Methelokên 16 - Methelokên Hezretê Silêman 1947

¹ Mirov daxwazên xwe dide eqlê xwe; lê cihaba ko ziman divê bidiyê, ji aliyê Xwedê ve ye.

² Ji her yekî re reya wî xweş û pak dixuye; lê yê ko canan têxe şihînê Xwedê ye.

³ Karên xwe bispêre Xwedê û daxwazên te çêdibin.

⁴ Her tiştê ko Xwedê kiriye bi qesdekê ye; mirovê xirab jî ji bona roja helaketê . . .

⁵ Xwedê ji dilê xirayî dienire û e ew bê ceza na mîne.

⁶ Bi bext û qencî fesadî tête veşartin û bi tirsa Xwedê mirov ji xirabiyê xwe dide alîkî.

⁷ Gava Xwedê ji reya yekî razî ye; dijminên di wî jî jê dilxweş dibin.

⁸ Hindik bi rastî û pakdilî çêtir e, ji malê pir yê neheqiyê.

⁹ Mirov ji xwe re reyek dibijêre, lê yê ko, rêberiyê dike Xwedê ye.

¹⁰ Hikmê Xwedê li ser lêvê qirala ye û Mîr divê li gora edaletê kikmê xwe bide.

¹¹ Sihîn û çavikên di wê ên rast ji alî Xwedê ve ne; û hemî giranî jê ne.

¹² Qralan divê ji xedr û neheqiyê xwe bidin paş; ji ber ko tac û text bi rastî û edaletê qaim dibin.

¹³ Qral divê ji gotinên rast û bi rê hez bike û divê axaftinên vekirî li ber dilê wî şirîn bin.

¹⁴ Erna Qral qasidê mirinê ye; lê mirovê şehreza wê dinermîne.

¹⁵ Roniya rûyê Qral xeyr û jiyîn e; û keremkariya wî weke baraneke biharê ye.

¹⁶ Fêrbûna eqilmendiyê ji zêrê zer hêjatir e; û bîrewerî ji zîvê pak çêtir e.

¹⁷ Ji xerabiyê dûrketin reya dilpaka ye û yê ko li ser reya xwe a rast dimîne canê xwe diparêze.

¹⁸ Pey nefsmeziniyê perîşanî tê û pey pozbilindîyê kambaxî . . .

¹⁹ Çêtir e ko mirov bi belengazan belengaz be û ne ko malê talanê bi nefsmezinan par bike.

²⁰ Yê ko bala xwe dide gotina xwe qenciyê dibîne; û yê ko xwe dispêre Xwedê wê bextiyar bibe.

²¹ Ji mirovî re yê ko ji dil bîrewer e, eqilmend tête gotin; û şîrîniya zimên zanînê bêtir dike.

²² Têgehiştin ji xwediyê xwe re kaniya jiyînê ye; lê zanîna serseman dînîtiyek e.

²³ Dilê aqil devê xwe bi hisaban vedike û bêtirbûna zanîna di wî, li ser lêvên di wî xuyanî dibe.

²⁴ Gotinên delal wek şanekî hingivî ne; ew ji can re şîrînî û ji hestiyan re saxî ne.

²⁵ Hin reyekê diecibînin; lê di dawîyê ew wan digihîne mirinê.

²⁶ Yê ko dixebite ji bona xwe dixebite; ji ber ko devê wî nav di wî dide.

²⁷ Mirovê xirab çala xirabiyê dikole û devê wî de agir dişewite.

²⁸ Mirovê neçak rêdide pevçûnê; û yê ko paşgotiniyê dike; hevalan ji hev dike.

²⁹ Mirovê zorker hevalê xwe dixapîne û wî dide ser reya ne baş.

³⁰ Yê ko çawê xwe digire tiştine xwar dide eqlê xwe û yê ko lêvên xwe gez dike xirabiyê pêk tîne,

³¹ Porên spî taca rûmetê ne; ew di reya edaletê de, têne peyda kirin.

³² Yê ko sebrê dide xwe, ji yê mêrxasekî zeximtir e; û yê ko bi mêraniya xwe dikare ji yê ko şaristanan vedike çêtir e.

³³ Mirov pişkê davêje dawa xwe; lê heçî qerar ji bal Xwedê ve ye.