اِشعیا 38 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

بیماری و شفای حِزقیای پادشاه

¹ در آن روزها، حِزقیای پادشاه مریض شد و در حال مرگ بود. اِشعیای نبی پسر آموص به دیدن او رفت و به او گفت: «خداوند می‌گوید که امور خود را مرتّب کن، چون تو بهبود نخواهی یافت. خودت را برای مردن آماده کن.»

² حِزقیا رو به دیوار کرده این‌چنین دعا کرد:

³ «ای خداوند، به‌خاطر بیاور که من تو را صادقانه و با وفاداری خدمت کرده‌ام، و همیشه کوشیده‌ام آنچه را که تو از من خواسته‌ای، انجام دهم.» و بعد به‌سختی گریست.

⁴ سپس خداوند به اِشعیا فرمود

⁵ که دوباره نزد حِزقیا برود و به او چنین بگوید: «من یَهْوه، خدای جدّ تو داوود، دعای تو را شنیدم و اشک‌های تو را دیدم؛ من اجازه می‌دهم که تو پانزده سال دیگر زنده بمانی.

⁶ من تو و شهر اورشلیم را از دست امپراتور آشور نجات داده از آن دفاع خواهم کرد.»

²¹ اِشعیا از پادشاه خواست که خمیری از انجیر درست کند و آن‌ را روی دُمَل بگذارد تا شفا یابد.

²² حِزقیای پادشاه پرسید: «چه تضمین و نشانه‌ای است که من خواهم توانست به معبدِ بزرگ بروم؟»

⁷ اِشعیا در جواب گفت: «خداوند در وعدۀ خود امین است و به تو هم علامتی خواهد داد.

⁸ خداوند در پلّکانی که آحاز پادشاه به‌عنوان ساعت آفتابی ساخته است، سایه را ده قدم به عقب برمی‌گرداند.» و سایه ده قدم به عقب برگشت.

⁹ بعد از آنکه حِزقیا از بیماری‌اش شفا یافت، این سرود را در ستایش خداوند نوشت:

¹⁰ فکر می‌کردم در بهترین روزهای زندگی‌ام، به دنیای مردگان خواهم رفت، و از بقیّهٔ سال‌های خود محروم خواهم شد.

¹¹ فکر می‌کردم که در دنیای زندگان، من دیگر هیچ‌وقت خداوند یا انسان زنده‌ای را نخواهم دید.

¹² رشتهٔ زندگی من قطع شده و به پایان رسیده بود، مانند چادری که برچیده شده و پارچه‌ای که از کارگاه بافندگی بُریده شده باشد، فکر کردم خدا به زندگی‌ام پایان داده است.

¹³ تمام شب از درد فریاد کشیدم، گویی شیری تمام استخوان‌های مرا خرد می‌کند. فکر کردم خداوند به زندگی‌ام پایان داده است.

¹⁴ صدایم مثل صدای یک پرستو ضعیف بود، و مثل یک کبوتر می‌نالیدم. چشمانم از نگاه کردن به آسمان خسته شده است. ای خداوند، مرا از تمام این بلایا خلاص کن.

¹⁵ من چه می‌توانم بگویم؟ خداوند چنین کرده است. جانم در عذاب است و نمی‌توانم بخوابم.

¹⁶ ای خداوند، من برای تو، فقط برای تو زندگی خواهم کرد. مرا شفا ده و بگذار زنده بمانم.

¹⁷ به‌یقین تلخی‌ای که من تحمّل کردم، به نفع من خواهد شد. تو جان مرا از خطر می‌رهانی، و تمام گناهان مرا می‌بخشی.

¹⁸ هیچ‌کس از دنیای مردگان نمی‌تواند تو را بستاید؛ مردگان نمی‌توانند به وفاداری تو اعتماد کنند.

¹⁹ فقط زندگان تو را حمد و ثنا می‌گویند، همان‌طور که من تو را می‌ستایم. نیاکان به فرزندان خود خواهند گفت که تو چقدر امین و با وفا هستی!

²⁰ خداوندا، تو مرا شفا دادی. تو را با نواختن چنگ و سراییدن سرود ستایش خواهیم کرد؛ در همهٔ روزهای عمرمان، در معبدِ بزرگ تو.