زبور 137 - Muslim Sindhi Bible

جلاوطنن جو مرثيو

¹ اسان بابل جي ندين جي ڪناري ويٺي ڏاڍو رنو. هائو، اسان اتي صيئون کي ياد ڪري رنو پئي.

² اتي جيڪي لئي جا وڻ بيٺا هئا، تن تي اسان پنهنجيون سارنگيون لٽڪائي ڇڏيون هيون.

³ اتي اسان کي قيد ڪندڙن اسان کي ڳائڻ لاءِ چيو، هائو، اسان کي ستائيندڙن پنهنجي وندر لاءِ چيو تہ ”اسان کي صيئون جو ڪو راڳ ڳائي ٻڌايو.“

⁴ ڀلا ڌارين جي انهيءَ ديس ۾ اسين خداوند جو راڳ ڪيئن ٿي ڳائي سگھياسين؟

⁵ اي يروشلم! جيڪڏهن آءٌ تو کي وساري ويهان، تہ شال منهنجو ساڄو هٿ سارنگي وڄائڻ وڃائي ويهي!

⁶ جيڪڏهن آءٌ تو کي ياد نہ ڪريان، ۽ تو کي پنهنجي خوشيءَ کان وڌيڪ نہ سمجھان، تہ پوءِ منهنجي هيءَ زبان ڀلي منهنجي تارونءَ کي چنبڙي پوي.

⁷ اي خداوند! بني ادوم خلاف يروشلم جي تباهيءَ واري ڏينهن کي ياد ڪر، جڏهن هنن بابلي لشڪر کي چيو ٿي تہ ”انهيءَ کي ڊاهيو، بلڪ ان جون پاڙون ئي پٽي ڪڍو.“

⁸ ٻڌو، اي بابل وارؤ! اوهين جيڪي برباد ٿيڻ تي آهيو. اهي ماڻهو سڀاڳا هوندا، جيڪي توهان سان اهڙي ئي هلت ڪندا، جهڙي توهان اسان سان ڪئي هئي.

⁹ بيشڪ اهي سڀاڳا هوندا، جيڪي توهان جي ٻارن کي کڻي زور سان ٽڪر تي هڻندا.