اِرمیا 18 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

اِرمیا در کارگاه کوزه‌گری

¹ خداوند به من گفت:

² «برخیز و به کارگاه کوزه‌گر برو. در‌ آنجا به تو پیامی خواهم داد.»

³ پس من به آنجا رفتم و کوزه‌گری را دیدم که بر روی چرخش مشغول کار بود.

⁴ هرگاه ظرفی که از گِل می‌ساخت معیوب بود، گِل آن را می‌گرفت و با آن ظرف دیگری می‌ساخت.

⁵ خداوند به من گفت:

⁶ «آیا من حقّ ندارم همان کاری را که کوزه‌گر با گِل می‌کند با شما قوم اسرائیل بکنم؟ شما در دست من مثل گِل در دست کوزه‌گر هستید.

⁷ اگر بگویم که می‌خواهم ملّتی یا مملکتی را از ریشه برکَنم یا نابود کنم،

⁸ ولی آن ملّت از شرارت خود دست بردارد، من از مجازاتش صرف‌نظر خواهم کرد.

⁹ به همان نحو اگر بگویم که من ملّتی یا مملکتی را به‌وجود می‌آورم و تقویت می‌کنم،

¹⁰ ولی آن ملّت از اطاعت من سر باز زند و مرتکب شرارت شود، آنگاه از آن نیکی که می‌خواستم برای ایشان انجام دهم، منصرف خواهم شد.

¹¹ پس اکنون به مردم یهودا و اورشلیم بگو که من درصدد تنبیه آن‌ها هستم. به آن‌ها بگو از زندگی گناه‌آلود خود دست بردارند و راه و رفتار خود را تغییر دهند.

¹² آن‌ها در جواب خواهند گفت، 'نه، چرا چنین کنیم؟ ما همه به سرسختی و شرارت خود ادامه خواهیم داد.'»

مردم خداوند را نمی‌پذیرند

¹³ خداوند می‌گوید: «از تمام ملّت‌ها بپرسید که آیا چنین چیزی قبلاً واقع شده است. قوم اسرائیل مرتکب کار وحشتناکی شده است.

¹⁴ آیا کوه‌های سنگی لبنان هرگز بی‌برف می‌ماند، و جویبارهای کوهستانی آن هرگز خشک می‌شوند؟

¹⁵ باوجوداین، قوم من مرا فراموش کرده‌اند و در حضور بُت‌ها بُخور می‌سوزاند. آن‌ها از راهی که باید بروند، منحرف شده‌اند؛ دیگر راه‌های قدیم را دنبال نمی‌کنند و در کوره‌راه‌ها حرکت می‌کنند.

¹⁶ آن‌ها این سرزمین را به‌جایی وحشتناک و منفور مبدّل کرده‌اند؛ هر‌کس از آنجا می‌گذرد، از دیدن آن حیرت می‌کند و از روی تعجّب سَرخود را تکان می‌دهد.

¹⁷ من قوم خود را مثل گرد و خاکی که در برابر باد شرقی پراکنده می‌شود، در برابر دشمنانشان پراکنده خواهم کرد. من به آن‌ها پشت خواهم نمود و در روز مصیبتشان به آن‌ها کمک نخواهم کرد.»

توطئه بر ضد اِرمیا

¹⁸ آنگاه مردم گفتند: «بیایید هم‌دست شویم و خود را از شرّ اِرمیا خلاص کنیم! همیشه کاهنانی برای تعلیم، حکیمانی برای راهنمایی و انبیایی برای اعلام پیام خداوند وجود خواهند داشت. بیایید اتّهامی بر او وارد کنیم و دیگر به سخنانش گوش ندهیم.»

¹⁹ پس من دعا کردم و گفتم: «ای خداوند، به آنچه می‌گویم گوش بده و آنچه را دشمنانم دربارۀ من می‌گویند، بشنو.

²⁰ آیا پاداش نیکویی، شرارت است؟ آری، آن‌ها برای من چاهی کنده‌اند که من در آن بیفتم. به‌خاطر بیاور چگونه من به حضور تو آمدم و به‌خاطر آن‌ها سخن گفتم تا تو از روی خشم با آن‌ها رفتار نکنی.

²¹ امّا اکنون، ای خداوند، بگذار فرزندانشان از گرسنگی تلف شوند، و بگذار آن‌ها همه در جنگ کشته شوند. باشد که زنانشان بیوه و بی‌فرزند شوند، مردانشان از بیماری هلاک گردند، و جوانانشان در جنگ کشته شوند.

²² چپاول‌گران را به‌طور ناگهانی برای غارت آن‌ها بفرست و بگذار از وحشت به گریه و زاری بیفتند. آن‌ها در راهم چاهی کنده‌اند که در آن بیفتم و برایم دامی نهاده‌اند تا در آن گرفتار شوم.

²³ امّا ای خداوند، تو تمام توطئه‌های آن‌ها را برای کشتن من می‌دانی. شرارت آن‌ها را نبخش و از گناه آن‌ها نگذر. در خشم خودت با آن‌ها رفتار کن؛ آن‌ها را بر زمین زده و درهم بشکن.»