اِرمیا 25 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

دشمن شمالی

¹ در سال چهارم سلطنت یِهویاقیم پسر یوشیا پادشاه یهودا، که هم‌زمان با اوّلین سال سلطنت نبوکدنصر پادشاه بابِل بود، پیامی از جانب خداوند برای تمام مردم یهودا دریافت کردم.

² من به تمام مردم یهودا و اورشلیم گفتم:

³ «مدّت بیست و سه سال‌، یعنی از سیزدهمین سال سلطنت یوشیا پسر آمون تا به امروز‌، خداوند با من سخن گفته و من در رساندن پیام‌های او به شما غفلت نکرده‌ام. امّا شما اعتنایی به آن‌ها نکردید.

⁴ هرچند خداوند به فرستادن انبیای خود ادامه داد، ولی شما به آن‌ها گوش ندادید و به گفته‌هایشان توجّه نکردید.

⁵ آن‌ها از شما می‌خواستند از راه‌های گناه‌آلود خود بازگردید و از شرارت دست بردارید تا بتوانید به زندگی در سرزمینی که خداوند برای همیشه به شما و اجدادتان داده است، ادامه دهید.

⁶ آن‌ها به شما گفتند از پرستش سایر خدایان خودداری کنید و خداوند را با پرستش بُت‌هایی که خودتان ساخته‌اید، به خشم نیاورید. اگر از خداوند اطاعت می‌کردید، او شما را تنبیه نمی‌کرد.

⁷ امّا خداوند خودش می‌گوید که شما به او گوش ندادید و در عوض با بُت‌های خود او را به خشم آوردید و مستوجب مجازات شدید.

⁸ پس چون، به او گوش نمی‌دهید، خداوند متعال می‌گوید،

⁹ 'من به‌دنبال تمام ملّت‌هایی که در شمال زندگی می‌کنند و به‌دنبال بندۀ خودم نبوکدنصر پادشاه بابِل خواهم فرستاد تا آمده با یهودا و ساکنان آن و همچنین با ملّت‌های همسایه بجنگد. من این ملّت و همسایه‌های او را ویران خواهم کرد و تا به‌ابد به‌صورت مخروبه‌ای متروک که موجب وحشت هر بیننده‌ای باشد، باقی خواهد ماند. من، خداوند، چنین گفته‌ام.

¹⁰ من به فریادهای شادی و خوشی و جشن‌های عروسی آن‌ها خاتمه خواهم داد. چراغ‌هایشان بی‌روغن و مزرعه‌های آن‌ها بی‌غلّه خواهد شد.

¹¹ تمام این سرزمین به ویرانه‌ای متروک مبدّل خواهد شد که موجب وحشت هر بیننده‌ای خواهد بود. یهودا و ملّت‌های همسایه برای مدّت هفتاد سال در خدمت پادشاه بابِل خواهند بود.

¹² بعد از آن من بابِل و پادشاه آن‌ را به‌خاطر گناهانشان مجازات خواهم کرد. من آن سرزمین را ویران خواهم کرد و برای همیشه به‌صورت مخروبه‌ای درخواهم آورد.

¹³ من بابِل را با همان مصیبت‌هایی که به‌وسیلهٔ اِرمیا در مورد ملّت‌ها گفته بودم و در این کتاب ثبت شده، مجازات خواهم کرد.

¹⁴ من بابِلیان را به جزای کارهایشان خواهم رسانید و ملّت‌های زیادی و پادشاهان بزرگی، آن‌ها را اسیر خواهند کرد.'»

حکم خداوند برای ملّت‌ها

¹⁵ یَهْوه، خدای اسرائیل به من گفت: «این جام شراب از خشم من لبریز است. آن‌ را بگیر و نزد ملّت‌هایی که تو را نزدشان می‌فرستم، برده ایشان را از آن جام بنوشان.

¹⁶ وقتی آن‌ها بنوشند، سرگیجه خواهند گرفت و به‌خاطر جنگی که بر ضد آن‌ها می‌فرستم، عقلشان را از دست خواهند داد.»

¹⁷ پس من جام را از دست خداوند گرفتم و آن‌ را به ملّت‌هایی دادم که خداوند مرا نزد آن‌ها فرستاده بود و آن‌ها را وادار کردم از آن بنوشند.

¹⁸ از آن جام به اورشلیم و شهرهای یهودا و به پادشاهان و رهبران آن‌ها نوشانیدم تا تمام آن سرزمین تبدیل به بیابان و منظره‌ای وحشتناک و تکان‌دهنده شد، تا حدّی که مردم آنجا حتّی تا به امروز از نام آن‌ها مثل لعن و نفرین استفاده می‌کنند.

^19-26 سایر اشخاصی که می‌بایست از آن جام بنوشند عبارت‌اند از: فرعون مصر با بزرگان و رهبران آنجا، تمام مصریان و تمام خارجی‌های مقیم مصر، تمام پادشاهان سرزمین عوص، تمام پادشاهان سرزمین فلسطین: ‌شهرهای اَشقِلون، غزه، عِقرون، و باقی‌مانده‌های شهر اَشدود، تمام مردم اَدوم، موآب و عَمون، تمام پادشاهان صور و صیدون، تمام پادشاهان سرزمین‌های اطراف مدیترانه، شهرهای دِدان، تیما و بوز، تمام مردمی که موهای سَرخود را کوتاه می‌کنند، تمام پادشاهان عربستان، تمام پادشاهان قبایلی که در بیابان هستند، تمام پادشاهان زمری، عیلام و ماد تمام پادشاهان سرزمین‌های شمال، از دور و نزدیک، یکی پس از دیگری. تمام ملّت‌های روی زمین مجبور بودند از آن بنوشند و آخر از همه پادشاه بابِل از آن نوشید.

²⁷ آنگاه خداوند به من گفت: «به مردم بگو که من، خداوند متعال، خدای اسرائیل به آن‌ها امر می‌کنم آن‌قدر بنوشند که مست شوند و قی کنند و به‌خاطر جنگی که بر ضد آن‌ها برپا می‌کنم، چنان از پای درآیند که دیگر توان برخاستن نداشته باشند.

²⁸ اگر آن‌ها از گرفتن جام از دست تو و نوشیدن آن امتناع ورزند، به آن‌ها بگو که خداوند متعال می‌گوید، باید بنوشید.

²⁹ کار ویران‌سازی را از شهر خودم شروع خواهم کرد. آیا آن‌ها فکر می‌کنند می‌توانند از مجازات بگریزند؟ نه، آن‌ها مجازات خواهند شد، چون من تمام مردم روی زمین را گرفتار جنگ خواهم ساخت. من، خداوند متعال، چنین گفته‌ام.

³⁰ «ای اِرمیا، تو باید هرچه را من گفته‌ام اعلام کنی. تو باید به این مردم بگویی، 'خداوند از آسمان می‌خروشد، و از مکان مقدّس و متعال خود مثل رعد می‌غرّد. او بر ضد قوم خود بانگ برمی‌آورد؛ او همانند مردی که انگور را می‌فشارد، فریاد می‌زند، و تمام مردم روی زمین فریاد او را خواهند شنید.

³¹ طنین صدای او تا دورترین نقاط دنیا شنیده خواهد شد. خداوند علیه تمام ملّت‌ها اقامه دعوی کرده است. او تمام مردم را به محاکمه خواهد کشید و شریران را محکوم به مرگ خواهد کرد. خداوند سخن گفته است.'»

³² خداوند متعال می‌گوید که ملّت‌ها یکی پس از دیگری گرفتار مصیبت و بلا خواهند شد و توفان در دورترین نقاط جهان در حال شکل گرفتن است.

³³ در آن روز، اجساد کسانی‌ که به‌وسیلهٔ خداوند کشته شده‌اند، در سرتاسر دنیا پراکنده خواهد بود. کسی برای آن‌ها ماتم نخواهد گرفت و کسی آن‌ها را برای دفن کردن نخواهد برد. آن‌ها مثل انبوهی از کود بر روی زمین انباشته خواهند شد.

³⁴ شما، ای رهبران و ای شبانان قوم فریاد بزنید؛ با صدای بلند فریاد بزنید! ماتم بگیرید و در خاکستر بغلطید. روز کشتار شما فرارسیده و شما مثل گوسفند فربه، به دست قصّاب خواهید افتاد.

³⁵ راهی برای فرار شما وجود نخواهد داشت.

³⁶ شما در غم و غصّه هستید و گریه و زاری می‌کنید، چون خداوند در خشم خودش ملّت شما را نابود کرده و سرزمین آرام شما را ویران ساخته است.

^37-38 خداوند مثل شیری که لانۀ خود را ترک کرده باشد، شما را ترک کرده است. وحشت جنگ و غضب خداوند این سرزمین را به بیابانی بی‌آب‌وعلف مبدّل کرده است.