حزقیال 3 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

¹ خدا گفت: «ای انسان فانی، این طومار را بخور و سپس نزد قوم اسرائیل برو و سخن بگو.»

² پس دهانم را باز کردم و او طومار را داد که بخورم.

³ او گفت: «ای انسان فانی، طوماری را که به تو دادم بخور و شکم خود را از آن پُر کن.» آنگاه آن‌ را خوردم و در دهانم مانند عسل شیرین بود.

⁴ سپس خدا به من گفت: «ای انسان فانی، نزد قوم اسرائیل برو و سخنان مرا دقیقاً به ایشان بگو.

⁵ زیرا که تو را نزد قوم اسرائیل می‌فرستم، نه مردمی با زبان ناشناخته دشوار.

⁶ اگر تو را نزد قوم‌ها‌یی فرستاده بودم که فهمیدن زبان آن‌ها برای تو مشکل بود، آن‌ها به تو گوش می‌دادند؛

⁷ امّا قوم اسرائیل به تو گوش نخواهند داد؛ ایشان نمی‌خواهند به من گوش کنند، چون همۀ قوم اسرائیل سرسخت و خیره‌سر هستند.

⁸ اکنون من روی تو را به سرسختی ایشان و پیشانی تو را به سختی پیشانی ایشان می‌سازم

⁹ و مانند سنگ، محکم و همچون الماس، سخت می‌گردانم تا از این مردم سرکش نترسی.»

¹⁰ خدا در ادامه گفت: «ای انسان فانی، با‌دقّت توجّه کن و آنچه را که به تو می‌گویم به‌خاطر بسپار.

¹¹ آنگاه نزد مردم قوم خودت که در تبعید می‌باشند برو و آنچه را که من، خداوند متعال می‌گویم بگو، خواه بشنوند و خواه نشنوند.»

حِزقیال در کنار رود خابور

¹² آنگاه روح خدا مرا بلند کرد و از پشت سر من غرّش عظیمی ‌برخاست که می‌گفت: «متبارک باد جلال خداوند در جایگاه آسمانی او!»

¹³ از به‌هم‌خوردن بال‌های آن موجودات و چرخ‌های کنار آن‌ها، صدای بلندی چون صدای زلزله برمی‌خاست.

¹⁴ قدرت خداوند با نیروی عظیمی‌ بر من آمد و روح او مرا برد. و همچنان‌ که قدرت خدا بر من مستولی می‌شد، احساس خشم و اندوه کردم.

¹⁵ به تِل‌اَبیب، نزد تبعیدیانی که در کنار رود خابور ساکن بودند، رسیدم و در آنجا مدّت هفت روز حیرت زده نشستم.

خداوند حِزقیال را به دیده‌بانی برمی‌گزیند

¹⁶ در پایان روز هفتم خداوند با من چنین سخن گفت:

¹⁷ «ای انسان فانی، من تو را به دیده‌بانی قوم اسرائیل گماشته‌ام. هرگاه کلمه‌ای از دهان من شنیدی، باید از طرف من به ایشان هشدار دهی.

¹⁸ اگر اعلام کنم که شخص شریری خواهد مرد و تو هشدار مرا به او نرسانی و نگویی که از کارهای بد خود توبه کند، در‌آن‌صورت به‌خاطر گناه خود می‌میرد، ولی من تو را مسئول مرگ او خواهم دانست.

¹⁹ هرگاه به شخص بدکاری هشدار بدهی و او بازهم توبه نکند و از گناه کردن دست نکشد، آنگاه او غرق در گناه خواهد مُرد، ولی تو جان سالم به‌در خواهی برد.

²⁰ «اگر مردی نیک از نیکویی خود روی برگرداند و مرتکب شرارت شود، و من سنگ لغزش در راهش قرار دهم، در صورتی که تو به او هشدار ندهی او خواهد مُرد؛ من کارهای نیکوی او را به یاد نخواهم آورد و تو را مسئول مرگ او خواهم دانست.

²¹ امّا اگر مرد درستکاری را از گناه کردن هشدار دادی و از گناه کردن دست کشید، به‌راستی زنده خواهد ماند، زیرا هشدار را پذیرفت و تو جان خود را نجات داده‌ای.»

حِزقیال قادر به صحبت نخواهد بود

²² در آنجا بار دیگر حضور پُرتوان خداوند را احساس کردم و به من گفت: «برخیز و به دشت برو و من در آنجا با تو سخن می‌گویم.»

²³ پس برخاستم و به دشت رفتم و آنجا جلال خداوند را همان‌گونه که در کنار رود خابور دیده بودم، مشاهده کردم و من به روی خود به خاک افتادم.

²⁴ امّا روح خدا بر من آمد و مرا بر پای‌هایم برپا داشت و با من سخن گفت: «برو و خود را در خانه‌ات زندانی کن.

²⁵ ای انسان فانی، تو را به بند خواهند کشید تا نتوانی به میان مردم بیرون بروی.

²⁶ من زبانت را به کامت می‌چسبانم تا گنگ شوی و نتوانی این قوم سرکش را سرزنش کنی.

²⁷ سپس وقتی دوباره من با تو صحبت کنم و دوباره به تو قدرت سخن گفتن بدهم، تو به آن‌ها خواهی گفت که من خداوند متعال، چه می‌گویم. برخی از آن‌ها گوش خواهند داد و امّا برخی به تو بی‌اعتنایی می‌کنند، زیرا آن‌ها قومی سرکش می‌باشند.»