۱سموئیل 30 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

جنگ با عمالیقی‌ها

¹ داوود و همراهانش در روز سوّم به صِقْلَغ رسیدند و دیدند که عمالیقیان به جنوب یهودا حمله کرده شهر صِقْلَغ را آتش زده‌اند.

² آن‌ها زن‌ها و کودکان را اسیر کرده با خود برده‌اند، امّا کسی را نکُشته‌ بودند.

³ داوود و همراهانش وقتی آن صحنه را دیدند و پی‌ بردند که شهر به خاکستر تبدیل شده و زنان و پسران و دخترانشان را به اسارت برده‌اند،

⁴ آن‌قدر گریه کردند که دیگر توان گریه کردن نداشتند.

⁵ دو زن داوود، اَخینوعَمِ یِزرِعیلی و اَبیجایل زن نابال کَرمِلی هم جزو اسیران بودند.

⁶ داوود با مشکل بزرگی روبه‌رو شده بود، زیرا مردها به‌خاطر از دست دادن زن و فرزندانشان به‌شدّت ناراحت شده بودند و می‌خواستند داوود را سنگسار کنند. امّا یَهْوه، خدای داوود او را تقویت نمود.

⁷ داوود به اَبْیاتار کاهن، پسر اَخیمِلِک، گفت: «ایفود را برای من بیاور!» و اَبْیاتار آن‌ را برایش آورد.

⁸ آنگاه داوود از خداوند پرسید: «آیا به تعقیب آن‌ها بروم؟ آیا می‌توانم به آن‌ها برسم؟» خداوند جواب داد: «بلی، برو و آن‌ها را تعقیب کن. به آن‌ها خواهی ‌رسید و اسیران را آزاد خواهی کرد.»

⁹ پس داوود و شش‌صد نفر همراهان او به راه افتادند تا به وادی بِسور رسیدند.

¹⁰ دویست نفر از آن‌ها به‌قدری خسته شده بودند که یارای پیش رفتن نداشتند. امّا داوود با چهارصد نفر دیگر به راه خود ادامه داد.

¹¹ مردان داوود در سر راه خود به جوانی مصری در صحرا برخوردند و او را نزد داوود آوردند. آن شخص سه شبانه‌روز چیزی نخورده بود، پس نان و آبی به او دادند تا بخورد.

¹² همچنین یک تکّه نان انجیر و دو خوشۀ کشمش به او دادند. وقتی‌که او سیر شد و حالش به‌جا آمد،

¹³ داوود از او پرسید: «آقای تو کیست و از کجا آمده‌ای‌؟» او گفت: «من یک مصری و غلام یک عمالیقی هستم. سه روز پیش مریض شدم و به همین خاطر اربابم مرا ترک کرد.

¹⁴ ما به منطقۀ کِریتیان که در جنوب یهودا است و به جنوب کالیب حمله کرده بودیم و شهر صِقْلَغ را آتش زدیم.»

¹⁵ داوود به او گفت: «آیا حاضری مرا نزد آن‌ها ببری؟» او جواب داد: «اگر به نام خدا قسم بخوری که مرا نکُشی و به دست اربابم نسپاری، من تو را نزد آن‌ها می‌برم.»

¹⁶ وقتی او داوود را نزد عمالیقیان برد، دید که آن‌ها بساط خود را در همه‌جا پهن کرده می‌خوردند و می‌نوشیدند و به‌خاطر آن‌همه غنیمتی که از سرزمین فلسطینیان و یهودا به دست آورده بودند، جشن گرفته بودند.

¹⁷ داوود و همراهانش، در سپیده‌دَم به آن‌ها حمله کردند و تا غروب روز بعد به کشتار آن‌ها ادامه دادند. به‌غیراز چهارصد نفر از آن‌ها که بر شترهای خود سوار شدند و فرار کردند، هیچ‌کس دیگری نتوانست بگریزد.

¹⁸ داوود همۀ افراد و همۀ چیزهایی را که عمالیقیان به غنیمت گرفته بودند، دوباره به دست آورد و دو زن خود را هم نجات داد.

¹⁹ هیچ‌چیزی از آن‌ها کم نشد، نه خُرد و نه بزرگ، نه پسر و نه دختر؛ همه‌‌چیز را دوباره به دست آوردند.

²⁰ داوود همچنین گلّه‌ها و رمه‌ها را پس گرفت و مردم آن‌ها را پیشاپیش خود می‌راندند و می‌گفتند: «این‌ها همه غنائم داوود هستند.»

²¹ سپس داوود به وادی بِسور نزد آن دویست نفری که به‌خاطر خستگی نتوانستند همراه او بروند رفت. آن‌ها به‌طرف داوود رفتند تا از او و مردانش استقبال کنند. داوود به سمت آن‌ها رفت و به گرمی به آن‌ها تهنیت گفت.»

²² امّا بعضی از اشخاص پست و شروری که در بین همراهان داوود بودند، گفتند: «چون این‌ها با ما نیامدند، پس از غنایمی هم که به دست آورده‌ایم، چیزی به آن‌ها نمی‌رسد. فقط زن و فرزندان خود را بگیرند و پی کار خود بروند.»

²³ امّا داوود گفت: «نه، ای برادران، این کار را نکنید! شکرگزار باشید که خداوند ما را کمک کرد که دشمن خود را شکست بدهیم.

²⁴ در این مورد من با شما موافق نیستم. همه حقّ مساوی دارند، خواه به جنگ رفته باشند، خواه از اموال و اثاثیه مراقبت کرده باشند.»

²⁵ از همان روز به بعد این قانون در اسرائیل مرسوم شد که تا به امروز باقی است.

²⁶ وقتی داوود به صِقْلَغ آمد، یک‌ سهم از غنیمت را برای دوستان خود، رهبران یهودا، با این پیغام فرستاد: «این‌ها هدیه‌ای است که از دشمنان خداوند به غنیمت گرفته‌ایم.»

²⁷ او هدایایی هم به شهرهایی فرستاد که او و همراهانش به آنجا سفر کرده بودند، یعنی ‌بِیت‌ئیل‌، یِرِموت جنوبی، یتیر،

²⁸ عروعیر، سفموت، اشتموع،

²⁹ راکال، قِینیان،

³⁰ حُرما، بورعاشان، عتاق

³¹ و حِبرون.