عِزرا 9 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

باخبر شدن عِزرا از ازدواج با غیریهودیان

¹ پس از این‌که تمام این کارها انجام شد، رهبران قوم یهود نزد من آمده گفتند که مردم، کاهنان و لاویان، خود را از قوم‌های همسایه یعنی مردم عَمون، موآب و مصر و همچنان از کنعانیان، حِتّیان، فِرزّیان‌، و یِبوسیان و اَموریان جدا نگاه نداشته‌اند، بلکه آن‌ها کارهای ناشایست این مردمان را انجام می‌دادند،

² زیرا آن‌ها از زنان بیگانه برای خود و پسرانشان همسر اختیار نموده قوم مقدّس خدا را آلوده کرده‌اند. رهبران و بزرگان قوم در این خیانت پیش‌قدم بوده‌اند.

³ وقتی این‌ را شنیدم، از شدّت غم لباس خود را دریدم، موهای سروصورتم را ‌کندم و از شدّت غم و ناراحتی بر زمین نشستم.

⁴ من تا وقت تقدیم قربانی شامگاه همان‌طور در آنجا در حالت اندوه و ماتم بودم. مردم به‌تدریج اطراف من جمع شدند، مخصوصاً کسانی‌ که از آنچه خدای اسرائیل در مورد بی‌وفایی تبعیدیانِ بازگشته گفته بود، ترسیده بودند.

⁵ هنگام قربانی شامگاه در‌حالی‌که هنوز لباس پاره شده بر تنم بود، از جایی که به حالت غم و اندوه نشسته‌ بودم، برخاستم. به حالت دعا زانو زدم و دست‌های خود را به‌سوی یَهْوه، خدای خود بلند کردم،

⁶ و گفتم: «ای خدای من، آن‌قدر شرمگین هستم که نمی‌توانم سَرخود را در حضور تو بلند کنم. گناهان ما انباشته شده و از سر ما نیز گذشته‌ به آسمان‌ها می‌رسد.

⁷ از روزگار اجدادمان تا به امروز، ما، قوم تو، مرتکب گناهان فراوانی شده‌‌ایم. ما، پادشاهان و کاهنان ما به‌خاطر گناهانمان به دست پادشاهان بیگانه افتاده‌ایم. ما دچار کشتار، غارت و اسارت شده‌ و کاملاً رسوا گشته‌ایم، چنان‌که تا به امروز هستیم.

⁸ ای یَهْوه، خدای ما، اکنون مدّت کوتاهی است که به ما لطف کرده‌ای و اجازه داده‌ای که عدّه‌ای از ما از اسارت خلاص شویم و در این مکان مقدّس در امنیّت زندگی کنیم تا چشمانمان روشن گردند و در بردگی نیروی تازه کسب کنیم.

⁹ هرچند ما برده هستیم، ولی تو ما را در حالت بردگی ترک نمی‌کنی، تو پادشاهان پارس را واداشتی تا بر ما لطف کنند و به ما اجازه دهند به زندگی خود ادامه دهیم و معبدِ بزرگ تو را که ویران شده بود، دوباره بسازیم و در اینجا، در یهودیه و اورشلیم، ایمن باشیم.

¹⁰ «امّا بعد از این‌همه وقایع، دیگر چه می‌توانیم بگوییم؟ ما بازهم از فرمان‌های تو، ای خدا،

¹¹ که به‌وسیلهٔ خادمان خود انبیا به ما داده‌ای، سرکشی کرده‌ایم. آن‌ها به ما گفتند که این سرزمین که ما تصرّف خواهیم کرد، سرزمینی که به‌وسیلهٔ کارهای ناشایست و زشت اقوامی که در سرتاسر آن سکونت دارند، ناپاک شده است.

¹² آن‌ها به ما گفتند که اگر می‌خواهیم از این سرزمین بهره‌مند شویم و آن‌ را تا ابد به فرزندان خود واگذار کنیم، هرگز نباید با این مردم ازدواج کنیم یا کاری کنیم که باعث موفّقیّت و سعادت آن‌ها شود.

¹³ حتّی بعد از آن‌همه مجازات و سختی که به‌خاطر گناهان و خطاهای خود متحمّل شده‌‌ایم، ما می‌دانیم که تو، خدای ما، ما را کمتر از آنچه سزاوار بودیم، تنبیه کرده‌ای و به ما اجازه دادی تا زنده بمانیم.

¹⁴ پس چگونه ممکن است بازهم فرمان‌های تو را نادیده بگیریم و با این مردمان شریر ازدواج کنیم؟ اگر چنین کنیم، تو آن‌چنان خشمگین خواهی شد که ما را به‌کلّی از بین خواهی برد و دیگر اجازه نخواهی داد که زنده بمانیم؟

¹⁵ ای یَهْوه، خدای اسرائیل تو عادل هستی، امّا بازهم اجازه داده‌ای عدّه‌ای از ما زنده بمانیم. ما به گناهان خود در حضور تو اعتراف می‌کنیم؛ ما هیچ شایستگی برای آمدن به حضور تو نداریم.»