نِحِمیا 1 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

اندوه نِحِمیا و دعای او برای قوم خود

¹ این است گزارش کارهایی که نِحِمیا پسر حَکَلیا انجام داد: در ماه کیسلِو، در بیستمین سال سلطنت اردشیر شاهنشاه پارس، در پایتخت یعنی شهر شوش بودم.

² حنانی، یکی از برادرانم، با گروهی از سرزمین یهودا به آنجا آمدند و من از آنان دربارۀ اورشلیم و یهودیانی که از تبعید بابِل بازگشته بودند، سؤال کردم.

³ ایشان گفتند که آنانی‌که زنده مانده‌اند و به میهن بازگشته‌اند با دشواری روبه‌رو هستند و بیگانگانی که در آن اطراف زندگی می‌کنند با حقارت به ایشان می‌نگرند. ایشان همچنین گفتند که دیوارهای اورشلیم هنوز ویران است و دروازه‌های آن از زمانی‌‌که در آتش سوخته شده‌ بودند، بازسازی نشده‌اند.

⁴ هنگامی‌که این خبر را شنیدم، نشستم و گریه کردم. چندین روز سوگواری کردم و چیزی نخوردم و به حضور خدا دعا کرده گفتم:

⁵ «ای یَهْوه، خدای آسمان‌ها! تو بزرگ و شگفت‌انگیز هستی. تو عهد خود را با امانت، با آنانی که تو را دوست دارند و فرمان‌های تو را انجام می‌دهند، نگاه می‌داری.

⁶ خداوندا، بر من نظر کن و دعای مرا بشنو، دعایی که روز و شب برای بندگانت، قوم اسرائیل، می‌کنم. من اعتراف می‌کنم که ما مردم اسرائیل مرتکب گناه شده‌ایم. من و نیاکانم بر ضد تو گناه کرده‌ایم.

⁷ ما بر ضد تو شرارت ورزیده‌ایم‌ و فرمان‌های تو را انجام نداده‌ایم. ما از قوانینی که توسط بنده‌ات موسی به ما دادی پیروی نکرده‌ایم.

⁸ اکنون سخنانی را که به بندۀ خود موسی گفتی، به یادآور، 'اگر شما مردم اسرائیل، با من بی‌وفا باشید، شما را در میان ملّت‌ها پراکنده خواهم ساخت،

⁹ امّا اگر به‌سوی من بازگردید و از فرمان‌های من پیروی کنید، من شما را به مکانی که برای ستایش خود برگزیده‌ام، بازخواهم گرداند، حتّی اگر در سرزمین‌های دوردست پراکنده شده باشید.'

¹⁰ «ایشان بندگان و قوم تو هستند؛ تو ایشان را با نیروی عظیم و دست توانای خود رهایی دادی.

¹¹ اکنون، ای خداوند، دعای من و بندگان دیگرت را که می‌خواهند تو را تکریم کنند، بشنو. امروز مرا کامیاب فرما و شاهنشاه را نسبت به من مهربان گردان.» در آن زمان من ساقی شاهنشاه بودم.