹ امّا در رحمت عظیم خود، ایشان را ترک یا نابود نکردی، چون تو خدای مهربان و دلسوزی هستی.

³² «ای خدا، خدای ما، تو چقدر عظیم هستی! چقدر مهیب و چه اندازه قدرتمند! تو با وفاداری وعده‌های عهد خود را نگاه می‌داری. از زمانی‌‌که امپراتور آشور ما را مورد ستم قرار داد تا به امروز چقدر رنج کشیده‌ایم! پادشاهان ما، رهبران ما، کاهنان و انبیای ما، نیاکان ما و تمام مردم چقدر رنج کشیده‌اند. به یادآور که ما چقدر رنج کشیده‌ایم!

³³ ما را به‌حقّ ‌تنبیه نمودی. حتّی با وجود این‌که ما گناه کرده‌ایم، تو وفادار بوده‌ای.

³⁴ نیاکان، پادشاهان، رهبران و کاهنان ما از قوانین تو پیروی نکردند. آنان به فرمان‌ها و هشدارهای تو گوش فراندادند.

³⁵ با رضایت تو، پادشاهان بر قوم فرمانروایی کردند، و در سرزمین گسترده و حاصل‌خیزی که تو به آن‌ها دادی، زندگی کردند؛ امّا از گناه بازگشت نکردند و از خدمت به تو کوتاهی کردند.

³⁶ اکنون ما در سرزمینی که تو به نیاکان ما دادی تا از میوه‌ها و فرآورده‌های نیکویش لذّت ببرند، برده هستیم.

³⁷ فرآورده‌های این سرزمین نصیب پادشاهانی است که تو به‌ سبب گناهان ما، بر ما مسلّط ساختی. آن‌ها مطابق میل خود با ما و احشام ما عمل می‌کنند، و ما در محنت عمیقی به سر می‌بریم.»

نمایندگان مردم پیمان‌ را امضا می‌کنند

³⁸ به‌ سبب همۀ این رویدادها، ما پیمانی پایدار نوشتیم و رهبران و لاویان و کاهنان آن‌ را مُهر کردند.