۱سموئیل 17 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

جُلیات بنی‌اسرائیل را به مبارزه می‌طلبد

¹ فلسطینیان ارتش خود را برای جنگ در سُوکُوه، در سرزمین یهودیه جمع کردند و در اِفِس‌دَمیم، بین سُوکُوه و عَزیقَه، اردو زدند.

² شائول و مردان جنگی اسرائیل نیز جمع شده در درّۀ ایلاه اردو زدند و یک خط دفاعی را در مقابل فلسطینیان تشکیل دادند.

³ فلسطینیان در یک‌طرف، بالای کوه ایستادند و اسرائیلیان بر بالای کوه مقابل، طوری‌ که درّه‌ای در بین ایشان قرار داشت.

⁴ آنگاه مرد مبارزی به نام جُلیات که از اهالی جَت بود، از اردوی فلسطینیان به میدان آمد. قد او در حدود سه متر بود.

⁵ او کلاه‌خود برنزی بر سر، زره برنزی به وزن پنجاه و هفت کیلوگرم به تَن

⁶ و ساق‌بند برنزی به پا داشت. زوبین برنزی بر روی شانه‌هایش بود.

⁷ چوب نیزه‌اش به کلفتی چوب نسّاجان و سرنیزه‌اش که از آهن بود، هفت کیلوگرم وزن داشت. سلاح‌دارش پیشاپیش او سپر بزرگ او را حمل می‌کرد.

⁸ او در آنجا ایستاد و با صدای بلند به سپاه اسرائیل گفت: «آیا لازم بود که بااین‌همه سپاه برای جنگ بیایید؟ من یک فلسطینی هستم، و شما هم غلامان شائول! یک نفر را از طرف خود برای جنگ با من بفرستید.

⁹ اگر او بتواند با من بجنگد و مرا بکُشد، آنگاه ما همه غلام شما می‌شویم. و اگر من بر او غالب شدم و او را کشتم، در‌آن‌صورت شما غلام ما شده و ما را خدمت خواهید کرد.»

¹⁰ او اضافه کرد: «من امروز مبارز می‌طلبم. پس یک ‌نفر را بفرستید تا با من بجنگد.»

¹¹ وقتی شائول و سپاه اسرائیل سخنان او را شنیدند، جرأت خود را از دست دادند و بسیار ترسیدند.

داوود در اردوگاه شائول

¹² داوود، پسر یسای اِفراتی که از اهالی بِیت‌لِحِم و از طایفۀ یهودا بود، هفت برادر داشت. پدرش در زمان پادشاهی شائول بسیار پیر و سال‌خورده شده بود.

¹³ سه برادر بزرگ او به ترتیب، اِلیاب، اَبیناداب و شَمَّه نام داشتند که با سپاه شائول برای جنگ رفته بودند.

¹⁴ داوود کوچک‌ترین برادر بود، و مادامی‌که آن سه برادر بزرگ‌ترش با شائول بودند،

¹⁵ او گاه‌به‌گاه به بِیت‌لِحِم برمی‌گشت تا از گلّه‌های پدر خود نگهبانی کند.

¹⁶ در عَین حال آن فلسطینی تا چهل روز، صبح و شام به میدان می‌آمد و مبارز می‌طلبید.

¹⁷ یک روز یَسّی به داوود گفت: «این ده‌ کیلوگرم غلّۀ برشته را با این ده‌ نان بردار و هرچه زودتر برای برادرانت در اردوگاه ببر.

¹⁸ همچنین این پنیرها را هم برای فرماندهان ایشان ببر و ببین که برادرانت چطور هستند و نشانه‌ای از سلامتی ایشان برای من بیاور.»

¹⁹ شائول و سپاهیان او در درّۀ ایلاه با فلسطینیان در جنگ بودند.

²⁰ داوود صبح زود برخاست و گلّه را به چوپانی سپرد. آذوقه را برداشت و طبق راهنمایی پدر خود رهسپار اردوگاه شد و دید که سپاه اسرائیل با فریاد روانۀ میدان جنگ است.

²¹ لحظه‌ای بعد هر دو لشکر مقابل هم صف‌آرایی کردند.

²² داوود چیزهایی را که با خود آورده بود، به نگهبانان اردو سپرد و خودش به میدان جنگ رفت تا جویای احوال برادرانش شود.

²³ در همین موقع مبارز فلسطینی که نامش جُلیات و از شهر جَت بود، از اردوگاه فلسطینیان خارج شد و مانند گذشته مبارز طلبید، و داوود صدای او را شنید.

²⁴ همین‌که سپاهیان اسرائیل جُلیات را دیدند، از ترس فرار کردند

²⁵ و گفتند: «آن مرد را دیدید؟ او آمده است که آبروی تمام سپاه اسرائیل را ببرد. پادشاه اعلام کرده است که هرکسی او را بکُشد، جایزۀ خوبی به او خواهد بخشید و دختر خود را هم به او خواهد داد و نیز تمام خاندانش از دادن مالیات معاف خواهند شد.»

²⁶ داوود از کسانی‌ که آنجا ایستاده بودند، پرسید: «کسی‌ که آن فلسطینی را بکُشد و اسرائیل را از این ننگ رهایی دهد، چه پاداشی می‌گیرد؟ این فلسطینی نامختون کیست که سپاه خدای زنده را تحقیر می‌کند؟»

²⁷ آن‌ها گفتند: «او همان پاداشی را می‌گیرد که پیش‌تر گفتیم.»

²⁸ چون اِلیاب، برادر بزرگ داوود دید که او با آن مردان حرف می‌زند، خشمگین شد و پرسید: «اینجا چه می‌کنی؟ آن چند تا گوسفند را در بیابان، نزد چه کسی گذاشتی؟ من، تو آدم گستاخ و شرور را می‌شناسم و می‌دانم که به بهانۀ دیدن جنگ آمده‌ای.»

²⁹ داوود گفت: «مگر من چه کرده‌ام؟ آیا من نمی‌توانم یک سؤال هم بپرسم؟»

³⁰ این‌ را گفت و رو به‌طرف شخص دیگری کرده سؤال خود را تکرار نمود و هرکدام همان جواب را به او دادند.

³¹ وقتی سخنان داوود به گوش شائول رسید، شائول او را به حضور خود خواند.

³² داوود به پادشاه گفت: «به‌خاطر آن فلسطینی نگران نباشید! من می‌روم و با او می‌جنگم.»

³³ شائول به داوود گفت: «تو نمی‌توانی حریف آن فلسطینی شوی، زیرا تو جوان بی‌تجربه‌ای هستی، و او از جوانی شخصی جنگجو بوده است.»

³⁴ امّا داوود در جواب گفت: «این غلامت چوپانی گلّۀ پدر خود را کرده است. هرگاه شیر یا خرس بیاید و برّه‌ای را از گلّه ببرد،

³⁵ من به‌دنبالش رفته آن‌ را از دهان حیوان درّنده نجات می‌دهم. اگر به من حمله کند، گلویش را گرفته آن‌ را می‌کشم.

³⁶ غلامت شیر و خرس را کشته است و با این فلسطینی کافر هم که سپاه خدای زنده را بی‌حرمت می‌کند، همان معامله را خواهد کرد.

³⁷ خداوندی که مرا از چنگ و دندان شیر و خرس نجات داده است، از دست این فلسطینی هم نجات خواهد داد.» پس شائول موافقت کرده گفت: «برو خداوند با تو باشد.»

³⁸ آنگاه شائول لباس جنگی خود را به داوود پوشانید: کلاه‌خود برنزی به سرش گذاشت و زره به تنش کرد.

³⁹ داوود شمشیر شائول را به کمر بست و دو سه قدم راه رفت، ولی دید که نمی‌تواند با آن لباس‌ها حرکت کند. او به شائول گفت: «من به این لباس‌ها عادت ندارم.» پس آن‌ها را از تنش بیرون آورد.

⁴⁰ سپس چوب‌دستی خود را به دست گرفت و پنج سنگ صاف از کنار نهر برداشت و در کیسۀ چوپانی خود انداخت. و فلاخن خود را هم برداشته به‌طرف آن فلسطینی رفت.

داوود، جُلیات را مغلوب می‌کند

⁴¹ فلسطینی هم در‌حالی‌که سربازی سپر او را پیشاپیش او می‌برد، به‌طرف داوود راه افتاد.

⁴² وقتی او داوود را که پسری خوش‌رو و کوچک اندام بود دید، او را مسخره کرده، حقیر شمرد.

⁴³ او به داوود گفت: «آیا من سگ هستم که با چوب برای مقابلۀ من می‌آیی؟» پس داوود را به نام خدایان خود لعنت کرد.

⁴⁴ بعد به داوود گفت: «بیا تا گوشتت را به مرغان هوا و درّندگان صحرا بدهم.»

⁴⁵ داوود به فلسطینی جواب داد: «تو با شمشیر و نیزه نزد من می‌آیی و من به نام خداوند لشکرهای سماوی، خدای اسرائیل که تو او را حقیر شمردی، نزد تو می‌آیم.

⁴⁶ امروز خداوند مرا بر تو پیروز خواهد کرد. من تو را خواهم کُشت و سرت را از تن جدا خواهم کرد و لاشۀ سپاهیانت را به مرغان هوا و درّندگان صحرا خواهم داد تا همۀ مردم روی زمین بدانند که خدایی در اسرائیل هست،

⁴⁷ و همۀ کسانی‌ که در اینجا حاضرند، شاهد خواهند بود که پیروزی با شمشیر و نیزه به دست نمی‌آید، زیرا جنگ، جنگ خداوند است و او ما را بر شما پیروز خواهد ساخت.»

⁴⁸ وقتی‌که فلسطینی از جای خود حرکت کرد و می‌خواست به داوود نزدیک شود، داوود فوراً برای مقابله به‌سوی او شتافت.

⁴⁹ او دست خود را در کیسه کرد و یک سنگ برداشت و در فلاخن گذاشت و پیشانی فلسطینی را نشانه گرفت. سنگ به پیشانی او فرو‌رفت و او را نقش بر زمین نمود.

⁵⁰ داوود با یک فلاخن و یک سنگ بر جُلیات غالب شد و با وجودی‌که هیچ شمشیری در دستش نبود، او را کشت.

⁵¹ بعد داوود رفت و بالای سر فلسطینی ایستاد، شمشیر او را از غلاف کشید و او را کشت و سرش را از تن جدا کرد. وقتی فلسطینیان دیدند که پهلوانشان کشته شد، همه فرار کردند.

⁵² بعد لشکر اسرائیل و یهودا برخاستند و با فریاد به تعقیب فلسطینیان تا جَت و حتّی دروازه‌های عِقرون پرداختند به‌طوری‌که جاده‌ای که به‌طرف شَعَرایِم و جَت و عِقرون می‌رفت پُر از اجساد مردگان بود.

⁵³ آنگاه بنی‌اسرائیل از تعقیب دست کشیده بازگشتند و اردوگاه فلسطینیان را غارت کردند.

⁵⁴ داوود سر بُریدۀ جُلیات را گرفته به اورشلیم برد، امّا اسلحۀ او را در چادر خودش نگاه ‌داشت.

داوود به شائول معرّفی می‌شود

⁵⁵ وقتی‌که داوود برای جنگ با آن فلسطینی می‌رفت، شائول از فرماندهٔ سپاه خود، اَبنیر پرسید: «این جوان پسر کیست؟» اَبنیر جواب داد: «پادشاها به جان تو قسم که من نمی‌دانم.»

⁵⁶ پادشاه به اَبنیر گفت: «برو بپرس که این جوان پسر کیست.»

⁵⁷ پس از آنکه داوود فلسطینی را کشت و برگشت، اَبنیر او را نزد شائول برد. داوود هنوز سَر جُلیات را با خود داشت

⁵⁸ و شائول از او پرسید: «ای جوان، پدر تو کیست؟» داوود جواب داد: «پدر من بندۀ شما، یسای بِیت‌لِحِمی است.»