ايوب 5 - Muslim Sindhi Bible

مصيبت جو ڪارڻ انسان پاڻ

¹ اليفز ايوب کي وڌيڪ چيو تہ ”اي ايوب! هاڻ ڀلي تون پڪاري ڏس، ڪنهن کي پڪاريندين؟ آهي ڪا ٻي اهڙي هستي جيڪا اچي تنهنجي مدد ڪري؟

² خبردار، چڙ بيعقل ماڻهوءَ کي ماريو ڇڏي، هائو، خدا سان ناراضگي نادان ماڻهوءَ کي ڪُهي ڇڏي ٿي.

³ بيعقل ماڻهوءَ کي مون پاڙ هڻندي تہ ڏٺو آهي، پر اهو بہ ڄاڻان ٿو تہ هو لعنتي آهي، سو اوچتو ئي اوچتو سندس گھر تي اچي لعنت پوي ٿي.

⁴ هن جا ٻار ٻچا سلامتيءَ کان پري آهن، کين عدالت جي دروازي تي ئي چيڀاٽيو وڃي ٿو، ۽ ڪوبہ کين ڇڏائڻ وارو ڪونهي.

⁵ بيعقل ماڻهوءَ جو فصل بکايل کايو ڇڏين، بلڪ ڪنڊن جي لوڙهي مان بہ فصل جا داڻا ڪڍي کايو ٿا وڃنس. لوڀي ماڻهو سندس مال ملڪيت کي ڳڙڪائي وڃن ٿا.

⁶ مطلب تہ مصيبت مٽيءَ مان ڦٽي ڪين ٿي نڪري، نڪي تڪليف زمين مان ٿي اڀري.

⁷ پر جهڙيءَ طرح باهہ جون چڻنگون آسمان ڏانهن ئي اڏامنديون آهن، تهڙيءَ طرح انسان بہ پنهنجي لاءِ پاڻ ئي تڪليف پيدا ڪري ٿو.“

اليفز جي ايوب کي صلاح

⁸ ”پر اي ايوب! جي آءٌ تنهنجي جاءِ تي هجان ها، تہ آءٌ خدا جي مدد جو طالبو هجان ها، هائو، آءٌ پنهنجو معاملو خدا جي حوالي ڪري ڇڏيان ها.

⁹ بيشڪ خدا اهڙا تہ وڏا وڏا ڪم ڪري ٿو، جيڪي سمجھہ کان ٻاهر آهن، هائو، سندس عجيب ڪمن کي شمار ئي نہ ٿو ڪري سگھجي.

¹⁰ هو زمين تي مينهن وسائي ٿو، ۽ ٻنين کي ريج ڏئي ٿو.

¹¹ هو پستيءَ ۾ ڪري پيلن کي بلنديءَ تي پهچائي ٿو، ۽ غمگينن کي خوشحاليءَ سان سرفراز ڪري ٿو.

¹² هو دوکيبازن جون رٿون برباد ڪري ڇڏي ٿو، تان جو سندن رٿيل منصوبا بلڪل ناڪام ٿي وڃن ٿا.

¹³ هو ڏاهن کي سندن ئي چالاڪيءَ ۾ ٿو ڦاسائي، هائو، هو اهڙن ماڻهن جي ٺڳين کي ابتو ڪري ڇڏي ٿو.

¹⁴ خدا سندن يقيني ڪاميابيءَ کي بہ ناڪاميءَ ۾ بدلائي ڇڏي ٿو، ائين هو اهڙا بي‌وس ٿي وڃن ٿا، جو ڄڻ اونداهيءَ ۾ هٿوراڙيون هڻندا رهجي وڃن ٿا.

¹⁵ مگر محتاجن کي خدا انهن ماڻهن جي زبان جي تلوار کان، ۽ زورآورن جي چنبي کان بچائي وٺي ٿو.

¹⁶ سو غريب کي اميد رهي ٿي، ۽ بي‌انصافي پنهنجي زبان بند ڪري ڇڏي ٿي.“

اليفز جو ايوب کي بحاليءَ جي دلداري ڏيڻ

¹⁷ ”ياد رک، اهو ماڻهو سڀاڳو آهي، جنهن کي خدا تنبيهہ ڪري ٿو. تنهنڪري تون قادرِمطلق خدا جي سيکت کي نہ ڌڪار.

¹⁸ هو زخمي ڪري ٿو تہ پٽي بہ اهو ئي ٻڌي ٿو. هو ڦٽي ٿو تہ ڇٽائي چڱو ڀلو بہ هو ئي ڪري ٿو.

¹⁹ هو تو کي بار بار مصيبتن مان ڇڏائيندو، هائو، ڪا ئي خرابي تو کي نقصان نہ رسائيندي.

²⁰ ڏڪار ۾ هو تو کي موت کان بچائيندو، ۽ جنگ ۾ پڻ تلوار جي ڌار کان بچائيندو.

²¹ تون مخالفن جي زبان کان محفوظ رهندين، ۽ جڏهن ڪا مصيبت ايندي تڏهن تو کي ڪو ڊپ نہ ٿيندو.

²² تباهي ۽ ڏڪار بہ تو آڏو خسيس شيون هونديون. جھنگلي جانورن کان تون بلڪل نہ ڊڄندين،

²³ ڇاڪاڻ تہ اهي تو تي ڪو حملو ڪين ڪندا. جيڪا ٻني تون کيڙيندين سا پٿرن کان صاف هوندي.

²⁴ پوءِ تون ڄاڻي وٺندين تہ تنهنجو گھر سلامتيءَ ۾ آهي، پنهنجي واڙي ۾ اچي ڏسندين تہ ڪوبہ جانور گم نہ هوندو.

²⁵ تون اهو بہ ڄاڻي وٺندين تہ تنهنجو اولاد وڌندو، هائو، تنهنجو نسل زمين جي گاهہ کان بہ گھڻو وڌندو ويندو.

²⁶ تون وڏي عمر ماڻي پوءِ وڃي قبر ۾ پوندين، هائو، ائين ئي جيئن ان جا گڏا پنهنجي پوري وقت تي گڏ ڪبا آهن.

²⁷ ڏس، اسان اهو سڀ جاچي ڏٺو آهي، ۽ بيشڪ اهو سڀ سچ آهي، تنهنڪري تون انهن تي ڌيان ڏي، ۽ انهن مان پنهنجو فائدو حاصل ڪر.“