سوگنامه 4 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

اورشلیم، بعد از سقوط

¹ چگونه طلاهای ما جلای خود را از دست داده و بی‌ارزش شده‌اند! و سنگ‌های مقدّس معبدِ بزرگ در کوچه‌ها افتاده‌اند.

² جوانان صهیون که زمانی همچون زَر ناب، باارزش بودند، اکنون مانند ظروف گِلی ساختۀ دست کوزه‌گر، بی‌ارزش شده‌اند.

³ حتّی شغالان به توله‌های خود شیر می‌دهند، ولی زنان قوم من مثل شترمرغ شده‌اند و به کودکان خود رحم نمی‌کنند.

⁴ زبان اطفال شیرخوار از تشنگی به کامشان چسبیده است. بچّه‌ها نان می‌خواهند، امّا کسی به آن‌ها نان نمی‌دهد.

⁵ آن‌هایی که زمانی غذاهای لذیذ می‌خوردند، اینک از گرسنگی در کوچه‌ها جان می‌دهند. کسانی‌ که در ناز و نعمت زندگی می‌کردند، اکنون در بین زباله‌ها به‌دنبال غذا می‌گردند.

⁶ جزای قوم من سنگین‌تر از جزای مردم سُدوم بوده است، زیرا اهالی سُدوم در یک لحظه به دست خدا نابود شدند.

⁷ شاهزادگان ما پاک‌تر از برف و سفیدتر از شیر بودند. بدنشان از سرخی همچون لعل و در درخشندگی مانند یاقوت بود.

⁸ امّا اکنون چهره‌ای سیاه‌تر از زغال دارند و در کوچه‌ها شناخته نمی‌شوند. پوستشان به استخوانشان چسبیده و مثل چوب خشک شده‌اند.

⁹ آن‌هایی که در جنگ کشته شدند، خوشبخت‌تر بودند از کسانی‌ که بعداً به‌تدریج از گرسنگی مردند و غذایی برای زنده ماندن نداشتند.

¹⁰ مصیبتی که بر سر قوم من آمد، چنان وحشتناک بود که مادران دل‌سوز، از فرط گرسنگی کودکان خود را می‌پختند و می‌خوردند.

¹¹ خداوند خشم و غضب خود را با شدّت تمام بر صهیون فروریخت و چنان آتشی برافروخت که اساس آن‌ را خاکستر کرد.

¹² پادشاهان و مردم روی زمین، هیچ‌کدام باور نمی‌کردند که دشمن بتواند به دروازه‌های اورشلیم داخل شود.

¹³ ولی این کار شد، زیرا انبیا گناه کردند و کاهنان خون مردم نیک و بی‌گناه را در شهر ریختند.

¹⁴ آن‌ها مانند اشخاص کور در کوچه‌ها سرگردان بودند و چون آلوده به خون بودند کسی به آن‌ها دست نمی‌زد.

¹⁵ مردم فریاد می‌زدند: «ای اشخاص ناپاک، دور شوید! به ما دست نزنید!» بنابراین آن‌ها آواره و سرگردان، از کشوری به کشور دیگر می‌رفتند، و مردم به آن‌ها می‌گفتند که جایی برایشان ندارند.

¹⁶ خود خداوند آن‌ها را پراکنده ساخته و دیگر به آن‌ها توجّه نمی‌کند. او به کاهنان و بزرگان هم اعتنا نمی‌کند.

¹⁷ آن‌قدر برای کمک انتظار کشیدیم که چشمان ما تار شدند. ولی انتظار ما بیهوده بود، زیرا قومی به یاری ما نیامد.

¹⁸ دشمنان در تعقیب ما بودند و ما نمی‌توانستیم حتّی در کوچه‌ها راه برویم. عمر ما به آخر رسیده و مرگ ما نزدیک بود.

¹⁹ تعقیب کنندگان ما سریع‌تر از عقاب بودند. به کو‌ه‌ها فرار کردیم، ولی آن‌ها از تعقیب ما دست نکشیدند و حتّی در بیابان در کمین ما نشسته بودند.

²⁰ پادشاهِ ما را که برگزیدۀ خداوند و سرچشمۀ زندگی و حافظ جان ما بود، دستگیر کردند.

²¹ ای مردم اَدوم که در سرزمین عوص ساکن هستید، حالا تا می‌توانید شادی کنید، زیرا این مصیبت بر سر شما هم خواهد آمد و شما هم از جام غضب خدا خواهید نوشید.

²² ای صهیون، تو سزای گناهت را دیده‌ای. خداوند زیادتر از این تو را در تبعید نگاه نخواهد داشت. امّا تو ای اَدوم، خداوند گناهانت را آشکار خواهد ساخت و تو را به سزای کارهایت خواهد رسانید.