اعمال رسولان 9 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

تغییر زندگی شائول

¹ شائول از تهدید و کشتن پیروان خداوند به هیچ نحوی دست بردار نبود. او نزد کاهن اعظم رفت

² و تقاضای معرّفی‌ نامه‌هایی برای کنیسه‌های دمشق کرد تا چنانچه مرد یا زنی را از اهل طریقت پیدا کند، آن‌ها را دستگیر کرده به اورشلیم آورد.

³ در طی سفر، وقتی شائول به دمشق نزدیک می‌شد، ناگهان از آسمان نوری در اطراف او تابید.

⁴ او به زمین افتاد و صدایی شنید که می‌گفت: «ای شائول، ای شائول، چرا بر من جفا می‌کنی؟»

⁵ شائول پرسید: «خداوندا تو کیستی؟» پاسخ آمد: «من عیسی هستم، همان کسی‌ که تو بر او جفا می‌کنی،

⁶ ولی برخیز و به شهر برو و در آنجا به تو گفته خواهد شد که چه باید بکنی.»

⁷ در این هنگام، همسفران شائول خاموش ماندند، زیرا اگرچه صدا را می‌شنیدند، ولی کسی را نمی‌دیدند.

⁸ شائول از زمین برخاست و با این‌که چشمانش باز بود، چیزی نمی‌دید. پس دستش را گرفتند و او را به دمشق هدایت کردند.

⁹ در آنجا سه روز نابینا ماند و چیزی نخورد و ننوشید.

¹⁰ یکی از ایمان‌داران به نام حنّانیا در شهر دمشق زندگی می‌کرد. خداوند در رؤیا به او ظاهر شد و فرمود: «ای حنّانیا!» او پاسخ داد: «بله، ای خداوند!»

¹¹ خداوند فرمود: «برخیز و به کوچه‌ای که آن‌ را 'راست' می‌نامند برو و در خانۀ یهودا سراغ شخصی به نام شائول طرسوسی را بگیر. او به دعا مشغول است

¹² و در رؤیا مردی را دیده است به نام حنّانیا که می‌آید و بر او دست می‌گذارد تا دوباره بینا شود.»

¹³ حنّانیا عرض کرد: «خداوندا از بسیاری دربارۀ آزارهایی که این شخص به ایمان‌داران در اورشلیم رسانیده است، شنیده‌ام

¹⁴ و حالا نیز از طرف سران کاهنان اختیار یافته و به اینجا آمده است تا همۀ کسانی را که به تو روی می‌آوردند، دستگیر کند.»

¹⁵ امّا خداوند به او گفت: «تو باید بروی زیرا این شخص وسیله‌ای است که من انتخاب کرده‌ام تا نام مرا به ملّت‌ها و پادشاهان آنان و قوم اسرائیل اعلام نماید.

¹⁶ خود من به او نشان خواهم داد که چه رنج‌های بسیاری به‌خاطر نام من متحمّل خواهد شد.»

¹⁷ پس حنّانیا رفت، وارد آن خانه شد و دست بر شائول گذاشت و گفت: «ای برادر، ای شائول، خداوند یعنی همان عیسایی که بین راه بر تو ظاهر شد، مرا فرستاده است تا تو بینایی خود را بازیابی و از روح‌القدس پُر گردی.»

¹⁸ در همان لحظه چیزی مانند پوسته از چشمان شائول افتاد و او بینایی خود را بازیافت و برخاسته تعمید گرفت.

¹⁹ بعد از آن غذا خورد و قوّت گرفت. شائول مدّتی در دمشق با ایمان‌داران به سر برد

بشارت شائول در دمشق

²⁰ و بی‌درنگ در کنیسه‌های دمشق اعلام می‌کرد که عیسی، پسر خدا است.

²¹ هر‌کس سخنان او را می‌شنید، در حیرت افتاده می‌گفت: «مگر این همان کسی نیست که در اورشلیم کسانی‌ را که نام عیسی را به زبان می‌آوردند هلاک می‌کرد؟ و آیا به همین منظور هم اینجا نیامده تا آنان را دستگیر نموده به دست سران کاهنان بسپارد؟»

²² امّا قدرت کلام شائول روزبه‌روز بیشتر می‌شد و یهودیانِ دمشق را با دلایل انکارناپذیر مُجاب می‌ساخت که عیسی، مسیح موعود است.

²³ پس از مدّتی یهودیان توطئه کردند تا او را به قتل برسانند.

²⁴ امّا شائول از نیّت آنان باخبر شد. یهودیان حتّی دروازه‌های شهر را شب و روز تحت‌نظر داشتند تا او را بکُشند،

²⁵ ولی شاگردانِ او شبانه او را داخل سبدی گذاشتند و از دیوار شهر به پایین فرستادند.

شائول در اورشلیم

²⁶ وقتی شائول به اورشلیم رسید، سعی نمود به سایر شاگردان عیسی بپیوندد، امّا آنان از او می‌ترسیدند، زیرا باور نمی‌کردند که او واقعاً پیرو عیسی شده باشد.

²⁷ امّا برنابا او را برداشت و به حضور رسولان آورد و برای ایشان شرح داد که چگونه او در راه دمشق خداوند را دیده و چطور خداوند با او سخن گفته و به چه ترتیب شائول در دمشق با شهامت به نام عیسی وعظ کرده است.

²⁸ به‌این‌ترتیب شائول در اورشلیم با آنان رفت‌وآمد داشت و آشکارا با شهامت به نام خداوند موعظه می‌کرد

²⁹ و با یهودیان یونانی‌زبان، مباحثه و گفت‌وگو می‌نمود به‌طوری‌که آنان قصد جان او را داشتند.

³⁰ وقتی ایماندران از این موضوع آگاه شدند، شائول را به قیصریه رسانیدند و او را روانۀ طرسوس کردند.

³¹ به‌این‌ترتیب، کلیسا در سراسر یهودیه و جلیل و سامره آرامش یافته بنا می‌شد. آن‌ها در خداترسی و آرامش روح‌القدس به‌سر می‌بردند و به تعدادشان افزوده می‌شد.

پطرس در لُدّه و یافا

³² پطرس از همه‌جا دیدن می‌کرد و یک‌بار نیز به دیدن مقدّسین مقیم لُدّه رفت.

³³ در آنجا شخصی را به نام اینیاس که به مدّت هشت سال مفلوج و بستری بود، دید.

³⁴ پطرس به او گفت: «ای اینیاس، عیسای مسیح تو را شفا می‌بخشد. بلند شو و رختخواب خود را جمع کن.» او فوراً از جا برخاست

³⁵ و جمیع ساکنان لُدّه و شارون او را دیدند و به خداوند روی آوردند.

³⁶ در یافا یکی از ایمان‌داران که زنی به نام طبیتا بود زندگی می‌کرد (ترجمه یونانی نام او دورکاس به معنی غزال است.) این زن که بسیار نیکوکار و بخشنده بود،

³⁷ در این زمان بیمار شد و فوت کرد. او را غسل دادند و در بالاخانه‌ای گذاشتند.

³⁸ ایمان‌داران که شنیده بودند پطرس در لُدّه است، به‌ سبب نزدیکی لُدّه به یافا، دو نفر را نزد او فرستادند و تقاضا نمودند: «هرچه زودتر خود را به ما برسان.»

³⁹ پطرس بی‌درنگ به اتّفاق آنان حرکت کرد و همین‌که به آنجا رسید، او را به بالا خانه بردند. بیوه‌زنان گریه‌کنان دور او را گرفتند و همۀ پیراهن‌ها و لباس‌هایی را که دورکاس در زمان حیات خود دوخته بود، به او نشان دادند.

⁴⁰ پطرس همۀ آنان را از اتاق بیرون کرد. سپس زانو زده دعا نمود و رو به جسد کرده گفت: «ای طبیتا، برخیز!» او چشمان خود را گشود و وقتی پطرس را دید، راست نشست.

⁴¹ پطرس دست خود را به او داد و او را روی پا بلند کرد. سپس مقدّسین و بیوه‌زنان را صدا زد و او را زنده به ایشان سپرد.

⁴² این خبر در سراسر یافا منتشر شد و بسیاری به خداوند ایمان آوردند.

⁴³ پطرس روزهای زیادی در یافا ماند و با شمعون دبّاغ زندگی می‌کرد.